ทั้งคู่หยุดรอคิว แล้วค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าเมื่อระยะแถวสั้นลงทีละนิด

“ ถ้ากับรสมัจฉะ… ซอสนมน่าจะเหมาะนะครับ ไม่ก็ท็อปปิ้งพวกช็อกโกแลต ”

เสนอความเห็นไปตามที่อีกฝ่ายถาม

เผลอเพียงแปปเดียวก็ถึงคิวของพวกเขาแล้ว

“ เอาไอศกรีมรสนมฮอกไกโด เพิ่มซอสสตอเบอร์รี่ ใส่ถ้วยครับ ”

ไม่กล้ากินแบบใส่โคนแล้วสิ

ทั้งคู่เดินมาจนถึงร้าน แล้วจึงเข้าไปต่อแถวรอคิวหลังคนอื่น ๆ

“ ก็… ไม่ได้ต่างอะไรจากเดิมมากนะครับ ”

หันไปคุยกับคนข้างกายพลางทำหน้าเหมือนครุ่นคิดไปด้วย

“ มีการจัดห้องใหม่ก็ได้อยู่กับคนใหม่ ๆ ดูแล้วน่าสนุกดีนะครับ ”

“ ยูเซย์คุงล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง? ”

ระหว่างที่ถามไถ่แถวก็ค่อย ๆ สั้นลงเรื่อย ๆ

เขาพยักหน้าพลางเดินตามอีกฝ่ายไป ไม่ได้ทิ้งระยะห่างจึงทำให้อยู่ข้างกันได้

ระหว่างนั้นก็ลองชิมรสชาติไอศกรีมที่ตอนแรกพลาดทำตกไปด้วย ดวงตาฉายแววประกายขึ้นมาเล็กน้อย

“ อืม… อร่อยดีนะครับ ”

รอยยิ้มบางปรากฎขึ้นบนใบหน้า

“ รสชาติถูกปากอิจิกะซังไหมครับ? ”

“ อืม… ไม่หรอกครับ ”

เขาคลี่รอยยิ้มบางอย่างเป็นมิตร ถึงจะดูแปลกใหม่ในสายตาเขาแต่ก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี

“ ผมคงต้องไปซื้อไอศกรีมใหม่ซะแล้ว ”

เมื่อได้รับไอศกรีมมาก็พยักหน้ายกยิ้มให้คุณเจ้าของร้าน ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกมาหาที่ยืนไม่ขวางคน

“ อ้อ— ความจริงตอนนั้นผมกำลังจะกลับบ้านน่ะครับ ”

หากเดินตรงไปอีกหน่อยก็จะไปถึงย่านอากะ

“ ป่านนี้คุณแม่คงรอให้กลับไปทานข้าวด้วยกันแล้ว ”

ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะชวนคุยเก่งพอควร ทำเอายูเมโตะรู้สีกโล่งใจปนเกรงใจไปด้วย

“ ใช่ครับ อยู่ปี 3 น่ะ ”

รอยยิ้มบางแต่งแต้มใบหน้าในขณะที่กล่าว

“ นากามูระซังล่ะครับ? ”

“ อืม… เอาแบบนั้นก็ได้ครับ ”

ก็อยากทานอยู่ดีนั่นล่ะนะ ถึงได้ตอบตกลงไปพร้อมพยักหน้าให้

“ ยูจีนคุงจะเอารสอะไรเหรอครับ? ”

ว่าพลางหันไปยังทางที่ตนเดินผ่านมาก่อนหน้านี้ เริ่มออกเดินไปพร้อม ๆ กับอีกฝ่าย

“ อืม… หรือจะเป็นคนที่อยากให้จุนยะคุงรับรู้ความรู้สึกอย่างเดียวรึเปล่าครับ? ”

“ อยากให้รู้แค่ว่ามีคนที่ชอบจุนยะคุงอยู่— อะไรแบบนี้น่ะ ”

ก็ลองทายออกไปตามคำที่อีกฝ่ายพึมพำออกมา เอาหัวชนกำแพงแบบนั้นไม่เจ็บเหรอนั่น

“ ใช่ครับ ”

พยักหน้าตอบกลับเมื่ออีกฝ่ายถามถึงตำแหน่งของร้าน

“ ถ้างั้นเดินไปด้วยกันก็ได้นะครับ ”

เผยรอยยิ้มบาง ๆ ขึ้นมาบนใบหน้าก่อนจะก้าวไปยืนอยู่ข้างอีกคน และเมื่อเข้าใจตรงกันแล้วก็เดินไปพร้อม ๆ กัน

อาจจะเพราะเป็นคนเงียบ ๆ ทั้งคู่ ทำให้ระหว่างเดินแทบไม่ปริปากพูดกันเลย แต่จะว่ายังไงดี— ไม่ค่อยอึดอัดเท่าไหร่นะ

ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองก็เงยหน้าขึ้นมอง ดูเหมือนจะเป็นคนคุ้นหน้าเสียด้วย

“ ไมจัง สวัสดีครับ ”

แม้ใบหน้าจะแต้มรอยยิ้ม แต่ก็ดูเหมือนจะแอบแฝงความเศร้าอยู่นะ

“ นั่นสินะครับ… ”

ตอบกลับที่อีกฝ่ายบอกว่าไอศกรีมก้อนนี้คงไม่อยากให้เขากิน

“ ผมยังไม่ได้ลองชิมเลย น่าเสียดายจัง ”

ยูเมโตะหัวเราะแฮะออกมาเบา ๆ หากไม่เงี่ยหูฟังดี ๆ คงไม่ได้ยิน

” อย่างอื่นที่ชอบ… ก็คงเป็นนมสดล่ะมั้งครับ รู้สึกเหมือนต้องดื่มทุกวันเลยน่ะ “

นาน ๆ ทีจะมีคนถามความชอบอื่นของเขาบ้าง แอบดีใจอยู่นิด ๆ ยังไงก็ไม่รู้

และในที่สุดก็ถึงคิวของพวกเขา

” ผมเอารสนิวยอร์กชีสเค้ก ใส่ถ้วยครับ ส่วนคนนี้… “

เอ่ยชื่อรสที่เพิ่งเข้ามาใหม่ไปแล้วรอว่าอีกฝ่ายจะเอาแบบเดียวกันหรือเปลี่ยนใจไปแล้ว

ไม่นานก็ได้ไอศกรีมรสนมใส่ถ้วยมาเรียบร้อย ถือไว้ด้วยสองมือเพราะกลัวจะเกิดเหตุซ้ำน่ะ

“ มัตสึโอกะ ยูเมโตะครับ ”

ว่าพร้อมพยักหน้าเบา ๆ

“ ยินดีที่ได้รู้จักครับ นากามูระซัง ”

ค่อย ๆ ขยับตัวหลบคนที่ต่อแถวรอซื้อไอติมเพราะก็ได้ส่วนของตัวเองแล้ว สายตาเหลือบมองหาที่นั่ง

ใจก็อยากถามอยู่หรอกว่าเรียนอยู่แถวนี้เหรอ? แต่ก็ยังไม่ได้พูดออกไป