ตอนแรกคิดหนักนิดนึงว่า ได้ไอเดียเทพทางฝั่งกรีกมาก็จริง แต่ไอเราก็ดันฉุนวีรกรรมพวกเทพฝั่งซุส บลาๆ เรื่องความเจ้าชู้เจ้าตันหาเป็นทุนเดิมสุดๆ แต่ก็ชอบที่มันเท่สานต่อเรื่องราวได้เยอะดี แต่จะทำไงให้ฝั่งเปโตรสู้ระดับลูกเจ้านรกได้เหนือกว่าก็เลยเอ้อ ชอบเรื่องเทพอียิปพอดี ก็เอาอันนี้ละกัน

"คืนนี้ยังอีกยาวไกล กินเยอะๆ ตื่นมาเจ้าจะได้ไม่หิวโซนัก"

"ดะ-เดี๋ยวก่อน อ๊ะ!!!"

End.

น้ำควยอัดฉีดล้นช่องทางรักอีกครั้ง น้ำคาวขุ่นล้นจนหยดเปื้อนพื้นไปหลายหยด

เปโตรเปลี่ยนท่า ธัดเดอัสเกาะเก้าอี้ หันหลังชันขากับที่นั่ง แล้วเปโตรก็สอดแทรกท่อนลำที่แข็งขื่นขึ้นมาอีกครั้งเต็มแรง

"อ๊าาา!!!"

"แฮ่กๆ ยอดรักของข้า!"

"จุก อ๊ะ อือๆ อ๊าๆๆ อ๊ะส์!"

เปโตรจูบแผ่นหลังและปีกสีดำอย่างรักใคร่ เขากำชับบีบคลึงสะโพกมน กระซิบเสียงทุ้มข้างหูกระเส่าราวแหย่คนรักให้กามารมณ์พวยพุ่งกว่าเดิม

ธัดเดอัสเสร็จเป็นรบที่สอง ยังไม่ทันได้พักหายใจ สายตาพลันเขินภาพเปโตรที่กวาดเลียน้ำคายเลอะตามมุมปาก ส่วนที่เหลือยังเปรอะอยู่บนใบหน้า

เสียงแฉะลามกดังขึ้นอีกครั้งเมื่อเปโตรโถมจูบแลกลิ้น บวกกับจับขาธัดอดอัสอ้ากว้างขึ้น สวนกระแทกควยเข้าออกสุดโคน

ธัดเดอัสกอดคอบาทหลวงแน่น

เปโตรค่อยๆ อุ้มคนรักยืนกระเด้งสวนอย่างไม่อายฟ้าดิน

เปโตรถอนแก่นกายออก เขาพลิกตัวคร่อมแล้วฉีกเสื้อแหวกหวังดูดนม

"อ๊ะ อือ-!"

รู้ตัวอีกทีหัวนมก็ชุ่มน้ำลายบวมเต่งเสียแล้ว เปโตรแบ่งปันรอยกัด จูบ ดูดดุนตามตัวธัดเดอัสอย่างหื่นกระหาย รอยแดงเพิ่มปริมาณจนธัดเดอัสแอบหวั่นใจ

ทว่ายังไม่ทันได้ร้องปราม มือหนาก็สอดเกี่ยวน้ำควยในรูเขามาชะโลมชักแก่นกายระรัว

ธัดเดอัสสติพร่าเลือน ตาเหลือกรับความเสียวสุดขีด

ท่อนลำผลิตน้ำเตรียมพุ่งเต็มที ทว่าน้ำขาวขุ่นจากร่างเล็กพวยพุ่งเสร็จก่อนเปโตร แถมกระเด็นเลอะหน้าเขาอีก

"ขะ ขอโทษ-อ๊ะ!"

เสียงครางหลงดังระงมก้องโบสถ์ศักดิ์สิทธิ์ ช่องทางคับแน่นถูกซอยถี่สวนจนแนบแน่น เปโตรปล่อยปลดปล่อยของเหลวเต็มล้นก่อนปล่อยให้คนตัวเล็กพักหายใจ

ในท้องของธัดเดอัสรู้สึกอุ่นวาบ น้ำคาวล้นทะลักไหลตามขาเนียนน่าดูชม

ดั่งสังเวียนเริ่มขึ้น มีหรือคนโดนเสียบจะผ่อนแรงบดลง "อื้ม อ๊ะๆๆๆ อ๊อย! ดีจัง อ๊ะ เสียว! อ่า อ๊ะ!"

