เพียงแว่บนึง เด็กวัยรุ่นอาจจะเห็นว่าผู้ใหญ่ตรงหน้ากำลังยิ้มที่เหมือนได้ฟังเรื่องสนุกๆ

"ที่พูดมามันถือว่าไม่สามารถพิสูจน์ได้แต่สามารถอธิบายผ่านหลักการนึงได้อยู่ แต่ผมขอไม่พูดส่วนนี้นะ"

ตอนนี้ยาคุโมะไม่คิดที่จะตอบ เพราะมันเป็นคำตอบที่คนอื่นจะไม่พอใจได้...

"งั้นผมจะอิงจากที่เธอน่าจะเชื่อไปบางส่วนแล้ว ถ้าให้ตอบคงเป็น 'คงโดนเข้าแล้วล่ะ' "

"แต่อะไรแบบนี้ผมไม่ค่อยจะเจอ หรือผมจิตแข็งไปนะ"

"ถ้าตอบได้ก็จะตอบนะ"

ยาคุโมะพยักหน้ารับเรื่อง ว่าโอเคถ้าจะถามเขา

"การถามคนแปลกหน้าคงเหมือนเวลาที่คนเราตั้งกระทู้ในเว็บเพื่อถามเพราะสงสัยนั่นแหละ"

"ถ้าความคิดเห็นของผมมันช่วยได้น่ะนะ"

เขารอดูว่าเด็กคนนี้อยากจะถามอะไร

"กังวลไปที่คนที่เห็นได้จะๆ ช่วยดึงความสนใจได้ดีเหมือนกันใช่ไหมล่ะ"

ยาคุโมะยิ้มเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายบอกว่าไม่รู้สึกอะไรแล้ว

อีกอย่างตลอดทางมาเขาก็พยายามเช็คแล้วว่าที่เด็กคนนี้บอกมันคือคนหรือคืออะไรที่ไม่รู้จริงๆ หรือเป็นแค่ความกังวลของเจ้าตัว

บางทีคงตัดข้อคาดเดาแรกได้เพราะเขาไม่เห็นว่าจะมีใคร

"ถ้าเริ่มรู้สึกผ่อนคลายก็ลองดื่มน้ำที่กดมาตะกี้ดู"

"น้ำเย็นๆก็ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายได้เพิ่มขึ้น"

"ก็ใช่นะ และดีแล้วที่ไม่กลัว"

ยาคุโมะตัดสินใจเปิดกระป๋องน้ำผลไม้ของตัวเองเพื่อดื่ม เขาเห็นท่าทางที่แสดงออกอยู่จากที่เอาฮู้ดมาปิดหน้ามากกว่าเดิม

ร่างกายคนเรามันโกหกไม่เก่งเท่าคำพูด

ก่อนจะกลับมาโฟกัสที่ว่าอาจจะเป็นคนหรือไม่ก็ได้

"เดินมาสักพักแล้ว ตอนนี้ยังมีความกังวลเรื่องที่เจออะไรก็ไม่รู้อยู่มั้ย"

ตอนนี้พวกเขาทั้งคู่เดินกันมาได้สักพักแล้ว ถ้าเป็นคนเป็นๆตามก็คงเป็นพวกมีความอดทนสูงอยู่นะ

"จะรับไว้ล่ะกันนะ"

ยาคุโมะไม่ได้ปฏิเสธสิ่งตอบแทนที่ว่านั้น แต่เขาก็ทำเพียงเอามาถือ ยังไม่ได้ดื่มอันไหนสักกระป๋อง

ผู้ใหญ่กำลังเดินนำเด็กที่เดินมาแบบง่ายๆ ดูท่าการเจอคนแปลกหน้าจะน่ากลัวน้อยกว่า 'อะไรไม่รู้ที่อยู่ด้วย'

"พอเจอผม 'มัน' ที่ว่าก็เลิกตามงั้นสินะ..."

ยาคุโมะทวนที่อีกคนบอก ออกแนวสนใจที่คนเด็กกว่าพูด

"เหมือนว่าสิ่งที่พูดถึงจะหาเหตุผลอธิบายไม่ได้เลยนะ"

"กลัวมากๆสินะ..."

ในใจ... ต่อให้คนเป็นๆที่ว่านั่นจะไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นใครมาจากไหนสินะ...

เขาสังเกตท่าทางของอีกฝ่าย เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายกำลังกังวลจริง... ก่อนจะถูกถามว่าเขาเป็นคนเป็นๆใช่มั้ย...

"ผมยังอยู่ดี ซื้อน้ำกระป๋องได้ตามปกตินะ"

ยาคุโมะกระดิกนิ้วบอกให้เดินไปพร้อมกัน

"แล้ว... อะไรที่อยู่ด้วยเมื่อกี้ที่ว่าเนี่ย คือถูกโรคจิตตามหรอ?"

ระหว่างเดินเขาถามเสียงไม่ดังมาก แค่ให้ได้ยินกันสองคน

คุณหมอยาคุโมะไม่ได้แสดงสีหน้าอย่างอื่น แม้ว่าตามปกติของคนเราจะต้องมีตกใจกันบ้างที่จู่ๆก็มีคนพุ่งเข้ามาใกล้ แต่ตัวเขากลับยิ้มให้แทน

เด็กนักเรียน?... คำสันนิษฐานดังขึ้นมาพร้อมกับได้ยินคำขอว่าให้อยู่ด้วยกันก่อน...

"ได้สิ...เดี๋ยวผมกดซื้อของตัวเองแปปนึง"

มือก็หยอดเหรียญและจิ้มเอาน้ำผลไม้มากระป๋องนึง

"ว่าแต่...เธอไว้ใจผมหรอ?"

(ขออนุญาตปักไว้ก่อนนะคับ เดี๋ยวมา + คับ 👀✨)