เท็ตสึยะหยุดเดินและก้มมองเจ้าชิบะที่พุ่งมาเกาะขาของเขา แล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับยูมะอย่างเป็นกันเอง

“อ้าว! ยูจังเองหรอ”

“ถึงว่าทำไมกลับบ้านไปแล้วไม่เจอใครเลย ขอบใจที่ช่วยดูแลลัคกี้ด้วยนะ”

เมื่อเจ้าหมาน้อยพยายามกระโดดใส่เขาอีกครั้ง เขาก็ย่อตัวลงรับมันไว้ ก่อนจะลูบหัวมันด้วยความเอ็นดู

“งั้นเริ่มจากนี่ก่อนเลยละกัน จะได้ไม่เสียเวลา นายจะให้ทำอะไร บอกมาเลย ฉันพร้อมแล้ว!”

คำพูดสุดท้ายของเขาแฝงด้วยรอยยิ้มจริงใจ รอให้อีกฝ่ายออกคำสั่งว่าจะให้ทำอะไรต่อไป

เท็ตสึยะมองหน้ายูมะสักพัก ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ และยักไหล่ตอบ ก่อนจะเก็บกล้องลงกระเป๋าแล้วเดินเข้ามายืนข้างอีกคน

“โอเค ๆ ฉันไม่แหย่แล้วก็ได้”

“นายบ่นขนาดนี้ ถ้าฉันไม่ช่วยจริง ๆ ก็คงโดนด่าทั้งวันจนหูชาแน่”

เขาพูดพลางถกแขนเสื้อขึ้น และเอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์ชิ้นหนึ่งที่ยูมะกำลังจะจัดการต่อ

+

“หรืออยากให้ช่วยจริง ๆ ล่ะ? งั้นบอกมาก่อนว่าจะเอาแบบ ‘ช่วยจริงจัง’ หรือ ‘ช่วยแบบเล่น ๆ’ ดีล่ะ?”

เขาก้มลงเล็กน้อย พร้อมยื่นมือออกมาในท่าทีแกล้ง ๆ รอคำตอบจากอีกฝ่ายด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ห่างไปไม่กี่ก้าวเงยหน้าขึ้นจากกล้องในมือ เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเอียงหัวมองอีกฝ่าย

“ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา~ นาน ๆ ทีพวกเราจะได้ออกมาเที่ยวข้างนอกด้วยกันนะ”

เขาพูดพลางยักคิ้วให้ และก้าวเข้ามาใกล้เพื่อยกกล้องขึ้นมารัวชัตเตอร์เก็บภาพยูมะต่ออย่างหน้าตาเฉย แม้คนตรงหน้าจะดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ก็ตาม

+