9. Co gryzie Gilberta Grape'a (What's Eating Gilbert Grape) 1993, reż. Lasse Hallström. Gilbert to młody chłopak, któremu przyszło zajmować się dysfunkcyjną rodziną a przy okazji znaleźć miłość. Jest w tym filmie wszystko: znakomite aktorstwo, śmiech, łzy i szokujący, niezwykle emocjonalny finał.

8. Mandarynki (Mandariinid) 2013, reżyseria Zaza Uruszadze. Pacyfistyczna opowieść o konflikcie abchasko-gruzińskim. Do dziś nie wiem, jakim cudem "Ida" zdobyła Oskara mając tak silną konkurencję. Będzie jeszcze jeden jej konkurent z roku 😉

Niezbadane są wyroki platformy MAX. Popularność i oglądalność może nie mieć znaczenia.

7. Nienawiść (La haine) 1995, reżyseria Mathieu Kassovitz. Film kultowy. Paradokumentalny styl i niezapomniana ścieżka dźwiękowa na czele z kawałkiem Cut Killer - Nique La Police 😜. 25 listopada w Multikinach w ramach cyklu „Kultowe Kino” będzie można zobaczyć „Nienawiść” w odrestaurowanej wersji 4K

6. Lewiatan (Левиафан) 2014, reżyseria Andriej Zwiagincew. Nie wiem, czy można polecać rosyjskie filmy ale spróbuję. Wstrząsający, pełen biblijnych alegorii obraz ówczesnej Rosji. Małe przymorskie miasteczko zarządzane przez wszechwładnego mera, w którym dla zwykłych ludzi nie ma cienia nadziei.

5. Bez przebaczenia (Unforgiven) 1992, reżyseria Clint Eastwood. Arcydzieło, które wszyscy znają. Eastwood i Freeman jako emerytowani rewolwerowcy, którzy ostatni raz chwycą za broń w słusznej sprawie. Hołd dla gatunku i jego mistrzów.

4. Kontrolerzy (Kontroll) 2003, reżyseria Nimród Antal. Pierwszy raz obejrzałem go na Warszawskim Festiwalu Filmowym, gdzie zresztą zdobył nagrodę publiczności. Potem wielokrotnie powtarzany na DVD. Zwariowane perypetie pokręconych życiowo kontrolerów budapesztańskiego metra.

3. Polowanie (Jagten) 2012, reżyseria: Thomas Vinterberg. Małe kłamstwo, powtarzana plotka potrafią zrujnować ludzkie życie, bo ich szybkość rozprzestrzeniania jest olbrzymia. Kto je potem pozbiera? Nikt. Wszyscy możemy stać się zwierzyną łowną bez szans na obronę.

2. Zło (Ondskan) 2003, reżyseria: Mikael Håfström. Film inspirowany prawdziwymi wydarzeniami, powstał na podstawie autobiografii Jana Guillou. Zło złem zwyciężaj? Raczej tak, bo wszystkie diabły są przecież na ziemi ;) Skandynawska perełka słabo znana w Polsce. Jeden z najlepszych filmów 20. WFF.

1. Przełamując fale (Breaking the Waves) 1996, reżyseria:
Lars von Trier. Film niełatwy w odbiorze, chwilami wręcz nieprzyjemny ale to najlepsze dzieło Duńczyka i jeden z najważniejszych filmów lat 90., obok którego nie można przejść obojętnie.

Zainspirował mnie ten @doktornauk.bsky.social i wrzucę wam kilka nieoczywistych filmów. Nie będę się o nich rozpisywał, bo pisać nie potrafię :) Można zaczynać.