“ผมไปล่ะ ยาคุชิจิคุง” คิคุจิพยักหน้า มองนาฬิกาข้อมือกับท้องฟ้าที่เริ่มเป็นสีแดงส้ม “ใกล้ถึงเวลามื้อเย็นแล้ว เธอเองก็ควรรับประทานอาหารให้ตรงเวลา”

มิวายสำทับตามประสาอดีตแพทย์ระบบทางเดินอาหาร

เขาหรี่ตาลง ดูไม่ออกว่ารังเกียจหรือแค่ทำตัวไม่ถูก

“แมวของลูกสาวผมก็ชอบทำแบบนี้—ช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลย” สุดท้ายก็ใช้ปลายเท้าเขี่ยข้างลำตัวเจ้าแมวไปสองสามทีแบบทีเล่นทีจริงก่อนถอยออกมา

หนังสือสามเล่มใส่ห่อคล้องอยู่ในวงแขนเรียบร้อย

+

ไม่มีใครอยู่ที่นี่สักคนสินะ

คิคุจิมองตามมือน้อยๆ ที่ชี้ขึ้นฟ้า กวาดตามองย่านการค้าซ้ายขวาอีกหน แอบคะเนอายุของเด็กน้อยคนนี้ไปด้วย—จากขนาดตัวและชุดนักเรียนอนุบาล อาจจะอายุไล่เลี่ยกับหลานเขาที่อีกซีกโลกหนึ่งกระมัง

“ผู้ปกครอง…ไม่สิ“ เดาว่าเด็กชายยังไม่โตพอจะรู้จักคำว่าผู้ปกครอง ”ปกติเธออยู่บ้านกับใคร?“

เขาหยิบกระเป๋าสตางค์สีดำหน้าตาจืดสนิทออกมา ควานนิ้วผอมๆ หาธนบัตรและนับเศษเหรียญจ่ายให้พอดี ระหว่างนั้นก็แอบชักเท้าหลบเจ้าแมวดำไปด้วย

“เป็นมิตรดีเหลือเกิน“ คิคุจิเอ่ยขึ้นหลังจากหลบไม่สำเร็จ รอยยิ้มนุ่มนวลยังประดับบนหน้าขณะมองเจ้าแมวไถตัวกับขากางเกง เห็นรอยฝุ่นนิดๆ บนผ้าสีดำ

“แมวจงใจเข้าหาคนที่ไม่ชอบมันเป็นปกติสินะ”

”เด็กหญิงอีดะ—ผมเคยอ่านในชั้นเรียน“ การพูดถึงหนังสือที่มีอายุเท่ากับตัวเองฟังดูแปลกพิกล คิคุจิจึงไม่ได้ขยายความไปมากกว่านั้น เพียงแต่พยักหน้า—

“ห่อเล่มนี้ให้ด้วย” —และซื้อหนังสือเล่มที่สามในเวลาไล่เลี่ยกันไม่ถึงนาที

“สมุดพก?“ คิคุจิทวนคำ เขาไม่เคยอ่านหนังสือชุดสองเล่มนั้นมาก่อน ”ขอดูที“

หลังออกปากขอสั้นง่ายได้ใจความก็หยิบกล่องแว่นสายตาขึ้นมา กางขาแว่นออกก่อนจะดันมันขึ้นจมูก มองตัวอักษรในหน้ากระดาษราวกับกำลังพินิจดูอะไรที่อยู่ระหว่างบรรทัด

“อืม ใช้ได้” แล้วก็ “ห่อสองเล่มนี้มา”

ตวัดสายตากลับไปมองหนังสืออีกเล่มที่เจ้าของร้านแนะนำ ก่อนนัยน์ตาจะยิบหยีโค้งรับรอยยิ้ม “อ้า เล่มนี้”

+

(ผมถูกเด็กเจ็นอัลฟ่าหล่อหลอม)

เขาเลิกสนใจไลท์โนเวลเล่มนั้นหลังอีกฝ่ายเก็บมันกลับเข้าชั้น ย้ายสายตาไปยังวรรณกรรมเยาวชนข้างๆ

