"อ อันตราย"

พอได้ยิน คนกลัวง่ายอย่างยามาดะก็ผวาขึ้นมาไม่นอน ดวงตาหลุกหลิกซ้ายขวาด้วยความระแวดระวังเกินความจำเป็น

"อ้อ คือ.. เอ่อ" พอได้ยินคำถามก็เลือกตอบไม่ถูกดื้อๆ เพราะกลัวว่าปัญหาของตัวเองจะเป็นเรื่องเล็กจนน่าขำ แต่ก็ไม่ใช่คนปกปิดใครเก่ง

สุดท้ายจึงสารภาพอย่างไม่มั่นใจ

"คือ..แบบว่า มันก็พ้นปฐมนิเทศน์มาแล้ว สินะคะ"

"ตะ แต่ก็ยังไม่กล้าเข้าหาใครเลย น่ะค่ะ.."

(เย่! มาได้เรยค่ะ สะดวกให้เราทักไปทางเดมมั้ยคะะ🥺)

"อ๊ะ ไม่เลยค่ะ!-- ม หมายถึง ได้เลยค่ะ!"
ดันตื่นเต้นจนเผลอพูดสลับกันซะงั้น

"ช เชิญเลยค่ะ แต่ออกจะ..น่าเบื่อนิดหน่อยนะคะ ฉ ฉัน"
อย่างน้อยๆก็พยายามอย่างสุดความสามารถในการเปิดประโยคที่ดี ยามาดะประหม่าจนเหงื่อท่วมมือ เธอแอบเช็ดมันกับหลังกระโปรงแล้วผงกหัว

"ข ขอความกรุณาด้วยค่ะ"

ยามาดะแอบตีแขนตัวเองเบาๆ

"แล้วโคจิมะคุงเองก็..มาเลือกเพลง เหมือนกันหรอ"

พอถามออกไปกลับคิดมากว่าจะละลาบละล้วงเขาไปไหมน้อ.. หรือคำพูดดูแปลกๆมั้ย

"โทษที ถ้าอยู่ในร้านเพลงก ก็ต้องเลือก พ เพลงอยู่แล้วสินะ"

"อ-อืม โคจิมะ..คุง"

ยามาดะลังเลนิดหน่อย ไม่คิดว่าจะเจอเพื่อนร่วมห้องในวันหยุดสุดสัปดาห์ ทำเอารู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที เธอเกาแขนของตัวเอง แขวนเฮดโฟนตรงตัวเกี่ยวตรงหน้าและพยายามสนทนา

"เอ่อ ก็ไม่-- หมายถึง ฟังแล้วน่ะ แต่แค่นิดนึง" เท่าที่ตัวอย่างเพลงให้ฟัง

"ก กำลังคิดว่าจะซื้อ แต่ก็ไม่มีเงินพอก็เลยรอก่อน อ๊ะ- ขอโทษนะเผลอพูดเรื่องของฉันซะอย่างนั้น"
+

"อ่ะ-- อืม" ว่าแต่..สู้หรอ..

"ค คงไม่ได้สู้ แต่ให้ฉันแบบนี้จะดีหรอ" ยามาดะแย้ง ก็ไม่ได้จะขวางทางของเธอหรอกนะ แต่จะให้รับมาเปล่าๆก็เกรงใจเหมือนกัน

"ง- เงิน"

ว่าจบก็รีบควักกระเป๋าเงินให้ มือไม้สั่นไปหมดขณะนับเหรียญ ไม่อยากให้เธอรอนาน

“อ่ะ!—“

ยามาดะสะดุ้ง พอหันไปเห็นว่าเป็นคนก็รีบขยับเบี่ยงที่ให้ ตายล่ะหว่า จะดูสกปรกไหมนะ เธอรีบเช็ดๆพื้นตรงทีตัวเองนั่ง

“ข ขอโทษที คือ แค่ มานั่งหาอะไรกินนิดหน่อย ร หรือที่ตรงนี้เขาห้ามนั่งรึเปล่า”

ยามาดะเกาข้อศอกของตนเองด้วยความประหม่า

“เป็นคนที่กล้าหาญจังนะ..เธอน่ะ แบบว่า เอ่อ ยอดเลย..มั้ง”

