เขาแอบสะดุ้งเล็กน้อยหน่อยที่เผลอใส่แรงไปมากขนาดนั้น พร้อมปฏิกิริยาที่ดูเลิกลั่กขึ้นมาก่อนจะค่อยหลังออกมาเล็กน้อยเพื่อเว้นระยะอีกครั้ง

“ เอ่อ.. คือว่า— ”

ยังไม่ทันทีจะได้อ้าปากอธิบายจนจบประโยคเสียงกึกๆก็ได้ดังขึ้นมาพร้อมกับกระป๋องน้ำที่ร่วงลงมาถึงสองกระป๋อง

ภาพที่เห็นยิ่งทำให้เขายิ่งลนลานเข้าไปใหญ่ เพราะเข้าใจไปว่าเผลอทำตู้นี้เสียไปแล้วจริงๆถึงได้ล้นมาขนาดนี้

“ คือ..— เอ่อ คือ...— ”

“ ทำไมถึงนับว่าเป็นการเอาคืนล่ะ.. ”

“ เราไม่ได้โกรธเลย ไม่ต้องคิดมากนะ ”

แอบแสดงสีหน้าที่ดูเศร้าเล็กน้อยแต่ไม่นานก็กลับมายิ้มอีกครั้งเพื่อคลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด

“ อ่อ! เราอยู่ 3-C น่ะ แหะๆ ”

เผื่อถูกถามมาเขาก็ตอบกลับไปพร้อมๆชูขึ้นมาสามนิ้วเพื่อบอกจำนวณก่อนจะหัวเราะเบาๆ

แต่พอได้ยินคำพูดนั้นแล้วก็เผลอพยักหน้าตามหงึกๆราวกับถูกชักจูงไปโดยง่ายเสียแล้ว

“ งั้นหรอ.. คงเหนื่อยแน่ๆเลย ”

“ เปิดเทอมก็ยังเรียนอีก ”

แอบทำหน้าเศร้าเพียงชั่วครู่ก่อนจะปรับสีหน้ากลับมายิ้มดั่งเดิมเพื่อคลายบรรยากาศไม่ให้อึดอัด

“ เราหรอ.. อ่า— เรากลับบ้านที่โอซาก้าน่ะ แถมอยู่ที่นั้นตลอดทั้งเทอมเลย! ”
“ แต่ก็ไม่สนุกเท่าที่นี่หรอก เราชอบที่นี่มากกว่า~ ”

( คนถือต้องหล่อสิถึงจะถูก😔 )

“ แต่ว่า.. ถ้าซื้อเยอะไปเราจะไม่มีที่เก็บแล้วนะ– ”

เขาแสดงท่าทางครุ่นคิดปะปนความลนลานเล็กๆ

“ อ้ะ! ได้สิ รบกวนด้วยนะวันนี้ ”

พยักหน้าตอบรับเมื่อได้รับคำเชิญชวน ก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าเดินนำหน้าไปโดยไม่ห่างกันมาก

“ แล้วช่วงปิดเทอมเป็นยังไงบ้าง? ”

เขาหันกลับมาพร้อมเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบตามภาษาคนที่ไม่ได้เจอกันนานด้วยความสงสัยและค่อนข้างอยากรู้

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคืออีกฝ่ายที่กำลังนำกล่องน้ำแอปเปิ้ลขึ้นมาบังหน้าพร้อมทำเสียงเล็กเสียงน้อย

เขากระพริบตาปริบๆด้วยปฏิกิริยาที่เต็มไปด้วยคำถาม และภายในหัวที่กำลังประมวลผล

“ ฮ่ะ.. ฮ่าๆ~ ”

เขาหลุดหัวเราะออกมา พร้อมบรรยากาศที่ค่อยๆคลายลง จริงๆแล้วเขาก็กำลังตั้งใจจะขอบคุณแต่พอเห็นแบบนี้แล้วมันอดไม่ได้จริงๆ ก่อนที่กลับมาใช้คำพูดปกติ

“ ฮ่า– อื้อ!.. เราขอโทษนะ ไม่ได้มีเจตนาล้อเลียน ”

“ หวังว่าเธอจะได้เจอชมรมที่ถูกใจนะ ”

คุยต่อมาสักพักจนในที่สุดพวกเขาก็ต้องแยกไปตามแถวของตัวเองซะแล้ว

“ สงสัยคงต้องแยกกันแล้วล่ะ.. ”

“ ไว้คุยกันใหม่นะ~ ”

ว่าแล้วเขาก็โบกมือลา ก่อนที่จะเขาจะเดินแยกออกไปเพื่อเข้าไปยังแนวและที่ของตัวเอง

“ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว— ”

สีหน้สและปฏิกิริยาของเขาดูโล่งใจหน่อยๆที่ได้รับคำตอบที่น่าหายห่วงจากอีกฝ่าย

ก่อนจะหันมาพยักหน้าหงึกๆรัวๆด้วยความมั่นใจว่าตนเองสามารถทำได้

เมื่ออีกฝ่ายขยับปลีกตัวออกมาเพื่อเปิดทางให้

“ เอาล่ะนะ.. ”

ปลายเท้าขยับก้าวไปยืนในตำแหน่งนั้นก่อนที่จะตั้งท่าอย่างผู้มีประสบการณ์(?)

“ 1.. 2.. ฮึบ! ”

ก่อนจะออกแรงเตะไปอย่างจัง แต่เหมือนจะแรงไป(ไม่)นิด..

แทนที่จะได้แยกย้ายกันไปด้วยดี แต่หญิงสาวตรงหน้ากลับเสนอสิ่งตอบแทนอื่นมา

ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปรับคูปองที่อีกฝ่ายมอบให้มาด้วยความพ่ายแพ้ เอาเข้าจริงหากอีกฝ่ายตื้ออีกสักนิดเขาก็ปฏิเสธไม่ลงแล้วเหมือนกัน

“ ขอบคุณนะ..จะใช้อย่างดีเลย ”

“ ว่าแต่ชื่ออะไรหรอเรา โยอิสึกิ สคกิโยมิ นะ ”

ค่อยๆลดความประหม่าลงและหันมาพูดคุยด้วยความเป็นมิตรพร้อมเผยรอยยิ้มบางเพื่อคลายบรรยากาศ

“ แล้วชื่ออะไรอย่างงั้นหรอ? ”

“ เรา โยอิสึกิ สึกิโยมิ นะ! ”

เขามองด้วยสายตาที่ยังคงความเป็นมิตรเช่นเคย อย่างว่าล่ะ ดูจะเห็นคนขี้อายสินะ ถึงแม้จะไม่เคยเจอกันในโรงเรียนมาก่อนแต่เขาก็อยากทำความรู้จักไว้

หลังจากถามไถ่ได้สักพัก ซองคุกกี้ก็ค่อยถูกเปิดออกก่อนที่จะหยิบหนึ่งชิ้นขึ้นมาและเอาเข้าปาก

“ อื้ม! อร่อยจัง! ”

เขาพูดออกมาได้เต็มปากพร้อมดวงตาที่เป็นประกายด้วยความตื่นเต้น