"เก่งมาก แฮ่ก อืม ยอดดวงใจ!"

"ฮือ เปโตร อ๊ะ เสียวอีก แรงๆ อีก-นะ อ๊ะๆ ฮือ ทูนหัว!"

"จ๋า~" เปโตรกัดฟันอารมณ์พุ่งพล่าน เสียงครางต่ำในลำคอเสียวภาพและท่อนล่างที่เสียบรูของธัดเดอัสอย่างหนัก

ธัดเดอัสใบหน้าเห่อร้อนสุดขีด มือก็ถกกระโปรงดำของตัวเองเลิกขึ้นสูงจนเห็นทุกสิ่งอย่าง

มุมนี้ดีไม่หยอก

เปโตรเร่งปลดอาภรณ์ของตนด้วยเช่นกัน

ช่องทางรักของธันเดอัสถูกมือหนาเตรียมพร้อมอย่างรวดเร็ว

เสียงครางหอบกระเส่าทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อแท่งร้อนแสนรักเสียบเข้ามาในรูลึกจนท้องน้อยนูนเด่น

"อือ อ๊ะ!"

เปโตรกระแทกสวนสะโพกซุกซนไม่ยอมแพ้กันทันที

เขารักทุกอย่างของธัดเดอัส เป็นเวลากว่าหลายเดือนที่เรามีสัมพันธ์เกินเลยในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของมนุษย์ ถึงคราวที่เปโตรจะต้องอุ้มว่าที่ภรรยาเข้าบ้านใหม่เสียแล้วสิ

มือหนาจับคลึงเอวบางเป็นสัญญาณรู้กัน

ธัดเดอัสเก้อเขินแต่ก็ยอมอนุญาตคนใต้ร่างให้ทำตามอำเภอใจ

"กี่รอบดี"

"จนกว่าจะสลบ"

เปโตรยิ้มชอบใจ "ตรงไปตรงมาดีแท้ ถึงคราวนั้นเจ้าอย่ามาร้องไห้อ้อนวอนขอให้ข้าหยุดล่ะ"

ธัดเดอัสบินกอดคอเปโตรจนเสียหลักล้มกันทั้งคู่

"ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นรึเปล่าเปโตร การเชื่อใจท่านเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุดที่ข้าเคยทำในชีวิตเลยนะ"

เปโตรเบิกตากว้าง รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้า

ดวงหน้าของธัดเดอัสยามต้องแสงจันทร์ผ่านกระจกสีของโบสถ์ช่างงดงามดังนิสัยเจ้าตัวราวกับภาพฝัน

เปโตรมีสีหน้าเบาใจขึ้นมาก "การเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงต่อมนุษย์มิใช่เรื่องดี"

"ข้าเข้าใจ"

"หวานใจข้า โบสถ์แห่งนี้เปรียบเสมือนบ้านของเจ้าก็จริง แต่ถ้าเจ้าสนใจวิหารลับที่ข้าแอบสร้างเอาไว้ในป่าลึก หากเจ้าอยากอยู่กับข้าล่ะก็..." เปโตรเต็มปาก

"ท่านจะพาข้าไปเหรอ!?"

เปโตรหลบสายตาตระหนกของคนตรงหน้า "ข้าเข้าใจถ้าเจ้าไม่วางใจ เราอยู่กันที่นี่ก็ได้"

ราฟาเอลกัดฟันโกรธ แต่ก็ยอมล่าถอยเนื่องจากสังเกตว่าหนามน้ำแข็งเริ่มผุดขึ้นตามพื้น-ผนัง

เพลิงนรกครอบคลุมตัวของราฟาเอลก่อนจะหายลับไป

เปโตรคลายม่านหมอกและเกร็ดหนามน้ำแข็งกลับคืนสู่สภาวะปกติ เสียงห่าฝนก็คล้อยหายไปด้วย

ธัดเดอัสละกอดจากเปโตรมองดูรอบๆ ก่อนจะสบตากับดวงเนตรสีเลือด "ที่แท้ตอนนั้นก็เป็นฝีมือท่าน" เขายิ้มอ่อน

