( ปักๆค่ะ )

[ ลงละเงียบเชียบ ร้องไห้ งือ เพื้อนร่วมชะตา ]

ตัวเธอที่ออกมาหาอะไรอุ่นๆทาน ได้ยินเสียงพึมพําอยู่ไม่ไกล นัตสึมิหันซ้ายขวาเพื่อหาต้นตอของเสียงจนพบ

“ หา..แว่นหรอคะ ? ”

เสียงของหล่อนเอ่ยถามออกไปด้วยความเป็นห่วงปนอยากแกล้ง คนอะไรจะขี้ลืมได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่มันอยู่บนหัวตัวเองแท้ๆ

“ ถ้าไม่รบกวน ฉันช่วยหาได้นะคะ! ” ,และสุดท้ายมันก็จบที่การแกล้งเขา

[ อยากไปจอยการเล่นวอลเล่กับพี่ชายค่ะะะ ]