ถ้าเป็นคนอื่นที่รู้จัก ยูเซย์อาจจะหยิบขึ้นมากินเลยแบบไม่คิดมากอะไร

แต่พอเป็นเพื่อนคนนี้… ก็เลยหยิบขวดขึ้นมาพลิกดูเพื่อความแน่ใจ

จะเอาตัวรอดให้ได้ตอนอยู่กับพวกนี้นี่ต้องเรียนรู้

“มีช็อกด้วย?” แล้วก็ถามออกไปตรงๆ

"อืม ไปด้วยกันก็ได้"

อย่างน้อยก็คงดีกว่าปล่อยให้อยู่คนเดียวในตอนนี้

"แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง?"

พอเป็นคนที่สนิทขึ้นด้วยมาหน่อยก็จะรู้ว่ายูเซญ์ไม่ได้เงียบอะไรมากมายอย่างที่คนอื่นคิดกัน แต่ออกแนวจะพูดเฉพาะมีเรื่องให้พูดมากกว่า

อ่านหนังสือไปเรื่อยแบบไม่มีการถามกดดันอะไรทั้งนั้น

จนผ่านไปพักใหญ่ๆแล้วได้ยินเสียงว่าเสร็จนั่นแหละ ยูเซย์ถึงได้หันไปมอง

แล้วก็เอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่เขียนอะไรเอาไว้มากมายเหมือนพยายามแก้โจทย์อย่างหนัก

"..." เงียบไประหว่างที่ดู สรุปถูกไหมนะ?

ยูเซย์ดูจะพึงพอใจไม่น้อยที่เห็นว่ารุ่นน้องเขียนเป็นระเบียบบ่งบอกความตั้งใจแบบนั้น

แล้วการติวอย่างเข้มงวดก็เริ่มต้นขึ้นแบบไม่ปล่อยให้เสียเวลาเลยแม้แต่นิด

การสอบรอบนี้คุณรุ่นน้องด้วยได้เกรดเพิ่มไม่มากก็น้อยล่ะ…

(ขอบคุณมากเลยนะคะที่มาโรลด้วยกัน 🥺🙏🏻 เอาไว้มีโอกาสเราจะพายูเซย์ไปหาอีกน้า)

เหมือนว่ามีคนกำลังลนที่โดนเขาถามเรื่องอ่านหนังสือไหมนะ...

ถ้าแบบนั้นเขาคงไม่ควรที่จะต้อนต่อ เพราะเอาจริงแล้วใครจะอ่านหนังสือมากน้อยแค่ไหนก็ใช่เรื่องที่เขาจะบังคับได้อยู่ดี

"ถือว่าเป็นการคลายเครียดแล้วกันครับ"

ทั้งที่พูดออกมาแบบนั้น แต่สายตาที่จ้องนิยายนั้นก็ดูจะไม่ค่อยเป็นไปทางเดียวกับคำพูดเสียเท่าไหร่

ว่าไปแล้วก็คิด ปีสามนี่คงเรียนกันยากน่าดู

(เพื่อนทัตทำได้!!)

ให้เล่าหนังสือเรียนให้สนุก? ทำยังไง ทำไม่เป็น...

"นี่เรื่องเรียนนะ ไม่ใช่ดูการ์ตูน"

หรือบางทีคนอื่นที่มีความสามารถในการเล่าเรื่องก็อาจจะทำได้ แต่โชคร้ายหน่อยที่คนๆนั้นไม่ใช่เพื่อนของทัตสึรุคนนี้

ยูเซย์ชะโงกหน้าไปมองยังหน้าหนังสือที่เปิดเอาไว้

"ถ้าเป็นไวยากรณ์ตัวนี้..."

ว่าแล้วก็พยายามอธิบายออกมาให้เข้าใจง่ายที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าการอธิบายแบบง่ายของยูเซย์นั่นจะง่ายพอสำหรับอาเอริด้วยไหม

"สมมุติถ้าเจอประโยคแบบนี้... ก็จะแปลออกมาได้อย่างนี้"

กลัวไม่เข้าใจจนยกตัวอย่างให้อีกหน่อย

"..." คำตอบที่ได้ยินทำให้ยูเซย์มองนิ่ง ซึ่งความจริงก็ไม่ได้ต่างจากสีหน้าปกติของเจ้าตัวสักเท่าไหร่อยู่แล้วจนคนเป็นเพื่อนน่าจะชิน

และที่มองนิ่งๆแบบนั้นก็ไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะว่าเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องตอบยังไงออกไปนี่สิ...

