Özellikle son 6-7 yıldır kolektif refleks haline gelen “asap çağrılar”ın sebebini, uzun soluklu ve daha derin düşünemiyor olmamıza bağlıyorum ben de. 2018 genel seçimler, anayasa değişikliği referandumu, baronun bölünmesi… Bugünlere bir anda gelinmedi. Tepki vermekte biraz gecikiyoruz sanki.

Çok yerinde tespitler. Yıllardır daha az önemli gündemlerle oyalanıp asıl meseleyi hep ıskaladık. Demokrasimiz erozyona uğradı. Devletin değil hükümetin bekası için her şeyin mübah görüldüğü bir noktayız artık. Tamiri zor ama imkansz değil. Umutsuzluğun kimseye faydası yok. Umutsuz insan edilgendir.

Sonunda mıyız doğru soru değil. Demokrasi mi vardı sonuna gelelim? Tek adam iktidarına evet dendiğinden bu yana ben rastlamadım. Bu direniş demokrasinin başlangıcıdır!

Bu korkuyla yaşanmaz, teslim olucam sanırım.