ใบหน้านิ่งเริ่มแสดงออกถึงความเครียดก่อนจะมองทั้งเจ้าก้อนขนฟูบนต้นไม้และริวกิสลับกัน

"เอ่อ....ความจริงก็มีวิธีอยู่นะ"

ตอนแรกโยชิฮิโระก็อยากเสนอตัวปีนต้นไม้อยู่หรอกแต่สกิลปีนป่ายดันติดลบน่ะสิ

"ถ้าให้ริวกิคุงขี่หลังผมแล้วอุ้มเจ้าเหมียวลง น่าจะได้อยู่"

"แล้วก็อันนี้ ลองให้เจ้าตัวดมๆดู จะได้ไม่โดนขู่ตอนอุ้มลงมา"

เขาหยิบอาหารแมวเปียกจากกระเป๋ายื่นให้

(ขออนุญาต+นะคะ👐🏻)

เด็กหนุ่มมาถึงตรงนั้นก็เห็นริวกิยืนนิ่งอยู่แล้ว ภาพที่เห็นคือเพื่อนกำลังจ้องนิ่งกับเจ้าขนฟูที่ติดอยู่บนกิ่งไม้ ซึ่งส่งเสียงขู่ดัง "ฟ่อแฟ่!!" ไม่หยุด

​โยชิฮิโระมองภาพนั้นอยู่ไม่นานนัก ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ขึ้น แต่ก็พยายามไม่ทำเสียงดังเกินไป

​"เฮ้... ริวกิ..."

เขาเอ่ยเรียกคนที่ยืนนิ่งเบา ๆ แล้วเดินไปยืนข้าง ๆ

"ทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียวเหรอ? ดูสิ... เจ้าเหมียวนั่นขนตั้งฟูหมดแล้วนะ"

(ขอบคุณนะ น่ารักมากจะเก็บเป็นอย่างดีเลยล่ะ!🤲🏻)

(ปิ๊บโปะปิ๊บๆ🙌🏻☆)