มาบ่นเรื่องนี้กับคนไม่มีประสบการณ์เดทแบบเขา เขาก็คงช่วยอะไรไม่ได้ล่ะนะ

"อ่านล่วงหน้าไปแล้วพอสมควร..."
"เลยจะออกมาซื้อพวกเครื่องเขียนเพิ่มหน่อย"

"ก็เอามาแค่ไม่กี่วิชา"

นอกจากที่เมื่อกี้ที่อ่านอยู่ กับวิทย์ที่เพิ่งหยิบออกมา... ยูเซย์ก็เอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าไปหยิบหนังสือวิชาภาษาญี่ปุ่นขึ้นมาอีกเล่ม

"ถามทำไม? หรือไม่อยากติววิทย์แล้ว?"

แต่ยังไม่ทันที่จะเริ่มติวกันเลยนะ

เสียงร้องฮือนั่นทำให้ยูเซย์เพียงแค่ละสายตาออกมาจากหนังสือเพียงครู่เดียว

แล้วก็กลับไปอ่านต่อ...

ดูท่าว่าจะต้องเอ่ยขอความช่วยเหลืออกมาตรงๆเขาถึงจะกลับไปช่วยล่ะนะ

เป็นโชคดีที่ยูเซย์ไม่สามารถอ่านใจออก ไม่อย่างนั้นคงมีการมองเหม่อใส่เพื่อนกันบ้างที่คิดอะไรแบบนั้นออกมา...

"เอาเป็นวิทย์ก็ได้"

ส่วนเรื่องการท่องพวกนี้ ถ้ามีคนติวด้วยก็ดีกว่าอยู่แล้ว ยกเว้นเวลาปกติที่เขาอ่านทวนเองไม่ได้ไปติวกับเพื่อนคนไหนที่จะใช้ flash card เอา

"พวกชื่อ... นายอยากลองทวนชื่อตั้งแต่บทแรกเลยไหม?"

ระหว่างที่ถาม ยูเซย์ก็เอื้อมมือไปเปิดกระเป๋าหยิบหนังสือขึ้นมา

"ถ้าโจทย์มาเป็นแบบนี้..."

ว่าแล้วยูเซย์ก็เอื้อมมือไปหยิบกระดาษเปล่าข้างหน้าตัวเองขึ้นมาหนึ่งแผ่นอย่างไม่อยากเขียนลงบนสมุดของคนอื่น

"ต้องเริ่มแก้จากตรงนี้..."

มือก็เริ่มทำการขีดเขียนแก้โจทย์ให้ดูไปด้วยอย่างช้าๆ

"แล้วถึงค่อยไปแก้ตรงนั้น"

สายตาที่มองมาเหมือนจะกดดัน แต่ความจริงแล้วยูเซย์ไม่ได้ตั้งใจจะกดดันหรืออะไร

แค่จะดูว่าทำได้ไหมก็แค่นั้นแหละ...

แต่ในเมื่อเห็นว่ายังทำโจทย์ที่ส่งไปให้ไม่เสร็จ เขาก็เลยหันกลับมาสนใจหนังสือในมือตัวเองรออีกครั้ง

ส่วนยูเซย์ก็นั่งรอหญิงสาวทำโจทย์อย่างใจเย็น มีเหลือบไปอ่านหนังสือของตัวเองบ้างไม่ปล่อยให้เวลาเสียเปล่า

จนกระทั่งโจทย์ข้อเดินถูกส่งมาให้ดูอีกครั้ง...

"อืม แบบนี้ถูกแล้ว"

ก็เรียกว่าไม่ได้สอนง่ายแต่ไม่ได้สอนยากจนเกินไป ยังพอติวให้ได้โดยไม่ปวดหัวอยู่

"ลองทำแนวเดิมอีกสักข้อแล้วกัน"

ให้รู้ว่าเข้าใจแน่ๆ

ยูเซย์พนักหน้าให้ช้าๆ เหมือนจะบอกว่าได้ ในอนาคตอยากเล่นให้เขาดูเขาก็จะดู

แต่แน่นอนว่าไม่ได้พูดออกมา ไม่ใช้คำพูดให้สิ้นเปลืองเหมือนเดิม...

"อ่านสังคมอยู่... แต่เปลี่ยนไปอ่านวิชาอื่นได้"

ความจริงเขาก็อ่านสังคมมานานพอสมควรแล้วเหมือนกัน เปลี่ยนให้หายเบื่อก็ดี

“ไม่สนุก… แต่นี่ก็ใกล้สอบแล้วนะครับ…”

เหมือนว่าพอเป็นเรื่องเรียนแล้วจะไม่ยอมปล่อยให้ผ่านไปเฉยๆนะ

“หรือว่าอ่านจบแล้วครับ?”

ส่วนที่พยายามเปลี่ยนมาติวให้เขานี่เอาไว้ก่อนแล้วกัน สนใจเรื่องมีคนอ่านนิยายตอนกำลังจะสอบดีกว่า

(🥺)

เมื่อเห็นว่าคนคุ้นหน้ายืนทำหน้าเหมือนเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น ยูเซย์ก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาก่อนจะเอ่ยปากเรียก

"อาริสะ..?"

