(ขอบคุณครับ /รับความภาคภูมิใจ🤲🏻)

(แวะมาทำความรู้จักรุ่นพี่ค่ะ!)

ในจังหวะที่ดินสอของอีกฝ่ายตกลงพื้น เป็นตอนเดียวกับที่เขากำลังเดินผ่านโต๊ะของอีกฝ่ายพอดิบพอดี

ดินสอตกลงตรงเท้าของชายหนุ่มจนเขาต้องหยุดชะงัก รู้สึกเหมือนเท้าเผลอแตะโดนมือที่เก็บดินสอของคนตรงหน้า

“อะ…”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูไม่ได้โมโหหรือจะทำร้ายเขา ชายหนุ่มก็ดูจะใจเย็นลงได้นิดหน่อย

เขาสัมผัสได้ว่าฝ่ามือของตนกำลังชื้นเหงื่อที่หลั่งออกมาจากความประหม่า อุทาคาตะสูดลมหายใจเข้า พยายามเรียบเรียงสติและคำพูดเพื่อตอบกลับ

“ครับ…”

“…ต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ ข่อยบ่ทันได้ระวัง จ– เจ็บตรงไหนรึเปล่าครับ?”

แม้น้ำเสียงจะดูกล้าๆกลัวๆ แต่ก็แฝงความเป็นห่วงอยู่ในนั้น

“…”

เขาหน้าซีดทันทีเมื่อเห็นว่าตัวเองทำหนังสือหล่นใส่ใครบางคนเข้า

ชายหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอเพราะกลัวว่าจะโดนต่อยหรือมากกว่านั้น ขาถอยหลังโดยอัตโนมัติหนึ่งก้าวเผื่อจะโดนอะไรเข้าจริงๆ

(โอคินิ ยูกิโนะคุง🥳)

สำหรับอุทาคาตะการได้เจอเพื่อนใหม่คงไม่ได้น่าตื่นเต้นสักเท่าไหร่ คนขี้กลัวอย่างเขาแค่มานั่งในสถานที่ที่คนเยอะๆเช่นนี้ก็สุดยอดมากพอแล้ว

“บ่ชอบเลยสักนิด”

“โดยเฉพาะกับโรงเรียนนี้”

เขาพูดย้ำกับประโยคที่สอง

อุทาคาตะพยักหน้ารับ

“เป็นวันเปิดเทอมแท้ๆ แต่ดูมีความสุขจังนะริโอะคุง”

เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าสีหน้าของเพื่อนใหม่คนนี้ยังคงยิ้มแย้มอย่างสดใสตั้งแต่ตอนที่เดินเข้ามาทัก ผิดกับเขาที่ยังอมทุกข์ไม่เลิก

“...อาอิโนะ อุทาคาตะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

เขาแนะนำตัวก่อนจะถามอีกฝ่ายกลับไป

“แล้วสูล่ะ ชื่ออะไร?”

เมื่อพบว่าลูกค้าที่มาเยือนที่ว่าไม่ใช่ใครอื่นไกลหากแต่เป็นญาติของตนกับรุ่นน้องที่รู้จักมักจี่เป็นอย่างดี อุทาคาตะแทบอยากจะกลับบ้านซะเดี๋ยวนี้ คำชมของฮารุโตะแทบไม่เข้าหูเขาด้วยซ้ำ

“อะแฮ่ม...”

เขากระแอมเพื่อกลบเกลื่อนและปรับอารมณ์

“สำหรับเมนูแนะนำข่อ- ...ข้าขอแนะนำเซ็ตรู้อนาคตที่เป็นเมนูพิเศษครับ”

“ก็คงจะกลับบ้านนั่นแหละ”

เขาตอบกลับ มองเจ้าเหมียวตรงหน้าพร้อมลูบหัวมันไปด้วย

“แล้วฮารุคุงล่ะ?”