Yaşam, tatminin değil; arayışın, eksikliğin ve en çok da katlanmanın adıdır.

Tehlikeyi tanımadığımız insanlardan bekler, yabancılara karşı savunma halinde oluruz. Oysa hayat çemberimize aldığımız ve güvendiğimiz yerden gelecek tehlikeye karşı kendimizi savunmasız bırakırız…

Kuzey rüzgârlarının, kavak ağaçlarıyla dans ederken çıkardığı uğultu… Sonbaharın yanmış toprakla buluşan yağmur kokusu… Nasıl da özel duygulara, derin anılara götürür insanı.

Yaşam yolculuğunda çoğu acının ilacı zamandır; çünkü acı duyduğumuz şeylerin hayatımıza pozitif katkısını görmek, sabırla mümkündür.

Her yer alacakaranlık. Sermayemiz, sırtladığımız hayallerimiz; soframızda dikenli gerçekliğimiz. Mutluluğa dair vardır sebeplerimiz…

Ruhuma iyi gelen iki şey var: biri, anlaşıldığımı bildiğim bir dost ile muhabbet; ikincisi ise tabiat…

Kaygıların ve derin düşüncelerin ruhu ağırlaştıran tahribatına karşı, umut bir şifa, bir ilham ışığı gibi gelir; karanlığı delen bir sabah yıldızı misali…

Ahlak, söz sanatının esaretinden ziyade, fiili alanda vücut bulursa anlamlı olur.