พอพูดตามที่ตัวเองคิดไปก็ไม่รู้ว่ามันจะดูแปลกไปรึเปล่าที่จู่ๆมีคนไม่รู้จักพูดแบบนั้น ยามาดะเลยรีบแทรกประโยคถัดไปทันที

“โทษที เมื่อกี้ไม่ได้พูดอะไรหรอก—“

“ส่วนที่ถาม มันก็..” เพราะติดนิสัยมาจากสมัยก่อน พาลให้ตอนนี้ก็กังวลไปด้วย

“ยังไม่มีหรอก เอ่อ แค่แบบว่าไม่อยากให้เสียบรรยากาศ ทำนองนั้น..ไม่ได้เรื่องเลยฉันน่ะ ขอโทษนะ”

"คุณคาคิฮาระ.." พึมพำทวนเพื่อจดจำจะได้ไม่เสียมารยาทพูดผิดไป

"ยามาดะ อาโออิค่ะ.. ปี2ห้องE"
ยามาดะผงกหัวเล็กน้อย ออกจะเกรงใจหน่อยๆด้วยซ้ำ

"คุณคาคิฮาระเอง..ก็มาทานข้าวเที่ยงแถวนี้หรอคะ"

"อ่า อืม"

สุดท้ายขนาดจะลาก็ไม่ได้พูดออกไปให้ดีๆเลย กระทั่งรู้ตัวว่าผ้าเช็ดหน้าของเธอมาอยู่ในมือ

"เดี๋ยว---"

แล้วกัน..แบบนี้จะคืนยังไงล่ะนั่น
ยามาดะคิดในใจ แต่สุดท้ายไว้ถ้าซักเสร็จก็จะหาหนทางเอาไปคืนให้ได้นั่นล่ะ

..คากามิคุง สินะ..

(ขอบคุณที่มาโรลกันนะคะ! คากามิคุงใจดีมากๆ🥺✨ ถ้าหมึกทำตัวแปกๆต้องขอโทษด้วยค่ะ!)

ความจริงก็เริ่มไม่มั่นใจขึ้นมาแล้วล่ะ แต่ไม่ได้ตอบเธอไป ยามาดะเลือกที่จะนั่งเล็มอันปังด้วยฟันหน้าเงียบๆ

"ไม่ใช่หรอก เอ่อ คือ ก็ ถ้าไปนั่งที่โรงอาหารหรืออะไรเถือกๆนั้น..ก็จะเกะกะโต๊ะคนอื่นเปล่าๆนี่นะ"

เธอเขี่ยรองเท้ากับพื้นบันไดด้วยท่าทีไม่มั่นใจ

"ถึงกินในห้อง ก ก็อาจจะทำให้บรรยากาศเสีย ก็เลยคิดว่ามาหลบมุมเงียบๆน่าจะไม่เกะกะใครมากกว่า"

ยามาดะทำตาหลุกหลิก
"เธอเองก็ด้วยหรอ.."

ยามาดะสะดุ้ง! กระทั่งหันไปเจอเธอ ยามาดะก็ยิ่งสั่นเทิ้มกว่าเดิม

นักเลงนี่!น่ากลัวจังเลย อา..พลาดแล้วล่ะ ทั้งๆที่คิดว่านักเลงจะอยู่บนดาดฟ้าแท้ๆแต่ที่บันไดหนีไฟก็ใช่อย่างงั้นหรอ

ยามาดะกับนักเลงเป็นขั้วตรงข้ามสุดๆไปเลย

"ขขขขข ขอโทษ" ไม่ทันจะพูดได้ครบประโยคก็ติดอ่างไปเสียแล้ว แถมยังยื่นอะไรให้เธอด้วยนะ

"อย่--อย่าทำอะไรฉันเลย"

ยามาดะยื่นกระเป๋าสตางค์เฉิ่มๆให้เธอ🧍‍♂️

"อ่ะ--เอ่อ ค่ะ" พยักหน้านิดหน่อย สภาพของอันปังในมือที่ซีดเซียวช่างน่าเศร้าเสียจริง

"ที่โรงอาหารคนเยอะไปหน่อย ก็เลย..คิดว่าตรงนี้น่าจะดี ขอโทษนะคะ"
ตอบไปแบบรู้สึกผิด มือขยับเกาต้นแขนของตัวเองก่อนจะลอบมองคุณ

"คุณคือ...." เพราะไม่ได้อยู่หอ ก็เลยไม่รู้จักกับผู้ดูแลหอพัก! แต่ยามาดะก็เดาไปก่อนว่าคุณน่าจะเป็นครูนะ

"ย ยามาดะ อาโออิ ห้อง2E"

"เธอล่ะ?"

