(น้อนน ปักค้าบ เดี๋ยวมาๆ)

มันคงจะเป็นไปตามที่อีกฝ่ายคิด หากแต่โยชิอากิเองก็ตามหาสถานที่ที่ปลอดผู้คนอยู่เช่นกัน ถึงได้มาพบปะอีกฝ่ายเข้า

เมื่อได้ยินเสียงพึมพำแผ่วเบาถึงค่อยๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไปหา ก่อนย่อตัวลงมาในระดับเดียวกับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

”ชิราซากิคุง?“

”ท่องอะไรอยู่เหรอ“

สายตามองขนมในมือตาวาว ได้กลิ่นหอมหวานจางๆ ก็ทำเอาอารมณ์ดีไม่น้อย

"แล้วหลังจากนี้จะมีวางขายรึเปล่าครับ"

คงจะน่าเสียดายแย่หากชิมไปแล้วถูกปากแต่ดันหาซื้อไม่ได้ จะให้ไปซื้อที่ร้านอื่นก็เกรงว่าจะคนละรสชาติ

"เผื่อผมอยากจะกินอีก"

(น้องง🥺🥺🥺 ขอปักๆ ไว้นะคะ🫳🏻✨)