คาโนะรับถุงมาจากพนักงานก่อนจะหยิบขนมของตัวเองออกมาแล้วส่งถุงที่เหลือแต่ของของอีกฝ่ายคืนให้พร้อมรอยยิ้มกว้าง

“อ้อ! ฉันลืมแนะนำตัวไปเลยสินะ!” เขาหัวเราะเสียงใส “ฉัน คามิมิยะ คาโนะ! ยินดีที่ได้รู้จัก!” ถุงมันฝรั่งทอดในมือถูกเปิดออก เขาหยิบชิ้นแรกเข้าปากเคี้ยวกรุบ อย่างสบายๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับคนแปลกหน้าที่เขาเพิ่งอาสาจ่ายเงินให้ไปอีกครั้ง

“อื้อ—แล้วนายละ?”

คาโนะขยับตัวขึ้นมายืนข้างๆ ของในมือถูกวางลงบนเคาท์เตอร์พร้อมกับเงินสดจำนวนนึง “โอ้ะ คิดรวมกันเลยครับ!” เขาหันไปยิ้มให้ทั้งแคชเชียร์ทั้งคนข้างๆ อย่างอารมณ์ดีสุดๆ (♡°▽°♡)

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องเกรงใจเลย—เเต่เอ๊ะ…อยู่แถวอาโอะเหรอ? แบบนี้นี่เอง ก็ว่าทำไมหน้าคุ้นๆ!" พอรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ละแวกเดียวกัน คาโนะก็ยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปอีก แววตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น "ฉันก็อยู่แถวนั้นเหมือนกัน!”

เขาหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะตบไหล่อีกฝ่ายอีกครั้งอย่างหนักแน่น “ดีเลย! งั้นฉันจ่ายให้ก่อนละกันนะ!”

+

ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้ตอบอะไร คาโนะก็เอื้อมมือไปวางบนไหล่เขาอย่างสนิทสนม ยิ้มกว้างจนตาโค้งเป็นเส้น “มาๆๆ ไม่ต้องคิดมากเลยน่า! เดี๋ยวฉันออกให้ก่อนเอง แล้วค่อยมาเคลียร์กันทีหลังก็ได้ ฉันไม่ได้รีบไปไหนอยู่แล้ว!”

“เอ๋—ไม่เป็นไร! ไม่ต้องรีบ ๆ เดี๋ยวฉันรอก็ได้สบายมาก!” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง โบกมือปัดๆ อย่างไม่คิดมาก คนเรามันก็มีลืมกันบ้างนี่นา—เขาเองก็เป็นประจำเหมือนกัน

“นายลืมกระเป๋าตังค์ไว้ที่บ้านเหรอ?” เขาถามพลางหัวเราะเบา ๆ พยายามคลายบรรยากาศไม่ให้ตึงเกินไป แม้จะไม่แน่ใจว่าช่วยได้ไหมก็เถอะ “ถ้าต้องวิ่งกลับไปเอาจริงๆ นี่คงเหนื่อยแย่เลยนะ… เอางี้ดีกว่า! เดี๋ยวฉันออกให้ก่อนก็ได้!”

+

( ขอมา+ ด้วยคนนะคะ )

คาโนะเดินตรงเข้ามาต่อแถวที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน ขนมสองสามถุงถูกกอดไว้ในอ้อมแขนอย่างระวัง เขารออยู่ครู่หนึ่งแต่คนที่อยู่ด้านหน้ากลับเหมือนไม่มีทีท่าว่าจะจัดการธุระให้เสร็จสักทีแถมยังทำท่าค้นกระเป๋าลนลานอีก ( `•. • '¨)

คาโนะเลิกคิ้ว ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงใส “เอ้อ…นายลืมกระเป๋าเหรอ?” เขาเดาจากท่าทางของอีกฝ่าย