เสียงรองเท้าคัทชูเหยีบขึ้นถังเหล็กมีล้อ ผมสามสีที่คุ้นตาจากบ้านตระกูลนึง

ดวงตาสีฟ้าสบตาคนคุ้นตา จึงโบกมือด้วยรอยยิ้มเอ้ยทักทายเป็นกันเองเหมือนเพื่อนรุ่นเดียวกัน

“ โอ้ สวัสดีนะคะ ”

เธอเดินไปนั่งที่นั่งตรงข้ามที่ไม่ใกล้ไม่ไกลมากนักแม้จะไม่ได้นั่งแถวเดียวกันก็ตาม

“ สบายดีรึเปล่าคะ ”

เธอเอ่ยถามอีดฝ่ายหวังจะช่วยไม่ให้บรรยากาศนั้นน่าเบื่อเหมือนอาการนอนไม่หลับนั้น

( เอาเข็มปักไว้ก่อนนะคะ!!!!)

( เท่ระเบิดเลยค่ะ!! ว่าแต่นึกถึงพี่ชาวี ใส่สูททุกสถานะการ เท่จัง!)

( อันนี้รสดาร์กช็อคโกแลตเพื่อพี่ซารินะเลยนะคะ😽 จุ้บแก้ม )

( ตอนนี้เริ่มสับสนแล้วค่ะว่านามสกุลอะไร )

( อ้ำ<3 คนนี้ตั้งใจป้อนเลยค่ะ อร่อยมั้ยคะ🥺💗)

( พูดเหมือนใส่ชุดต้องห้าม )

( แบ่ร )

( ไม่ชมหน่อยหรอว่าใส่แล้วสวยมั้ย /ตาแป๋ว )

( โคตรจะขี้ฟ้อง )

( ไม่มีงะ คงต้องใส่แบบนี้ไปทั้งวัน😁)

( /วิ่งมา ล้ม แอ๊บสนวม.โชเนน

หล่อมากค่ะ /พูดเสร็จรีบวิ่งหนีหน้าแดงไป🏃🏻‍♀️‍➡️🏃🏻‍♀️‍➡️🏃🏻‍♀️‍➡️)

แอบชอบนะคะ ไม่วงเล็บ

“ หนูเป็นน้องพี่ใช่มั้ยคะ? ”

เธอเอ่ยคำถามที่ชวนปะติดปะต่อยากขึ้นมา มือบางค่อยๆจับมือที่อยู่ตรงใบหน้าตนแน่นมากขึ้น แสงที่ค่อยๆขยับเขยื่อน ให้เห็นเส้นผมสีดำสนิทนั้น ใบหน้าน่ารักพลั้นเต็มไปด้วยความปราณาในใจ

อยากได้รับความรัก

อยากถูกยอมรับ

อยากได้รับความไว้ใจ

มือข้างที่ว่างค่อยๆจับปลายเสื้ออีกฝ่าย หยดน้ำตาที่ว่าราวกับการละคร

“ พี่เป็นพี่หนูตลอดไปเลยนะ “

ว่าแล้วเธอถึงได้เอ่ยยิ้ม

ความอ่อนโยนที่สัมผัสเข้ามาราวกับขนนกที่ตกสู่แอ่งน้ำ ขนนกที่ค่อยๆเปียกชุ่มด้วยดำดิ่งลงก้นบ่อ

เธอนั้นปราณนามาตลอด ใบหน้าที่สั่นเทาพลั้นเผลอสบตาอีกฝ่ายอีดครั้ง

ตรงนี้ไม่ควรเป็นที่ของเธอจริงๆ…มันควรจะเป็นของเธอคนนั้น

เพราะเธอไม่อาจจะแทนที่เธอผู้ที่กล้าหาญและสดใส มือที่ขาวซีดกระทบแสงจับมืออีกฝ่าย ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็มิอาตจะแทนที่เธอผู้นั้น

จนอยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอด

“ พี่… ”

(+)

( แบบนี้จะกล้าแกล้งเราอีกมั้ยเรกิจัง💪🏻😏)

( เราจะปกป้องมิโนรุเองค่ะ 💪🏻💪🏻💪🏻)

( ปกป้องพี่โทฟุค่ะ 💪🏻💪🏻💪🏻 )

( “ อามิท้อป ” )

( พี่อากิระ หนุจะปกป้อวพี่เอง💪🏻🥺)

( พอจะปกป้องพี่ได่มั้ยคะ🥺 )

( เพราะพี่อาสึชิค่ะ 🥺)