เจ็ดปีผ่านไป ความคิดนั้นยังยืนหยัด
แข็งกระด้าง ไม่สั่นคลอน
ทั้งที่ใจลึก ๆ
อยากให้มันถล่มลงมาเสียที
อยากให้ปราสาทที่สร้างด้วยมือพังครืน
เพื่อฉันจะได้หายใจอย่างคนที่ยังอยู่

แต่ทุกอย่างกลับยืนนิ่ง
ราวกับกรงเหล็กที่ฉันเอง
เป็นคนลงกลอนขังตนไว้