"อ่ะ-- แต่ถ้ายังไม่สะดวกใจจะบอกก็ไม่เป็นไรหรอก" พอถามออกไปก็เกิดความรู้สึกอับอายแปลกๆขึ้นมา มันคงจะ..ไม่ดูสะเหล่อไปใช่มั้ยนะ?

"ก็เผื่อว่า จะได้เรียกชื่อกันถูก..หมายถึงครั้งหน้า? ถ้าได้คุยกันอีกน่ะนะ"
แก้ตัวไปก่อน เธอจะได้ไม่มองว่ามีเจตนาแอบแฝง

ไม่ชินเลยแฮะ ไม่ชินเอามากๆกับการที่มีคนมาใจดีด้วย ไม่สิ กระทั่งกับการถูกเห็นด้วยซ้ำ

ยามาดะกลอกตาไปมาเพื่อครุ่นคิดและส่งมือไปเกาข้อศอกของตัวเองอีกครั้ง เกาข้อศอก ก้มหน้า และทำจมูกฟึดฟัด

"งั้นเหรอ" สุดท้ายก็ไม่รู้ควรจะตอบรับยังไงเลยตอบกลับไปกลางๆ

บรรยากาศเงียบลงไปเล็กน้อย
สุดท้ายยามาดะก็เริ่มพูดก่อน

+

ยามาดะสะดุ้ง ใครจะไปคิดว่าจะมีคนใจตรงกันแถมอีกฝ่ายก็ดูจะเป็นเพื่อนนักเรียนรุ่นเดียวกันด้วย

ยิ่งประหม่าเข้าไปใหญ่

"คิดว่า..น่าจะเป็นคนนะ" ในความเป็นจริงถ้าไร้ตัวตนขนาดนั้น แม้แต่ยามาดะก็ยังเกิดความสงสัยกับตัวเองขึ้นมาเสียแล้ว

"ร หรือไม่ใช่กันแน่นะ แต่ถ้าเธอจะกินข้าวก็ ก็ตามสบายเลย คิดว่านะ แต่ถ้าไม่ใช่ก็ข ขอโทษ"
พยายามจะแสดงความหวังดีแต่ดูแปร่งๆไปเสียหน่อยนึง

"อ๊ะ-- คะ? ค่ะ!"

ใครจะไปคิดว่าเสียงของยามาดะจะไปรบกวนคนอื่นเขาด้วย แทนที่จะรู้สึกหนาว ยามาดะกลับลุกพรวดพราดมาจัดเสื้อจัดกระโปรงทั้งๆที่เหงื่อชุ่มมือ

"ขอโทษนะคะ ร หรือว่าตรงนี้เขาห้ามมานั่งกัน ร รึเปล่านะ?"

เสียงของเธอตะกุกตะกักมากเชียว ยิ่งพอเห็นว่าคุณเป็นผู้ใหญ่ยิ่งกริ่งเกรงกลัวจะไปทำผิดกฎเอา แต่จะให้หนีตอนนี้ก็ไม่เนียนซะแล้วสิ

ไม่คิดเลยว่าจะหันมาเจอเธอจนได้ 'โคจิมะคุง' เพื่อนห้องเดียวกันนี่นา

"อ- เอ่อ คือ"
กำลังชั่งใจว่าควรทักดีมั้ย แต่ ณ ขณะนี้ยามาดะก็รีบถอดหูฟังก่อนแล้ว

"ขอโทษ ไม่เห็น ใช่มั้ย--"
ถามแบบนั้นฟังดูแย่กว่าเดิมสุดๆ..

(เย่! งั้นเดะพน.เราทักแชทไปคุยเรื่แงโรลนะคะะ🥺)