Eldarion kupasını kaldırdı. “O vakit, gün doğana dek susmayacağız.”

Berengar’ın sesi, eski kitapların tozlu sayfalarından yükselen kehanetler gibi yankılanıyordu.

“Gecenin ortasında uyananlar olur,” dedi Berengar, “ve onlar günün doğuşunu haber verir.”++

Hanın dışı karla örtülmüş, gece gökyüzünde yıldızlar bile titreyerek parlıyordu. Ama içeride iki dost, kalplerinde sakladıkları yeminle, henüz yanmamış ama asla sönmeyecek bir ateşi taşıyorlardı. Eldarion’un gözleri, yeminli bir halk önderinin karanlığa karşı parlayan bakışlarıydı.++

Eldarion döndü, dostuna baktı. “O yandı, Berengar. Halkı için. Ve külleriyle beni baş başa bıraktı.”

Berengar gülümsedi. “Hayır, seni külle değil, kıvılcımla bıraktı. Biz o kıvılcımı taşıyoruz şimdi. Ve ateş için iki kandil gerek.”++

Berengar, asasının ucunu taş zemine hafifçe vurdu. “O senin gibi düşünürdü, ama senin gibi susmazdı. Ve senin gibi inatla beklemezdi.”++

“Eğer burada olsaydı,” dedi Eldarion, sesi ağır, yorgundu, “bu toprakların üstüne inen bu kara sisi nasıl delerdik diye sorardı bana.”++

Eldarion ve Berengar… Adları, şimdilik sadece fısıltıydı; ama zaman gelecek,dağlar bile o adlarla uyanacaktı.Şöminenin önünde otururlarken, duvarda asılı duran bir portreye göz gezdirdiler. Eldarion’un babasıydı bu bir zamanlar halkı için ayağa kalkan ama şimdi toprak altında yatan o eski yönetici.+

Çünkü onlar, yalnızca savaşın değil, sevdanın da kahramanlarıydı.

Eldarion’un yoldaşlığına katıldığında, mücadele sadece halk için değil, birbirleri için de bir and haline geldi.

Her gece yıldızların altında, bir gün gölgelerin tamamen kalkacağı, barışın hüküm süreceği bir dünyada birlikte yürümeye yemin ettiler.++

Gölgelerin bile sessizleştiği o anda, bakışları kesişti ve kaderlerinin birbirine bağlandığı an oldu o.

Aeliriel, yalnızca bir savaşçı değil, aynı zamanda iyileştirici bir kalbe sahipti. Yaraları sarar, sözleriyle karanlık ruhlara umut verirdi.++

Ama en derin sessizliklerinde bile kalbinde yankılanan bir isim vardı: Aeliriel.

Aeliriel, Orta Dünya’nın kadim ormanlarından gelen bir elfti. Yüzü ay ışığı kadar parlak, sesi rüzgar gibi hafifti. Eldarion onunla ilk kez, düşmüş bir köyün harabelerinde karşılaştı.++

Ve böylece, Mentha’nın ilk kıvılcımı, karanlığın içinde parlayan bir ışık olarak büyüyordu.

Ama onlar, kaybetmeyeceklerdi. Birlikte, halklarının özgürlüğü için mücadele edeceklerdi. Çünkü onları birleştiren şey, sadece kan bağı değil, aynı zamanda umut ve direnişti.++

Bu gece, kasaba bir kez daha savunuldu. Ancak Eldarion ve Berengar, bu zaferin geçici olduğunu biliyorlardı. Her galibiyetin ardından, yeni bir savaş bekliyordu. Çünkü karanlık, Orta Dünya’nın her köşesinde yuvarlanıyordu.++

Savaşın ardındaki karanlık her geçen dakika daha fazla yaklaşsa da, içlerinde bir umut ışığı, bir direniş kıvılcımı yanmaya devam ediyordu.++

Larissa, yanlarında savaşırken, gözlerinde bir bilgelik ışığı yanıyordu. Bu savaş sadece kasabayı savunmak değildi; Orta Dünya’daki tüm halkları korumak, onları yeniden özgür kılmak adına bir adımdı.++

Aynı zamanda bir ruh mücadelesiydi; karanlık, gölgeler ve bu dünyaya hükmetmeye çalışan eski kötülüklerle savaşan bir mücadeleydi.++