เขายื่นมือใหญ่ไปข้างหน้าหมายจะคว้าอีกฝ่ายทว่าเปโตรก่อนหลบได้ทัน ปลายนิ้วที่เฉียดผ่านอีกฝ่ายเล็กน้อยทำให้ได้รับรู้ว่า ร่างกายของนาธานาเอลเย็นเฉียบผิดธรรมชาติแค่ไหน

เปโตรถอยหลังเพื่อเว้นระยะห่างกับอีกฝ่ายมากขึ้นขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลแดงจดจ้องอย่างระมัดระวัง

“นายเป็นตัวบ้าอะไรกันแน่”

“นั้นสิ ผมเองก็สงสัยเหมือนกัน”

นาธานาเอลไม่หายใจใบหน้าหล่อเหล่านั้นประดับรอยยิ้มก่อนจะอ้าปากเอ่ย

“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ เปโตร”

เสียงทุ่มต่ำทว่าชวนขนลุกเอ่ยขึ้นนั้นทำให้เปโตรมั่นใจว่าอีกฝ่ายคือนาธานาเอล คนเดียวกับที่นอนหมดลมหายใจในครานั้นจริงๆ

“ตกใจหรอครับ”

ทว่าสุดท้ายเขาก็พบเจอกับนาธานาเอลในห้องนอนของเขาเอง ร่างสูงใหญ่ยืนจับจ้องเขาอยู่ภายในห้องนอนดวงตาสีหม่นขยับมองตามเขาทุกกระเบียดนิ้วอย่างน่าขนลุก

ทว่าน่าแปลกเหลือเกินภายในห้องของเขานั้นมีเพียงเสียงลมหายใจเดียว

ลมหายใจของเปโตร ของตัวเขาเอง

เปรโตมั่นใจมาเหลือเกินว่าเขาได้สังหารนาธานาเอลไปแล้วยืนยันจากร่างกายใหญ่กำยำที่นอนแน่นิ่งโดยไร้ซึ่งลมหายใจทว่าความมั่นใจนั้นก็เริ่มสั่นคลอนเมื่อเขาดันเห็นร่างกำยำคุ้นตาจับจ้องเขาอยู่ไกลๆ

ในคราแรกเขาคิดว่าคงจะเป็นเพียงคนหน้าคล้ายเท่านั้นจึงไม่ได้ใส่ใจ