ชื่อยูมิกค่า มาสร้างแอคไว้เฉย ๆ ชงกับวาดรูปแล้วแต่อารมณ์ค่ะ
ซอนอูจะจำบทเรียนเรื่องที่เขาปากไวไปตลอดกาล
:
End
ซอนอูจะจำบทเรียนเรื่องที่เขาปากไวไปตลอดกาล
:
End
ฮันมารุกระซิบข้างหู ซอนอูส่ายหน้าทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น
“ ฮือ..จ-จุก ”
เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า นัมโยซอกจูบที่แก้มเบา ๆ เป็นการปลอบประโลม
อ่า..คนด้านหน้าอ่อนโยนจนทำให้รู้สึกดีและจะผลอยหลับไปทุกเมื่อแต่คนด้านหลังก็กระแทกกระทันจนทำเอาสติกลับมา
ฮันมารุกระซิบข้างหู ซอนอูส่ายหน้าทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น
“ ฮือ..จ-จุก ”
เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า นัมโยซอกจูบที่แก้มเบา ๆ เป็นการปลอบประโลม
อ่า..คนด้านหน้าอ่อนโยนจนทำให้รู้สึกดีและจะผลอยหลับไปทุกเมื่อแต่คนด้านหลังก็กระแทกกระทันจนทำเอาสติกลับมา
เมื่อผ่านไปได้ครึ่งลำฮันมารุก็กดสะโพกลงมารวดเดียวจะทำให้คนตรงกลางกระตุกแอ่นตัวอย่างห้ามไม่ได้
ซอนอูหวีดร้องครางเสียงดังตาเหลือกลอยและน้ำตาเริ่มมากขึ้น
เมื่อผ่านไปได้ครึ่งลำฮันมารุก็กดสะโพกลงมารวดเดียวจะทำให้คนตรงกลางกระตุกแอ่นตัวอย่างห้ามไม่ได้
ซอนอูหวีดร้องครางเสียงดังตาเหลือกลอยและน้ำตาเริ่มมากขึ้น
“ จะเอาเข้าไปแล้วนะ~ ”
นัมโยซอกพูดก่อนจะยกสะโพกของซอนอูให้สูงขึ้นท่อนเอ็นร้อนสองแท่งถูกทำให้แนบชิดกัน ฮันมารุกดสะโพกของซอนอูให้คลอบคลุมความใหญ่โตของเขาทั้งสองเอาไว้
“ จะเอาเข้าไปแล้วนะ~ ”
นัมโยซอกพูดก่อนจะยกสะโพกของซอนอูให้สูงขึ้นท่อนเอ็นร้อนสองแท่งถูกทำให้แนบชิดกัน ฮันมารุกดสะโพกของซอนอูให้คลอบคลุมความใหญ่โตของเขาทั้งสองเอาไว้
เขาเปิดปากอ้ารับลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในปาก เกลียวลิ้นตวัดเกี่ยวดูดดึงด้วยแรงที่มากพอสมควร
“ อ้าขาหน่อย “
ฮันมารุพูดและงับไปที่ไหล่สวยจนเขาสะดุ้งทำให้เผลอผละออกมาจากปากนัมโยซอก
เขาเปิดปากอ้ารับลิ้นร้อนแทรกเข้ามาในปาก เกลียวลิ้นตวัดเกี่ยวดูดดึงด้วยแรงที่มากพอสมควร
“ อ้าขาหน่อย “
ฮันมารุพูดและงับไปที่ไหล่สวยจนเขาสะดุ้งทำให้เผลอผละออกมาจากปากนัมโยซอก
“ อื้ออ ” เขากอดคอนัมโยซอกเอาไว้แน่น หอบหายใจถี่รัวสีหน้าแสดงความอ่อนล้าอย่างชัดเจนไม่หลบซ่อน
“ เป็นแบบนี้ตอนทำตลอดหรอ ทำไมดูเหนื่อยง่ายขนาดนี่นะ ”
