ยูระไม่ตอบคำถาม เธอหรี่ตาลงก่อนจะคว่ำปากเล็กน้อยด้วยท่าทีแหยง ๆ หลังจากเห็นท่าทีชวนสยองนั่นจากฝาแฝด

ーไม่รอช้า รีบสาวเท้าเดินออกมาจากห้องพลางลูบแขนไปมา

สิ่งลี้ลับก็สู้ความน่าขนลุกนี่ไม่ได้แน่นอน เธอมั่นใจ

"บ้านเราไม่มีเงินแต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่มีเงินนายพอจะเข้าใจความหมายใช่ไหม"

ーเธอรับตุ๊กปูนปลาสเตอร์ที่ถูกลงสีมาอย่างเบามือ
แม้จะถูกระบายด้วยสีสดแต่กลับดูมืดหม่นอย่างบอกไม่ถูก เธอจ้องมองของตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์

คำพูดที่ว่าศิลปะจะสะท้อนความคิดและตัวตนออกมาผุดขึ้นมาในหัวนั่นเล่นทำเอาเธออยากดึงแบงค์ที่ยื่นไปเมื่อครู่คืนขึ้นมาทันใด

"นายเห็นฉันเป็นแบบนี้มาตลอดเลยเหรอ"

...ถึงจะไม่บอกรายละเอียดอะไรมากแต่ก็พอจะเดาได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายคงเพลินจนลืมจำนวนเงินในกระเป๋า

[เดี๋ยวจะเดินเอาไปให้ก็แล้วกัน...หมื่นเยนพอไหม แต่คงพอแหละ]

ชุนสึเกะเพื่อนกับคนรู้จักเยอะ หมื่นเยนจะพอไหมนะ...แต่ถ้าไม่พอก็ค่อยเอาไปให้เพิ่มแล้วกัน

ーไม่นานนักก็เดินมาถึงยังจุดหมายปลายทางที่แฝดจอมวุ่นนั่งสวมบทบาทจิตรกรมือเอกอยู่ เธอยื่นแบงค์หมื่นเยนให้อีกฝ่าย

"เอ้า นี่ "

(ชุนจังจ่ายมาหมื่นเยนค่าทำขวัญ)

“อ๊ะ ขอโทษนะยาตะคุงพอเป็นอะไรแบบนี้ฉันพูดยาวทุกทีเลย จะให้อันนี้นะเพราะงั้นยกโทษให้ทีนะ”

หลังจากรู้ตัวว่าพูดจายาวเวิ่นเว้อและไม่อยากให้บรรยากาศดูเป็นไปในทิศทางจริงจังมากเกินไป

ーยูระหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่ขนมข้าวโพดอัดแท่งที่นำออกมาจากกระเป๋าเสื้อถูกจิ้มไปจิ้มมาที่มืออีกฝ่าย ส่งสายตาหวังให้อีกฝ่ายแบมือแล้วรับมันไปพร้อมคำขอโทษฝ่ายเดียวแต่โดยดี

“สำหรับคนคาดหวังน่ะมักจะหวังด้วยความประสงค์ดีใช่ไหม นั่นน่ะก็อาจเป็นผลลัพธ์จากการเห็นคนที่ใช้ความคาดหวังนั้นผลักดันตัวเองจนสำเร็จเลยมองว่ามันคือ 「ข้อดี｣ ในทางกลับกันถ้าเกิดบางคนก็ถูกน้ำหนักของมันกดทับจนขยับไม่ได้ ในกรณีแบบนั้นน่ะก็จะกลายเป็น 「ข้อเสีย｣ ไป”

"ต่อให้พูดด้วยจุดประสงค์เดียวกันแต่ผลลัพธ์ก็อาจต่างกันออกไปโดยสิ้นเชิงใช่ไหมล่ะ”

+

“อืมー ตอนเด็ก ๆ ฉันเองก็มีช่วงที่ทำตัวให้เป็นไปตามความคาดหวังของคนอื่นอยู่เหมือนกันแถมกลัวด้วยถ้าไม่เป็นไปตามที่หวังพอผลลัพธ์ออกมากังวล มันก็ทำให้คิดอะไรหลาย ๆ อย่างแบบที่พูดไปก่อนหน้านี้ได้”

“แต่อย่างว่า น้ำหนักของการถูกคาดหวังมันหนักนี่นะ”

+

เธอสบตาอีกฝ่ายก่อนจะหลุบตาลงครุ่นคิดถึงคำถามเมื่อครู่

“เมื่อกี้ที่พูดไปฉันพูดในมุมมองที่อาจเกิดขึ้นสำหรับคนอื่นน่ะแต่สำหรับฉันไม่ได้มองว่าสิ่งที่ทำไม่ได้หรือนิสัยพวกนั้นเป็นข้อเสียสำหรับตัวฉันเองเลยแต่สำหรับคนอื่น… อย่างนิสัยจุ้นจ้านของฉันไง สำหรับบางคนคงจะมองว่าน่ารำคาญน่าดู”

แถมอาจน่าปวดหัวพอสมควรเลยด้วย

+

"ฉันก็มีเรื่องที่ทำได้ไม่ดีอยู่เยอะเลยนะ แต่ฉันชอบส่วนที่ตัวเองที่ทำอะไรได้ไม่ดีอยู่เยอะนั่นมากเลยล่ะ เพราะมันทำให้รู้สึกว่าตัวฉันก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนนึงดีนี่นา จะผิดพลาดหรือล้มเหลวไปบ้างมีเรื่องที่ทำได้ไม่ดีบ้างก็เป็นเรื่องปกติ"

"ไม่เคยคิดเรื่องนั้นมาก่อนเลย ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกรักหรืออะไรแบบนั้นด้วยแถมถึงมีฉันว่าเขาน่าจะไม่ไหวกับนิสัยฉันมากกว่า" เธอพูดด้วยน้ำเสียงติดขำเล็กน้อย

"แล้วยาตะคุงล่ะ?"