(สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะคุณหมอ ขอให้สุขภาพแข็งแรงค่ะ 💐)

(เราโดนงานทับค่ะ 😭)

มิโฮะพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย ถึงเธอจะชอบลมทะเลยามค่ำคืน แต่ด้วยอากาศในฤดูนี้มีหวังลงเอยด้วยการเป็นหวัดแน่ๆ

"แต่จะว่าไป นางเงือกก็มีครึ่งหนึ่งเป็นมนุษย์ไม่ใช่หรือคะ" เธอพูดระหว่างเดินไปทางบันไดหิน เพื่อกลับขึ้นไปเดินบนถนน

"ในมุมมองของตำรวจแล้ว จะถือว่าเป็นคดีอาชญากรรมหรือเปล่าคะ?" แม้จะฟังดูไร้สาระ แต่มิโฮะก็ครุ่นคิดอย่างจริงจัง--

มิโฮะปล่อนผ่านเรื่องชื่อไปอย่างง่ายดาย คิดว่าถ้าเรียกผิดก็ค่อยแก้ใหม่แล้วกัน (...)

"เอ๊ะ? เข้าได้สองชมรมเลยเหรอ" เธอไม่เคยเข้าเรียนมัธยมที่เมืองนี้เลยไม่รู้กฎเกณฑ์ ดูทั้งน่าสนุกและน่าจะเหนื่อยเหมือนกันนะ ถึงไคโตะคุงจะดูมีพลังล้นเหลือก็เถอะ

"ว่าแต่ ไคโตะคุงเวลาไปช่วยงานคุณตาก็ต้องตกปลา แล้วยังจะตกปลาในชมรมอีก ไม่เบื่อหรือไง"

มิโฮะนิ่งไปเล็กน้อย อันที่จริงหากโดนหัวเราะเธอคงแปลกใจน้อยกว่านี้... ก็เล่นพูดอะไรแปลกๆ ออกมานี่นา

"ผ่อนคลาย...หรือคะ?" ทวนคำอย่างครุ่นคิด ที่นั่งตรงนี้ไม่ได้ยินเสียงคลื่นทะเลอย่างที่เธอชอบก็จริง แต่เสียงดนตรีเบาๆ คลอกับเสียงแก้วในมือคู่นั้นที่กระทบกันไปมาก็ชวนให้รู้สึกผ่อนคลายจริงๆ

"ฉันดูเหมือนกำลังเคร่งเครียดอยู่หรือคะ..." มิโฮะเอียงคอ สายตาจับจ้องไปที่เครื่องดื่มสีแดงอมส้มตรงหน้า

(กลัวแพ้นางเงือกในจินตนาการคุณตำรวจค่ะ U U)

「 กิจกรรมแยกขยะลุ้นรับรางวัล 」

" ว่ากันว่าแต่ละปีจะมีขยะพลาสติกถึง 12 ล้านตันถูกทิ้งสู่ทะเลทำให้สิ่งมีชีวิตทั้งโลกต้องเผชิญหน้ากับวิกฤตครั้งใหญ่ "

" ดังนั้นพวกเรามาช่วยกันเก็บขยะกันเถอะ! "

🫧กติกา — แยกขยะจำนวน 10 ชิ้นภายใน 30 วินาทีให้ถูกต้องก็รับรางวัลจากทางชมรมของเราได้เลย〜!

Link > th.shindanmaker.com/1255279

(แล้วแบบนี้มิโฮะจะผ่านมาตรฐานความงามของคุณตำรวจไหมคะ U U )

"หลังจากพูดคุยกับพวกเธออย่างสนุกสนาน ก็จะโดนล่อลวงให้เดินลงไปในทะเลด้วยกัน แล้วจากนั้นก็..." มิโฮะเอียงคอมองไปทางคลื่นทะเลสีเข้มที่ดูพร้อมจะกลืนกินทุกสรรพสิ่ง

"จะถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ค่ะ..."

ลมทะเลหอบเอาความหนาวเย็นและเสียงหวีดหวิวคล้ายเสียงหัวเราะแหลมเล็กดังขึ้นราวกับรู้จังหวะ

"แต่ก็แค่ตำนานเมืองน่ะค่ะ" มิโฮะลูบๆ ต้นแขนตัวเอง เริ่มรู้สึกหนาวนิดหน่อย

"ทานแล้วนะคะ" เธอพึมพำแล้วยกแก้วขึ้นจิบ

สัมผัสกลิ่นหวานฉุนเป็นอันดับแรก ก่อนจะตามมาด้วยรสเปรี้ยวของเลม่อน และรสหวานหอมของสตรอว์เบอร์รี่ ผสานรวมกันอย่างลงตัว

"อร่อยจังค่ะ" ทั้งที่คิดว่าเครื่องดื่มแก้วนี้ควรได้รับคำชมมากกว่านั้น แต่เธอกลับนึกคำพูดไม่ออก

"คือว่า...มันนุ่มนวล" นิ่งเงียบไปนิดหนึ่งอย่างครุ่นคิด

"เหมือนครีบปลากระเบนตอนแหวกว่ายผืนน้ำ"

เปรียบเทียบอะไรกันเนี่ย...

มิโฮะเกือบจะลืมไปแล้วว่าเธอกลับมาที่เมืองนี้เพื่อพักผ่อน...