น้ำเสียงไม่ได้ต่างจากปกติมากเท่าไหร่นัก แต่สายตาที่มองมาก็ดูออกได้ไม่ยากว่าเป็นห่วงอยู่

"มีอะไรให้ช่วยไหม?"

ยืนทำหน้าแบบนี้ ไม่ใช่สถานการณ์ปกติแน่ล่ะ

(น่ารักคับบบบบ)

เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่นั่งลงแล้วยูเซย์ก็หันมาสนใจหนังสือตรงหน้าอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่จะได้อ่านต่อก็ต้องเงยหน้ากลับขึ้นมาเพราะคำถามต่อมา

"สังคมครับ" เป็นวิชาที่เขาไม่ถนัดมากที่สุดในบรรดาวิชาทั้งหมด

"เซมไป..."

สายตามองหนังสือที่อีกคนกำลังถืออยู่นิ่ง เหมือนจะเป็นคำถามโดยไม่ต้องเอ่ยปากว่าไม่อ่านหนังสือสอบหรอกหรอ

เมื่อหยิบหนังสือขึ้นมาแล้วก็ได้เห็นลูกอมอย่างที่ว่าจริง

"เก่งหนิ"

เล่นมายากลออกมาสำเร็จด้วย...

ลูกเซย์หยิบลูกอมขึ้นมาพลิกไปมาเพื่อดูเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าเหมือนบอกว่าไม่เป็นไร เอาลูกอมนี่ก็ได้

"ขอบใจ... แล้วอยากจะมาอ่านหนงสือด้วยไหม?"

จริงอยู่ที่บอกว่าช่วยพัก แต่เผื่อเปลี่ยนใจอยากอ่านแล้ว

ดูท่าแล้วว่าการติวเลขให้หญิงสาวคนนี้จะยากกว่าที่คิด ในเมื่อเวลาเขาติวให้เพื่อน เพียงพูดแค่ครั้งเดียวพวกนั้นก็รู้เรื่องกันแล้ว

"แบบนี้..."

ยูเซย์เปิดสมุดไปหน้าถัดไปแล้วเริ่มอธิบายให้ฟังใหม่อีกครั้งอย่างใจเย็น

(โมริคุงชอบนักสืบบบบบ /ผปค.ยื่นมือไปติดหนวดให้ยูเซย์ 😂😂😭 ได้เลยค่ะ! เอาไว้เจอกันรอบหน้าน้า)

(มาเลยยยย เอ็นดูปกระดาษโน๊ตมาก 🥹)

ยูเซย์ชะโงกหน้าไปอ่านกระดาษโน๊ตก่อนจะเอื้อมมือไปติ๊กเครื่องหมายถูกในกล่องให้เหมือนจะบอกว่านั่งสิ

พร้อมๆกับจำนวนคนที่หลั่งไหลเข้ามาในห้องสมุดเพิ่มขึ้นจนมันไม่ได้เงียบอย่างตอนปกติ

หากว่าทั้งสองคุยกันด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังมากนัก ก็คงไม่ได้เป็นการรบกวนใครในเมื่อรอบข้างไม่ได้เงียบสนิทอย่างเคย

เห็นท่าทางจริงจังแบบนั้นแล้วยูเซย์ที่ปกติหน้านิ่งเกือบตลอดก็ยิ้มบางๆออกมา เป็นรอยยิ้มเพียงแค่ไม่กี่วินาทีก่อนที่สีหน้าจะกลับไปเรียบเฉยตามปกติแบบถ้าไม่ได้สังเกตดีๆอาจไม่ทันเห็น

สงสัยว่าพ่อหนุ่มหน้านิ่งคนนี้จะเริ่มติดนิสัยขี้แหย่มาจากเพื่อนสนิททั้งสามแล้วล่ะมั้ง…

"เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนก็ได้ มาติวก่อน"

แล้วก็ดึงกลับมาเรื่องจริงจังอีกครั้ง

"อยากเริ่มจากตรงไหนก่อน?"

ยูเซย์มองหนังสือที่ถูกชูให้ดูแล้วก็หยักหน้าเบาๆ

ยังไงรู้ว่าอยู่โรงเรียนเดียวกันแล้ว หลังจากนี้ก็คงมีโอกาสได้เจอกันอีก ในเมื่อโรงเรียนก็ไม่ได้ใหญ่มากมายอะไรขนาดนั้น

"เอาไว้เจอกันครับ"

บอกลาเรียบร้อยแล้วก็โค้งหัวให้เล็กน้อย ก่อนจะมองจนอีกฝ่ายเดินจากไปแล้วถึงได้กลับมาสนใจหนังสือตรงหน้าอีกครั้ง

(ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคะะะ)