"ถึงจะเห็นไม่ค่อยชัด เป็นสีที่สดใสมากเลยล่ะครับ "

ทันทีที่เอ่ยจบ ใบหน้าของเขาก็ประดับด้วยรอยยิ้ม

"ส่วนทางมองเห็นเป็นลางๆครับ ต้องอาศัยความคุ้นเคยอยู่พอสมควร"

“ไม่งั้น ตอนนี้ผมคงได้นอนอยู่ห้องพยาบาลแน่เลยล่ะคบ”

เขาพลางหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

"จะว่ายังไงดีล่ะครับ..."

เขาหยุดคิดอยู่สักพัก พยายามเลือกถ้อยคำอย่างระมัดระวัง

"ถ้าเป็นตอนนี้…"

สายตาพร่ามัวจะเลื่อนไปหยุดที่เงาร่างของคนตรงหน้า ถึงแม้ว่าจะมองเห็นเป็นภาพเลือนราง แต่ก็พยายามตั้งใจอธิบายเห็นคนตรงหน้าฟัง

"รู้แค่ว่า....คุณมีผมสีฟ้าเข้ม เหมือนท้องฟ้าตอนสายๆ"

เสียงทุ้มของเขาแผ่วลงเล็กน้อย

(+)

เมื่อน้ำหนักปลายนิ้วจิ้มลงบนแขน สายตาที่เพล่งจากกระดานก็ค่อยๆหันมาไปยังเจ้าของเสียงเรียก

"ได้สิครับ.....แต่ว่า " คำพูดถูกเว้นจังหวะสั้น ๆ

"ผมลืมเอาแว่นมาน่ะครับ"

มือข้างหนึ่งแตะใกล้ดวงตาของตัวเองเบา ๆ ก่อนรอยยิ้มจะประดับขึ้นบนใบหน้า

"แต่ก็ยังพอมองเห็นทางอยู่ ไม่ต้องกังวลนะครับ"

"…ยังไงปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายของผมแล้วด้วย"

(แอบมาปักไว้ก่อนนะคะ!)

/ไม่ใช่หรอกเหรอ…/

/ลูบหัวอีกที หรือว่าเป็นแมวเจ้าถิ่น!?/

/ต้องเรียกลูกพี่มั้ยนะ…/

‘อ้ะ’

/เดาใจอยากจังเลยนะ หรือว่าโมโหหิว!?!/

/ตื่นเช้ามาสูดอากาศวันใหม่น่ะ นายเองก็เหมือนกันสินะ/

/เกาคาง/

"ต้องเรียกว่า พรมลิขิตไหมนะ หรือว่า ดวงสมพงษ์ หรือว่า... "

คำพูดในหัวเผลอออกมาจากริมฝืปากจนได้ พอรู้ตัวก็ส่ายหน้าตัวเองเบาๆ ราวกับตำหนิตัวเอง

"ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะครับ...คุณ..."

เขาเว้นจังหวะนั้นไว้อย่างตั้งใจ เปิดช่องให้เพื่อนร่วมห้องคนใหม่บอกชื่อของตัวเอง

“อิมา….อิซึมิ……มาซา…ฮิโระ”

ปากขยับตามปลายนิ้วชี้ ไล่จาก '今' ไปยัง '大' บนกระดานไม้ แม้จะเป็นแค่เงาก็ แต่มีความคุ้นเคย

“ห้อง B… จริงด้วยครับ”

เขาพึมพำเบา ๆ ก่อนโค้งขอบคุณอย่างเคยชิน

“ตอนแรกนึกว่าคุณจะหลอกผมซะอีก แถมยังได้มาอยู่ห้องเดียวกันอีกด้วย”

(+)

? เมื่อได้ยินเสียงจากอีกฝ่ายก็เอียงคอเล็กน้อย พร้อมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

แต่พอคนตรงหน้าตั้งใจหาชื่อของเขา ใบหน้าก็ยู่หยี่เริ่มคลายพร้อมเสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ

" ผมยอมแพ้แล้วล่ะครับ ถ้าดูเองคงมีหวังได้ปวดตาทั้งวันแน่ครับ..."

เขาโน้มตัวลง ก้มมองตามปลายนิ้วเรียวของอีกฝ่ายที่หยุดชี้อยู่บนแผ่นกระดาษ ก่อนจะ เอนหน้าเข้าไปใกล้ เพื่อเช็คดูไปในตัว

(+)