“หนังสือเด็ก…” เปรยเรียบๆ สีหน้าครุ่นคิด ”แนะนำให้ผมสักเล่มสิ“

“พวกนั้นควรเอาความพยายามที่ใช้ตั้งชื่อไปลดขนาดภาพตัวการ์ตูนที่ปกหลังแล้วพิมพ์เรื่องย่อลงไปแทน“

คิคุจิเอ่ยวิจารณ์ออกมาตรงๆ มองภาพตัวละครสาวในชุดวาบหวิวด้วยแววตาเหมือนปลาตาย “ดีใจที่ได้ยินว่าเธอไม่นิยมนะ ยาคุชิจิคุง ถ้าเธอแนะนำเรื่องนี้ให้ ผมคงรู้สึกเหมือนนั่งรถไฟไปไม่ถึงนาโกย่าเสียที“

+

“วรรณกรรมคลาสสิกรึ? ก็ดี” เชิดคางขึ้นนิดหนึ่งหลังละสายตากลับมาทางอีกฝ่าย “หนังสือสมัยนี้ตั้งชื่อยาวเหยียดแต่หาสาระอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”

คงหมายถึงไลท์โนเวลแนวต่างโลกที่เดินผ่านมาเมื่อครู่

“ผมไม่ค่อยอ่านบันเทิงคดี” เขาเดินตาม กวาดตามองหนังสือบนชั้นที่ตนไม่ใคร่จะได้ผ่าน “เคยอ่าน แต่ก็อ่านนานมาแล้ว“

คนที่ชอบทำอะไรเป็นกิจวัตรซ้ำไปมาอย่างคิคุจิพบว่าตัวเองกำลังอ่านชื่อหนังสือบนสันปกที่เรียงรายอยู่ บางชื่อก็คุ้นเคยว่าเป็นผลงานของนักเขียนชื่อดัง บางชื่อก็ชวนคิ้วขมวด

+

คิ้วหนาเลิกขึ้นตอนฟังพล็อตเรื่อง เม้มปากเข้าหากันเป็นเส้นตรงต่อมาตรงคำศัพท์ประหลาด ก่อนจะถอนหายใจออกมาหนักๆ ยอมตามน้ำไปอย่างเสียไม่ได้

”ปั้นข้าวก็ต้องใส่ถุงมือให้ถูกหลักสุขอนามัย“

คิคุจิไม่ได้ย่อตัวลงเพราะไม่เห็นว่าจำเป็น เขาไม่อยากเสี่ยงให้ตัวเองหลังยอก“พ่อครัวเอาไว้ก่อน พ่อแม่เธออยู่ไหนกันหมด“

ดูเป็นมิตรขึ้นเพราะชายวัยกลางคนปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง แต่มีแววตำหนิเจืออยู่จางๆ

(แวะมาบวกครับ)

“ไม่มีเป็นพิเศษ“

ชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นลูกค้าประจำตอบเสียงเรียบ รอยยิ้มการค้าบางๆ ฉาบหน้านิ่งสนิทเมื่อครู่ทันท่วงที

”แค่หาหนังสือสักเล่มไว้ฆ่าเวลาบนรถไฟ—ถ้าไม่ล่าช้าก็คงสักสามชั่วโมง“ ร่องลึกที่หางตาขยับตามรอยยิ้ม

”แนะนำทีแล้วกัน ยาคุชิจิคุง“

โดยปกติคิคุจิมีหนังสือในใจอยู่แล้ว เขามักกลับออกไปพร้อมหนังสือแนวสารคดี ทำสวน หรือไม่ก็การแพทย์ ไม่บ่อยที่เขาจะขอให้คุณช่วยแนะนำ

(ขออนุญาตบวกครับ)

คิคุจิออกมาซื้อของสดเข้าบ้าน หัวไชเท้ากับต้นหอมโผล่ออกมาจากถุงผ้าที่สะพายคล้องไหล่ กำลังจะกลับบ้านแต่เจอเด็กน้อยเข้าเสียก่อน

เขาพิจารณาดูก้อนดินน้ำมัน แน่ล่ะ ปลอดภัยพอจะให้เด็กวัยนี้เล่น แต่รับประทานได้ไหมนั้น—อาจจะยัง

“กินของแบบนั้นเข้าไป ระวังจะท้องเสียเอา“

จึงเป็นคำแนะนำขรึมเคร่งประหนึ่งพ่อผู้เข้มงวด