แสนปรารถนาจนล้นอก ทว่ามิอาจเอ่ยออกมาได้แม้แต่พยางค์เดียว

รักที่ปลูกไว้ ให้พิษที่แสบร้อน กัดกระเซาะใจให้ถูกบั่นทอน

รักที่เติบโต ยามนี้แลดูจืดจางแต่ความรู้สึกยังขุ่นมัว เหมือนรู้ว่าเลือนหายแต่ยังคงมีรัก

ยังอยู่ ยังเจ็บ ยังรอ ยังหวัง

หวังให้รักที่เติบโตด้วยพลังพบเจอปุ๋ยวิเศษจากคุณ มอบความรักตอบกลับมาบ้าง เพียงเท่านั้นเอง

หากทำได้จริง กวีผู้นี้อยากย้อนเวลาไปวันเก่าอีกครา

ย้อนไปวันที่ต้นรักถูกปลูก เมล็ดแห่งความหลงใหลถูกฝังกลบด้วยดินแห่งความหวัง

วันแรกที่ความรู้สึกถูกตรึงไว้ วันนั้นคุณทำให้ใจฉันเต้นพริ้วเหมือนกำลังเริงระบำ

หากแต่ฉันจะย้อนไปดึงเมล็ดนั้นออกมาทำลาย เพราะความรู้สึกทั้งหลายเติบโตเป็นรากที่ถอนโคนไม่ขึ้นเสียแล้ว

เขียนไม่ออก

ทั้งๆที่นิ้วบรรจงจรดจะวางความรู้สึกออกมาเป็นภาษา แต่ใจข้างในช่างอ้างว้างจนน่าฉงน

ทว่ายามดวงตาสัมผัสได้ถึงประกายสุขตรงหน้ามันกลับกระตุ้นใจให้กระตุก ปลุกเร้าความรู้สึกนั้นให้ฉันได้เห็น ได้ดม ได้ลิ้มรสเพียงเสี้ยววิ

แลปราดเดียวก็รู้ว่า

รสหวานอมขมรสนี้คือรสหลงที่ไม่แน่นอน ไหวสั่น ซึ่งถูกเก็บเอาไว้มานานแสนนานแล้ว

ในบรรยากาศระหว่างเรามีความรู้สึกที่อบอวลไปด้วยกลิ่นประหลาด ไม่หอมนวลเหมือนโกสุม แต่อบอุ่นเหมือนชาขมที่สุคนธ์แสนจางจนยากจะสัมผัสถึง

ทว่ารสชาติกลับเย้ายวนแลชวนให้ฉงนใจ

หรือเพราะไร้ซึ่งความชัดเจนเมื่อกลิ่นมันฟุ้งเฟ้อจนคลุมเคลือ เจือไปด้วยอารมณ์สับสน

จึงทำได้แค่มองดู ลิ้มชิมรสแห่งความว่างเปล่าที่มี คาดหวังให้เจอส่วนผสมมาปรุงแต่งให้ชัดเจนจนเข้าใจในสักวัน

ว่ารู้สึกอะไร

ทั้งๆที่ใจไม่ได้เรียกร้องแล้ว และคุณเองก็ไม่มีท่าทีที่จะสนใจฉัน

แต่ทำไมยังรู้สึก ยังคิดถึง ยังอยากไขว่คว้าหาความรักที่เป็นไปไม่ได้ เป็นเพราะใจที่ว้าเหว่มันมีพลังมากขนาดนั้น

หรือเป็นเพราะข้างในขาดบางสิ่งไป ใจถึงโหยหาให้มันได้มาเสียเหลือเกิน

ใจหนอใจช่างร้ายกาจ ยามสมองอ่อนกำลังลง เธอก็ระเบิดอารมณ์จนฉันงงกับตัวเอง

จวบจนตอนนี้เองฉันเห็นเพียงแค่ความสับสนวิ่งวนอยู่ข้างใน

เหตุใดความคิดถึงจึงประหลาดนัก พอเหินห่างกลับอยากอยู่ใกล้ แต่ใจกลับห่างไกลเมื่อแขนไกว่เพียงแค่คืบ

ใยรักนี้ช่างเคลือบแคลงไม่แน่นอนเสียจริง

เรารักกันได้แค่ในความฝันของฉัน ในเรื่องนั้นประกอบไปด้วยภาพความหวังจากโลกความเป็นจริง ซึ่งทุกสิ่งไม่เป็นดั่งที่ฝัน

เมืองเก่าย่อมมีกลิ่นอายของความทรงจำอยู่เสมอ ในตอนนั้นมีแต่สุข แต่เมื่อนึกถึงกลับโศกเศร้า

รูป รส กลิ่น เสียง ยังคงชัดเจนเหมือนใครเอาหนังม้วนเก่ามากรอเล่น คอยแสดงเป็นคำเตือนว่าเวลาวิ่งผ่านไปไม่หยุดรอใครทั้งนั้น