เขาผ่านอะไรมาบ้างนะ

ธัดเดอัสสวมกอดร่างหนาแน่น เอาหัวซุกพิงอกแกร่ง รู้สึกอบอุ่นกว่าในขุมนรกบ้านเกิดของตน

เปโตรจุ๊บกลุ่มผมนุ่มปานรู้ใจคนเด็กกว่า

ภาพบาดตาตรงหน้าทำให้ราฟาเอลกำหมัดแน่น

"อย่าให้เราต้องเป็นศัตรูกันเลย ถ้ายังมิวางใจก็บอกสารแก่บิดาเจ้าว่า ธัดเดอัสอยู่ในการปกครองของสหายเปโตร"

"สหายรึ!?"

"พ่อเจ้ารู้ดีที่สุด"

ธัดเดอัสพอจะเข้าใจแล้ว นานๆ ครั้งเปโตรก็มักจะบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับมนุษย์สตรีนางหนึ่ง ที่แอบลอบมีความสัมพันธ์ุกับเทพสูงสุดในดินแดนอันไกลโพ้นถึงสองพระองค์ในคราวเดียวกัน นางให้กำเนิดบุตรที่ทรงอิทธิฤทธิ์มากที่สุดและตายจากบุตรชายในวัยชรา เรื่องราวจบลงเพียงแค่นั้น

ทว่าสายตาแห้งแล้งอ้างว้างดั่งทะเลทรายในยามราตรีมักฉายชัดหลังเปโตรเล่านิทานจบทุกครั้งไป

"เรียกว่าผู้สร้างสรรค์คำสาปดีกว่า แดนที่มากไปด้วยปริศนาและความตาย ถูกต้องแล้ว ข้าสืบทอดสายเลือดของบิดามามากนัก โชคร้ายที่ข้าแสวงหาความสงบสุขมากกว่าที่จะเดินตามรอยฝ่าเท้าอันรุ่งโรจน์ของพ่อสองพระองค์ของข้า อาจด้วยเพราะนับถือวิสัยทัศน์ของมารดาผู้ล่วงลับ"

"คิดหรือว่ามีแค่เทพฝั่งเจ้าที่ยังคงเป็นตำนานบรรลือโลก บิดาอามุน-ราของข้าได้ยินเข้าคงยากก่อสงครามกับทวยเทพฝั่งเจ้าเป็นแน่แท้ ไม่สิ แค่ลบนรกของพวกเจ้าให้หายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ในชั่วข้ามคืนก็ย่อมได้"

"นี่เจ้ามาจากแดนต้องสาป!!?"

เปโตรยกมือปราม "พิโรธไปใย ข้าอุตส่าห์หนีมาพักผ่อนหวังห่างไกลจากเรื่องวุ่นวายของเหล่าเทพ มิคุ้นหน้าเจ้าเช่นกัน ได้โปรดกลับไปอย่างสันติเถิด"

"นี่คงเป็นวาระสุดท้ายของเจ้า มนุษย์ครึ่งเทพ!"

เปโตรกอดกำชับเอวธัดเดอัส ดวงตาโลหิตจับจ้องพี่ชายของเจ้าตัวมิวางตา

"แต่เจ้าไม่เหมือนพวกเราเลยสักองค์ จะให้บอกว่าเจ้าเป็นบุตรของเจ้าแห่งท้องทะเลก็ไม่ใช่ ยิ่งเทพแห่งสายฟ้ายิ่งไม่มีทาง หรือเจ้าเป็นบุตรลับๆ ของผู้ใด ข้าไม่คุ้นเจ้าเลยในบรรดาเทพทั้งปวง"

เปโตรยกมุมปากเอือม ดวงตาเย้ยหยันไม่ปกปิดใดๆ ราฟาเอลชักรู้สึกโดนดูหมิ่นก็มิปาน

"เจ้ามันไม่รู้จักเจียมกะลาหัว!!!"

"เป็นเจ้าเสียมากกว่า เด็กเอ๋ยเด็กน้อย"

"เจ้า!!!"