คนหัวสองสีเอามือข้างขวาวางไว้บนเตียงประคองค่ำตัวเองเอาไว้
“ อื้ออ ” เขากอดคอนัมโยซอกเอาไว้แน่น หอบหายใจถี่รัวสีหน้าแสดงความอ่อนล้าอย่างชัดเจนไม่หลบซ่อน
“ เป็นแบบนี้ตอนทำตลอดหรอ ทำไมดูเหนื่อยง่ายขนาดนี่นะ ”
คนหัวสองสีเอามือข้างขวาวางไว้บนเตียงประคองค่ำตัวเองเอาไว้
“ ไม่ปากเก่งเหมือนก่อนหน้าแล้วหรอ ”
ฮันมารุยิ้มเย้ยหยันก่อนจะขบกัดที่ต้นคอขาวของอีกฝ่าย ซอนอูสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเม้มปากแน่น
ตอนทำงานเขาเคยพูดประโยคแทงใจดำทั้งสองฝ่ายเอาไว้ ถ้าย้อนกลับไปก็อยากจะต่อยหน้าตัวเองซักรอบ
“ ไม่ปากเก่งเหมือนก่อนหน้าแล้วหรอ ”
ฮันมารุยิ้มเย้ยหยันก่อนจะขบกัดที่ต้นคอขาวของอีกฝ่าย ซอนอูสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเม้มปากแน่น
ตอนทำงานเขาเคยพูดประโยคแทงใจดำทั้งสองฝ่ายเอาไว้ ถ้าย้อนกลับไปก็อยากจะต่อยหน้าตัวเองซักรอบ
มีฮันมารุอยู่
“ ใจเย็น ๆ ยังเหลือของฉันอีกนะ ”
คนผมสองสีเอ่ยขึ้นมาพลางเอามือโอบเอวอีกฝ่ายเอาไว้
มีฮันมารุอยู่
“ ใจเย็น ๆ ยังเหลือของฉันอีกนะ ”
คนผมสองสีเอ่ยขึ้นมาพลางเอามือโอบเอวอีกฝ่ายเอาไว้
ฮันมารุไม่เคยรู้มาก่อนว่าเบื้องหลังท่าทาง แข็งกร้าวของซอนอูนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ตลอดมา
ไม่เคย
ไม่เคยรู้เลย และเขาได้ทำพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต
:
End
ฮันมารุไม่เคยรู้มาก่อนว่าเบื้องหลังท่าทาง แข็งกร้าวของซอนอูนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ตลอดมา
ไม่เคย
ไม่เคยรู้เลย และเขาได้ทำพลาดครั้งใหญ่ในชีวิต
:
End
นัมโยซอกและคังชานาชะงักก่อนที่ทั้งสองพยายามเข้าไปปลอบ แต่ในส่วนของเขา ฮันมารุเขากลับรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบ ถล่มลงมาบนตัวเขาเอง เขาอยากจะพูดอะไรซักอย่าง อยากจะขอโทษ อยากจะถอยกลับไป
นัมโยซอกและคังชานาชะงักก่อนที่ทั้งสองพยายามเข้าไปปลอบ แต่ในส่วนของเขา ฮันมารุเขากลับรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบ ถล่มลงมาบนตัวเขาเอง เขาอยากจะพูดอะไรซักอย่าง อยากจะขอโทษ อยากจะถอยกลับไป
ทันทีที่พูดจบ ฮันมารุก็เห็นดวงตาที่ปกติแล้ว เต็มไปด้วยความแข็งกร้าวนั้นแตกสลาย น้ำตาของอีกฝ่ายไหลออกมาอย่างไม่มีใครคาดคิด
