Watai Tamaki | 渡井 太真己 | Y.2 | คาร์ไม่ค่อยพูดเน้นคุยกันด้วยหมัด👊😍🌀 |
Doc: loading💬
(แต่เนื่องจากก่อตั้งชมรมในเวลากระชั้นชิด หากเลยวันนที่ 10 แล้วสามารถแจ้งสตาฟหลังไมค์ได้เลยครับ ✨)
(แต่เนื่องจากก่อตั้งชมรมในเวลากระชั้นชิด หากเลยวันนที่ 10 แล้วสามารถแจ้งสตาฟหลังไมค์ได้เลยครับ ✨)
เขาไม่แน่ใจกับการออกเสียงตัวเองนัก จึงพูดช้าเล็กน้อย
“ อ๋าา นั่นสินะครับ— ” เมื่อได้ยินชื่อเจ้าดวงจันทร์มีขื่อต้นด้วย จึงเกาหลังหัวนิดหน่อย
มองอีกยิ้มอย่างสงสัยแต่ไม่ได้คิดอะไร
“?—”
“งั้นเดินไปด้วยคุยเรื่อง ทสึกิจังไปด้วยก็ได้นะครับ” เหมือนจะพอเข้าใจ จึงเผลอยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปทางโรงเรียน
และลดความเร็วตัวเองลงมาเดินขนาบข้างอีกคน
เขาไม่แน่ใจกับการออกเสียงตัวเองนัก จึงพูดช้าเล็กน้อย
“ อ๋าา นั่นสินะครับ— ” เมื่อได้ยินชื่อเจ้าดวงจันทร์มีขื่อต้นด้วย จึงเกาหลังหัวนิดหน่อย
มองอีกยิ้มอย่างสงสัยแต่ไม่ได้คิดอะไร
“?—”
“งั้นเดินไปด้วยคุยเรื่อง ทสึกิจังไปด้วยก็ได้นะครับ” เหมือนจะพอเข้าใจ จึงเผลอยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปทางโรงเรียน
และลดความเร็วตัวเองลงมาเดินขนาบข้างอีกคน
เมื่อทั้งคู่พูดพร้อมกันเขาเองก็เกาแก้มเล็กๆ
”น้องทสึกิครับ...“ พูดชื่อน้องแมวไปเผื่อจะได้เจาะจงมากขึ้น
”อยู่ปี2ครับ“
”แสดงว่าอยู่ปี3สินะครับ“
อีกคนพูดแบบนั้นคงอยู่ปี3ไม่ผิดแน่
” ผมชื่อ วาตาอิ ทามากิ นะครับ...“
เขาแนะนำตัวเองเพราะไหนๆก็แจ้งชื่อน้องมาแล้วและคงได้ไปใช้บริการบ่อยแน่จึงรู้จักกันไว้คงดีกว่า
เขาดันแว่นเล็กน้อย
เมื่อทั้งคู่พูดพร้อมกันเขาเองก็เกาแก้มเล็กๆ
”น้องทสึกิครับ...“ พูดชื่อน้องแมวไปเผื่อจะได้เจาะจงมากขึ้น
”อยู่ปี2ครับ“
”แสดงว่าอยู่ปี3สินะครับ“
อีกคนพูดแบบนั้นคงอยู่ปี3ไม่ผิดแน่
” ผมชื่อ วาตาอิ ทามากิ นะครับ...“
เขาแนะนำตัวเองเพราะไหนๆก็แจ้งชื่อน้องมาแล้วและคงได้ไปใช้บริการบ่อยแน่จึงรู้จักกันไว้คงดีกว่า
เขาดันแว่นเล็กน้อย
”เหมือนว่าจะแค่แสบๆนะ–“
“ไม่เป็นไรหรอกครับ..”
ไม่ได้เกิดบาดแผลอะไรคงเพราะมีกางเกงช่วยไว้
”นั่นสินะครั— อ๋อ....“เขายืนคิดแปปนึง
💡
”คนที่อยู่ร้านรับเลี้ยงสัตว์รึป่าวครับ?!“ เมื่อนึกขึ้นได้จึงเอากำปั้นตีมือ
”เหมือนว่าจะแค่แสบๆนะ–“
“ไม่เป็นไรหรอกครับ..”
ไม่ได้เกิดบาดแผลอะไรคงเพราะมีกางเกงช่วยไว้
”นั่นสินะครั— อ๋อ....“เขายืนคิดแปปนึง
💡
”คนที่อยู่ร้านรับเลี้ยงสัตว์รึป่าวครับ?!“ เมื่อนึกขึ้นได้จึงเอากำปั้นตีมือ
เหมือนจะรับรู้จากแรงกระแทก จากข้อเท้าด้านหลัง
เขาหันหลังไปเจออีกคนเหมือนจะคุ้นหน้าอีกคนเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้ชื่อของอีกคนอยู่ดี
”อ่า.. เอ่อ ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ“ สีหน้าเรียบนิ่งพรางสงสัย
เหมือนจะรับรู้จากแรงกระแทก จากข้อเท้าด้านหลัง
เขาหันหลังไปเจออีกคนเหมือนจะคุ้นหน้าอีกคนเล็กน้อย แต่ก็ไม่รู้ชื่อของอีกคนอยู่ดี
”อ่า.. เอ่อ ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ“ สีหน้าเรียบนิ่งพรางสงสัย
“ปีหนึ่งสินะ...”
เขาหันมองทะเลที่พื้นน้ำเป็นสีดำเพราะความมืดยามค่ำคืน
“ตื่นเต้นหรอ?”
เขากอดอกขึ้น
“ปีหนึ่งสินะ...”
เขาหันมองทะเลที่พื้นน้ำเป็นสีดำเพราะความมืดยามค่ำคืน
“ตื่นเต้นหรอ?”
เขากอดอกขึ้น
เหมือนจะเห็นสีผมเด่นๆนั้นระหว่างจะเดินกลับเข้าบ้านจากไปซื้อของที่สะดวกซื้อมา
เขาเดินเข้าไปหา คนยื่นถ่ายภาพตรงหน้า
”นี่...ไม่นอนรึไง“
ยืนพูดอยู่ข้างหลังอีกคน
เหมือนจะเห็นสีผมเด่นๆนั้นระหว่างจะเดินกลับเข้าบ้านจากไปซื้อของที่สะดวกซื้อมา
เขาเดินเข้าไปหา คนยื่นถ่ายภาพตรงหน้า
”นี่...ไม่นอนรึไง“
ยืนพูดอยู่ข้างหลังอีกคน