“อื้ม... ไอ จาง ไอ... ไอจัง”

ลองปรับดูสักทีสองที ก็เหมือนจะพอเรียกได้

ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย แม้ว่าเจ้าตัวนี้จะน่ารักน่าเอ็นดูจนอยากจะพากลับบ้าน แต่ถ้าหากให้มันพลัดพรากจากครอบครัว จากบ้านตัวเอง ก็น่าสงสารน่าดู

“โอเค โก..โก...”

“อ่ะ แต่ต้องให้ไอจังนำทางนะ ฉันยังจำไม่ได้ ว่าสถานีตำรวจอยู่ไหน”

ว่าแล้วก็อดหัวเราะแหะๆไม่ได้

ไม่ใช่แค่เพียงทางนั้น แต่เหมือนทางนี้ก็จะมีปัญหาการออกเสียงชื่อไม่ต่างกัน

“เอ่อ... มาส ชือ โม-----โต”

เหมือนจะจอดอยู่แค่นั้น

“เรียกว่าไฮเดรน หรือไฮก็ได้”

“แล้ว...เอ่อ... ฉันเข้าใจว่าที่นี่ เรียกนามสกุล แต่----- ขอเรียกว่าไอได้ไหม”

เห็นชัดเลยว่าออกเสียงคล่องๆอยู่แค่นั้น

ระหว่างนั้นมือก็ยังทำหน้าที่ลูบกับขยับหยอกเล่นกับเจ้าสุนัขไม่หยุด

แม้ว่าจะเห็นตั้งแต่ตอนแรกแล้วว่าน่าจะเป็นน้องหมาใจดี แต่ก็ยังดีใจเมื่อได้รับปฏิกิริยาที่เป็นมิตรตอบ

กระทั่งได้รับคำขอบคุณ

“ไม่เป็น---- อ่ะ”

คำพูดสะดุดเพราะการกระทำของเจ้าสุนัขและการโต้ตอบอัตโนมัติของมนุษย์

ไฮเดเรียค่อยๆเอามือแตะและลูบคอสุนัขเบาๆ

“พี่สาวคนนั้นเขากลัวนะ เบาๆเสียงหน่อย”

ก่อนจะหันไปหาฝ่ายคน

“ฉันชื่อไฮเดเรีย อิมเบอร์ เพิ่งมาถึงเมืองนี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

"ไม่ใช่---" คำตอบแรกนั้นสีหน้าที่ตั้งความหวังแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าสลดทันที

แต่แค่เพียงครู่เดียว ก็กลายเป็นท่าทางฮึดสู้(?) ตามด้วยความมุ่งมั่น(??)เหมือนได้รับการมอบหมายสำคัญ

"ได้เลย ไว้ใจได้ ทุกอย่างจะเรียบร้อย"

จบคำพูด ไฮเดเรียก็ค่อยๆเข้าไปใกล้ แล้วก็เอามือจับสายจูงขึ้นมา

"เด็กดี เด็กดี~ อยากจะเล่นกันไหม"

แกว่งเชือกในมือเบาๆ แอบหวังในใจว่าเจ้าของ(ตัวจริง)จะไม่มาในเร็วๆนี้

(มาทำความรู้จักค่ะ)

ไฮเดเรียออกมาเดินเล่นแล้วก็พบกับอะไรบางอย่าง

ดวงตาสีม่วงมองสุนัขตัวใหญ่ด้วยแววตาสนใจ ไม่สิ ต้องบอกว่าสนใจมากๆต่างหาก

แต่เห็นปลอกคอ(?)ก็น่าจะเป็นมีเจ้าของ(??) ดังนั้น--

เธอหันเหสายตามยังคนที่อยู่ใกล้ที่สุด

"นี่ๆ" ภาษาญี่ปุ่นที่สำเนียงเปล่งหูแบบชาวต่างชาติ ไฮเดเรียส่งสายตาอ้อนวอนเหมือนเด็กที่ขอของเล่น

"น้องหมาของคุณหรือเปล่า ขอเล่นด้วยได้ไหม"

(มามองด้วยความอยากรู้ค่ะ~~✨)