พริบตาเดียวไฟนรกของราฟาเอลก็แตกกระจายเป็นหมอกหนาวอย่างน่าประหลาดใจ

ราฟาเอลเบิกตาโพลง

ไอหมอกจับตัวขึ้นเป็นหมอกหนาภายในและนอกโบสถ์ผิดหูผิดตา

ธัดเดอัสที่เป็นถึงบุตรคนเล็กของเจ้าแห่งนรกยังต้องยกมืขึ้นมาลูบแขน ลมหายใจเกิดไอควันสีขาวขณะหายใจ

"เปโตร นี่มันอะไรกัน!"

"อดทนหน่อยนะธัดเดอัส"

ราฟาเอลเริ่มประจักษ์ "ที่แท้ก็มนุษย์ครึ่งเทพ" เขาขมวดคิ้ว

"ทำอะไรน่ะเปโตร มันอันตรายนะ ถอยออกไป!"

"วางใจเถิดธัดเดอัส"

ราฟาเอลผิวปาก "อยากตายเร็วก็ไม่บอก หึ!"

"ท่านพี่ อย่านะ!!"

ไฟนรกพวยพุ่งออกจากฝ่ามือตรงไปหาเปโตร ทว่าธัดเดอัสยังไม่ทันได้เอาตัวไปขวาง จู่ๆ ก็รู้สึกถึงไอเย็นและเสียงฝนฟ้าคะนองฉับพลัน

อะไรน่ะ ความรู้สึกนี้...ช่างคุ้นเคยพิกล!?

"ความเมตรตาใช้ไม่ได้กับที่ขุมนรกแห่งเกาลูน"

"งั้นข้าก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องกลับไป"

ราฟาเอลจิ๊ปาก "ติดใจบาทหลวงนั่นรึ เหอะ ก็แค่มนุษย์เดินดินที่ถึงอย่างไรเขาก็ตายก่อนเจ้าอยู่ดี หยุดเสียเวลาได้แล้ว และ กลับ บ้าน ซะ!"

สองพี่น้องสยายปีกสีเถ้าถ่านไม่ยอมกัน ไอร้อนขึ้นถนัดตา

ทว่าราฟาเอลก้าวขาแค่ก้าวหนึ่ง เปโตรก็เดินมาขวางหน้าธัดเดอัส เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลแดงถูกกันเอาไว้อย่างไม่เต็มใจ

ธัดเดอัสขมวดคิ้ว "แค่นั้นรึ"

ราฟาเอลถอนหายใจ "อุตส่าห์จับนางสวรรค์ได้สักตนแท้ๆ น้องกลับแอบปล่อยมันรอดกลับออกไปแทนที่จะได้เด็ดปีกนาง เจ้ายุ่งไม่เข้าเรื่องเองธัดเดอัส"

"นางไม่ผิดนะ นางแค่ถูกหลอกไปเท่านั้น"

"อีกแล้วเหรอ อะไรข้าก็เป็นคนผิด สวรรค์ไม่เคยแลเรา แล้วเราจะแคร์มันทำไม"

"นางไม่สมควรถูกเหมารวมด้วย ท่านพี่อย่าโหดร้ายไปมากกว่านี้เลย"

"โอ๋ๆ เจ้าจะไม่โดนลากกลับไปหรอก ผู้ใดกล้าแตะต้องตัวเจ้าโดยที่ข้าไม่อนุญาต มันผู้นั้นจะเสียใจที่เลือกเดินทางผิดไปตลอดชีวิต"

"มั่นใจเหลือเกินนะมนุษย์"

เสียงคุ้นหูทำให้ธัดเดอัสสะดุ้งเด้งตัวลุกหันไปดูด้วยความตกใจ "ท่านพี่ราฟาเอล!?"

"ท่านพ่อเปรี่ยวใจเมื่อไร้เจ้าข้างกาย กลับบ้านกัน"

โชคดีที่ไอเย็นแห่งความตายมาพร้อมกับห่าฝนจากทวยเทพช่วยเขาเอาไว้ ไฟจึงมอดดับลง พร้อมกับการปรากฏตัวของบาทหลวงที่ไม่นึกว่าจะผันกลายมาเป็นคนรักได้

เปโตรลูบหัวธัดเดอัส "เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว เลิกผูกใจเจ็บเสียที"

"แต่ข้า...ขอบคุณท่านจริงๆ นะ ถ้ามิได้ท่านในตอนนั้นช่วยเอาไว้ล่ะก็ ป่านนี้ข้าคงถูกท่านพี่ตามลากกลับลงขุมนรกแล้ว"