สายตาจับจ้องไปยังมือที่คล่องแคล่วของคนหลังเคาน์เตอร์ อดคิดไม่ได้ว่ามันช่างลื่นไหลและสวยงาม

"เป็นครั้งแรกเลยค่ะ ที่ได้เห็นการชงค็อกเทลใกล้ๆ แบบนี้" มิโฮะทำตาเป็นประกาย มองดูเครื่องดื่มสีแดงอมส้มอย่างสนใจ กลิ่นหวานๆ นั้นชวนให้รู้สึกสดชื่น

+

"หญิงสาวสวย...เข้ามาชวนคุยเหรอคะ"

เสียงเงียบเชียบลง เธอนิ่งอึ้ง มีเพียงเสียงคลื่นชายหาดเท่านั้นที่เป็นเสียงประกอบบรรยากาศ

สีหน้าครุ่นคิดที่บ่งบอกว่าเธอติดกั----เธอสนใจเรื่องเช่นนี้เข้าเต็มเปา....

หญิงสาวสวย....เธอคิดภาพในใจ

"แล้ว...ละ หลังจากนั้น... เกิดอะไรขึ้นต่อเหรอคะ?"

"เอ๊ะ? ถ้าอย่างนั้นก็..." มิโฮะรับโพสอิทกับปากกามา ครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วเขียนข้อความลงไป

'จะทานโมลาโมล่าจังให้อร่อยเลยค่ะ (〃´ー｀) ครั้งหน้าจะได้เจอคุณวาฬไหมน้า? 🐳'

ก่อนจะส่งกระดาษคืนให้ด้วยสีหน้านิ่งๆ ขัดกับภาพวาดน่ารักบนโพสอิท

เธอสังเกตเห็นว่าคุณเจ้าของร้านจัดข้าวปั้นเสร็จพอดี เลยหยิบเงินออกมาจ่ายด้วยท่าทีขอบคุณ

"ฉันจะบอกท่านให้นะคะ" มิโฮะมองรอยยิ้มอบอุ่นบนใบหน้าอีกฝ่าย

ถ้าคุณยายมาเห็นล่ะก็... อย่าว่าแต่สตรอว์เบอร์รี่เลย ที่ดินมรดกก็คงยกให้ได้ แต่ไม่พูดออกไปจะดีกว่า...

เธอฟังข้อเสนอเรื่องเครื่องดื่มของเขาแล้วทำตาวาวขึ้นมา สตรอว์เบอร์รี่สดนี่จะออกมาเป็นเมนูอะไรกันนะ ✨️

"วันนี้ฉันไม่ได้เอางานมาค่ะ จะดื่มแอลกอฮอลล์เพิ่มขึ้นหน่อยก็ได้" มิโฮะไม่ได้ยิ้ม แต่สีหน้าที่มักจะนิ่งจริงจังก็ดูผ่อนคลายลง

มันช่วยไม่ได้จริงๆ นี่นะ...ที่คนเราจะกลัวแต่ก็ยังชอบฟังเรื่องลี้ลับเหนือธรรมชาติ

มิโฮะหันไปสบตาอีกฝ่ายแล้วพยักหน้ารับอย่างจริงจังจนดูคล้ายจะแกล้ง--

"ใช่ค่ะ... เห็นว่าสมัยก่อนพวกชาวประมง หรือคนที่เดินผ่านชายหาดตอนดึกๆ จะเจอหญิงสาวสวยเข้ามาชวนคุย..."

เธอเว้นจังหวะ ลอบสังเกตสีหน้าอีกฝ่าย

มิโฮะไม่คิดว่าเขาจะจำที่นั่งประจำของเธอได้ เลยนึกขอบคุณในความใส่ใจอยู่เงียบๆ

"คือว่า...คุณยายฝากของมาให้น่ะค่ะ" เธอหยิบห่อผ้าเล็กๆ ออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ด้วยสองมือ

"เมื่อเช้าคุณเอาน้ำผลไม้ไปให้ที่ตลาด คุณยายเลยบอกว่ายังไงๆ วันนี้ก็ต้องเอาของมาตอบแทนให้ได้ค่ะ" หากเปิดห่อผ้าดูก็จะพบสตรอว์เบอร์รี่สดจำนวนหนึ่ง ผิวของมันแวววาวเล่นแสงไฟ

"ส่วนเครื่องดื่ม...วันนี้มีเมนูแนะนำไหมคะ?"

"มิ-โฮะ-" หญิงสาวเน้นคำ เมื่อจับได้ว่าผ่านไปสิบปีเจ้าเด็กคนนี้ก็ออกเสียงชื่อเธอผิดซะแล้ว

"อืม...ตอนม.ปลาย" มิโฮะจำได้เพียงกองหนังสือสูงลิ่วและการเรียนพิเศษจนดึกดื่นเพื่อเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีที่สุด

ไม่ได้ๆ เธอจะยอมให้ไคโตะมีชีวิตแบบนั้นได้ยังไง

"เป็นช่วงเวลาที่ควรจะบาลานซ์เรื่องเรียนและเรื่องเล่นให้คุ้มค่านะ" ตอบพลางพยักหน้ากับตัวเอง

"ว่าแต่ ไคโตะคุงจะเข้าชมรมอะไรเหรอ"

มิโฮะแอบประทับใจคำพูดที่แสนมุ่งมั่นนั้นอยู่เงียบๆ ถ้าในโลกนี้มีคนตระหนักถึงผลกระทบของพลาสติกมากขึ้นก็เป็นเรื่องน่ายินดี ✨️

"สุดท้ายก็ไม่ใช่ผ..." เกือบจะหลุดคำนั้นออกมา แต่ก็แก้ไขทัน "...สิ่งเหนือธรรมชาติสินะคะ"

"แต่จะว่าไป ที่เมืองนี้ก็มีเรื่องเล่าทำนองนั้นอยู่จริงๆ ค่ะ" มิโฮะเอียงคอครุ่นคิด น้ำเสียงนิ่งๆ ฟังดูเย็นเยียบท่ามกลางสายลม

"รู้สึกจะเกี่ยวกับ...ตำนานนางเงือกค่ะ"