ทันทีที่พูดจบ ฮันมารุก็เห็นดวงตาที่ปกติแล้ว เต็มไปด้วยความแข็งกร้าวนั้นแตกสลาย น้ำตาของอีกฝ่ายไหลออกมาอย่างไม่มีใครคาดคิด
จนแล้วจนรอด คำพูดที่เขาไม่ควรพูดก็หลุดออกมา เขาพูดถึงปมที่ลึกที่สุดของซอนอู
“ แม่แกฆ่าตัวตาย พ่อก็หนีไป แล้วแกก็ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ! หน้าด้านเกินไปแล้ว! "
จนแล้วจนรอด คำพูดที่เขาไม่ควรพูดก็หลุดออกมา เขาพูดถึงปมที่ลึกที่สุดของซอนอู
“ แม่แกฆ่าตัวตาย พ่อก็หนีไป แล้วแกก็ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ! หน้าด้านเกินไปแล้ว! "
วันนี้ บนภูเขา พวกเราก็ทะเลาะกันอีกตามเคยโดยคนที่เริ่มคือซอนอู เขาอยากจะยุติทุกอย่างให้มันจบสิ้นเสียที แต่ทิฐิและความโมโหดึงเขากลับไปทุกครั้งที่ทะเลาะกัน
วันนี้ บนภูเขา พวกเราก็ทะเลาะกันอีกตามเคยโดยคนที่เริ่มคือซอนอู เขาอยากจะยุติทุกอย่างให้มันจบสิ้นเสียที แต่ทิฐิและความโมโหดึงเขากลับไปทุกครั้งที่ทะเลาะกัน
ทันใดนั้นโลกที่แสนกดดันระหว่างเขาสองคนก็คลายตัวลงแทนที่ด้วยรอยยิ้มแสนหวานของอีกฝ่าย
ฮันมารุนิ่งค้างมองรอยยิ้มแสนสุขนั้นโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
สงสัยไก่จะบินได้แล้ว
:
End
ทันใดนั้นโลกที่แสนกดดันระหว่างเขาสองคนก็คลายตัวลงแทนที่ด้วยรอยยิ้มแสนหวานของอีกฝ่าย
ฮันมารุนิ่งค้างมองรอยยิ้มแสนสุขนั้นโดยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
สงสัยไก่จะบินได้แล้ว
:
End
คำถามนั้นไม่มีอะไรตอบกลับสายตาอาฆาตจ้องทิ่มแทงเขามาไม่หยุด ฮันมารุทนไม่ไหวลุกขึ้นแล้วชูแท่งหวานเย็นผ่านโต๊ะคอมไปอีกฝั่ง
“ จะกินก็กินเดี๋ยวละลาย ”
คำถามนั้นไม่มีอะไรตอบกลับสายตาอาฆาตจ้องทิ่มแทงเขามาไม่หยุด ฮันมารุทนไม่ไหวลุกขึ้นแล้วชูแท่งหวานเย็นผ่านโต๊ะคอมไปอีกฝั่ง
“ จะกินก็กินเดี๋ยวละลาย ”
เขาไม่ได้พูดอะไรตอบ ไม่อยากคุยกับคนที่ทำให้ชีวิตมืดมนหรอกนะ
ฮันมารุกำลังงับไอติมต่อก็ถูกอีกฝ่ายจ้องมองมาทันทีที่จะกินเล่นจ้องแบบนี้ใครเขาจะไปกินลงว่ะ
เขาไม่ได้พูดอะไรตอบ ไม่อยากคุยกับคนที่ทำให้ชีวิตมืดมนหรอกนะ
ฮันมารุกำลังงับไอติมต่อก็ถูกอีกฝ่ายจ้องมองมาทันทีที่จะกินเล่นจ้องแบบนี้ใครเขาจะไปกินลงว่ะ
ฮันมารุแกะซองไอติมและกำลังงับเข้าปากแต่ก็สะดุดกับสายตาที่จ้องมองแท่งไอติมที่ถืออยู่
” มองทำไม “
ฮันมารุแกะซองไอติมและกำลังงับเข้าปากแต่ก็สะดุดกับสายตาที่จ้องมองแท่งไอติมที่ถืออยู่
” มองทำไม “