และมันก็แสนสั้นเสียจนใจไม่ทันได้ยินว่านาฬิกาพาความเติบโตมาเยือนฉันแล้ว

หยาดฝนปรอยลงมากระทบความทรงจำให้ลืมตาตื่น

ฉันมองเห็นเราสองมอบรอยยิ้มให้กัน ภายใต้คลื่นอารมณ์ที่ไหลเชี่ยวเหมือนท้องทะเล

เราต่างสบตาด้วยใจเสน่หา โดยไร้ข้อกังขาในโชคชะตา ศิโรราบยอมรับมันโดยไม่คิดทำลายความผูกพัน

ยามความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นผุพังไปใจฉันคงสลาย กลัวจะสลดจึงขีดเส้นกั้นไว้ด้วยคำว่าเพื่อนเพียงเท่านั้น

แม้จะอยากตัดมันให้ขาดเสียก็ตาม

รักนี้หนอช่างยากเย็น แต่ความสัมพันธ์ที่ยากเข็นกลับหอมหวาน เย้ายวน รัญจวนใจ ยากที่จะตัดสินว่าสิ่งใดถูกหรือผิด

ฉันคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรให้ได้สิ่งที่ต้องการมา แม้ทุกอย่างบนโลกนี้ล้วนถูกชโลมด้วยความผิดหวังที่ถูกรังสรรด้วยความขาดรักทั้งปวง

มิอาจเก็บไว้ได้อีกต่อไป ใจฉันเอ่อล้นด้วยมวลความรู้สึกที่ถูกกดให้ต้องปิดบัง

ฉันไม่อนุญาตมันให้แปลออกมาเป็นวาจาสารภาพได้ แต่จะซ่อนเร้นมันไว้ได้อีกนานแค่ไหน ใจฉันคงตรึกตรมตายเสียก่อน

รักนี้หนอช่างยากเย็น แต่ความสัมพันธ์ที่ยากเข็นกลับหอมหวาน ยั่วเย้าตัณหาให้ทุกอย่างเป็นไปตามฝัน แต่กลับกันมันคือสารกัดกร่อนทุกสิ่งให้พังพินาศลง

แล้วทิ้งเศษซากความผิดบาปตราเอาไว้ตรงนั้นแทน

เมื่อสมองยอมแพ้ หมดเหตุผลจะอ้าง หัวใจที่ถูกทิ้งร้างก็เริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง

ยามทุกห้วงอารมณ์ที่ถูกกดไว้โพล่งทะลุออกมา ต่างนำพาให้ท้องไส้ปั่นป่วน หวนคิดถึง คะนึงโหยหา ทำตัวฉันนั้นว้าวุ่น ใจเตลิดวิ่งพล่านไปไกล

จนยากที่จะควบคุม…

ยามแสวงหายาบรรเทาจากคุณที่เรียกว่ารัก แม้ความเป็นไปได้จะริบหรี่เสียก็ตาม ใจฉันก็ยังหวังลึกๆอยู่ข้างในว่าจะได้รับรักนั้นกลับ แค่เสี้ยวนิดก็ยังดี

คิดถึง ต้องทานยาอะไรถึงจะหาย นอกจากพบเจอ

นักกวีผู้นี้จะเขียนตอนจบที่สุขสมบูรณ์ได้เมื่อไหร่ เป็นคำถามที่น่าสงสัยนัก

ความจริงถูกเปิดเผย ใจฉันนิ่งเฉยเมื่อพบคุณ

หากแต่มันไม่ได้หยุดเพราะสะดุดรัก

แต่มันคือสัญญาณที่แสดงความกระจ่างให้เข้าใจว่าตัวฉันเองไม่ได้รักคุณตั้งแต่แรก

ใจฉันมันแค่เหงา ไขว่ขว้าหายาบรรเทาความว้าเหว่ อยากมีคุณอยู่เคียงข้างกาย แม้แท้จริงตัวคุณมิอาจพอสนองใจฉันได้เต็มร้อย

รักนี้หนอช่างเข้าใจยากเย็น ใจฉันเองก็ซับซ้อนเกินกว่าจะตามทัน

แม้ยืนใกล้กันแค่เพียงคืบ แต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่ห่างไกลขนาดโยชน์

ประตูใจของคุณถูกปิดด้วยความกลัว ยากที่ฉันจะเข้าหา ยากที่ฉันจะเข้าใจ

แล้วฉันจะทำอย่างไรให้จดหมายรัก(หลาย)ฉบับนี้ถูกส่งถึงใจคุณสักที

กาลเวลาร้อยเรียงความรู้สึก
จากเฉยชาเป็นสนใจ
จากเสน่หาเป็นหลงใหล
วันไหนห่างอยากชิดใกล้
ใจฉันคิดถึงคุณแทบทุกเวลา

บทสนทนาธรรมดา กับความรู้สึกที่ดีเป็นพิเศษ ก่อให้เกิดความวุ่นวายใจ ก่อให้เกิดความสุขล้นจนกลายเป็นรอยยิ้ม

ฉันได้แต่นึกสงสัย สิ่งนี้เรียกว่ารักหรือหลงกันนะ