⠀⠀
⠀⠀“ คิว—โด—คลับ ”

พูดแล้วยกมือขึ้นทำท่ายิงธนูตาม

⠀⠀“ ฉันเล่นคิวโด
ตั้งแต่มัธยมต้นน่ะค่ะ ”
⠀⠀

“สุนัข.. ?”

ว่าจบก็ทำท่าเลียนแบบ

⠀⠀
⠀⠀“ศิลปะอย่าง ‘โด’
ใช้สมาธิจดจ่ออย่างมาก …
ทำให้เราดูเท่นะคะ”

เธอดีดนิ้วหนึ่งปะเลาะชี้ไปยังเพื่อนต่างห้องพร้อมแอ็คท่าขยิบตาข้างขวา

⠀⠀“คนลงคหกรรมเยอะเลยนะ
...สาว ๆ น่าจะชอบผู้ชายทำอาหารเก่งละมั้งคะ ฉันคิดว่า”
⠀⠀

⠀
อุเมะมิยะเดินมาพร้อมของกินในมืออย่างที่มักจะเป็น ท่าทางของเด็กหนุ่มผมสีเขียวหยิกนั้นให้ความรู้สึกคุ้นเคย

อ้อ… เหมือนจะอยู่ห้องข้างกันเป็นรุ่นเดียวกัน น่าจะเป็นเพื่อนกันได้

เธอย่างเท้าเลียบผ่านหลังอาโอยามะ สดับฟังประโยคที่เจ้าตัวรำพึงออกมาลำพัง

⠀“อาโอยามะคุง ...
สนใจชมรมคิวโดไหมคะ”

ว่าแล้วก็หยิกโคร็อกเกะเข้าปาก
⠀

⠀
⠀“ …もし ”

เธอยกมือขึ้นคล้ายจะปรามแล้วร่นถอยออกห่างจากอาจารย์ประจำชั้นเสียเล็กน้อย เสียงตอบกลับปลายสายนั้นยิ่งเบาบาง

⠀“ ฮึ ” เธอสะบัดหัว
“ อาจารย์… อาจารย์ค่ะ
เธอเป็นอาจารย์ประจำชั้นค่ะ ”

คาเรนยืนแน่นิ่งอยู่สักครู่ก่อนจะตอบกลับบทสนทนา

⠀“ ดีเลยนะ…
การิการิคุงน่าจะดีกว่าค่ะ
อืม.. อืม ค่า—

หนูน่าจะอยู่ที่นี่อีก …ประมาณ
สิบนาทีได้ค่ะ ”
⠀

(อื้อ)

⠀
⠀“ บางที… รุ่นพี่อาจะคิดว่าผิดที่ชนไป แต่เมื่อครู่ ถ้าฉันไม่เดินถอยหลัง เราก็คงจะไม่เดินชนกันและได้ทำความรู้จักกันในสถานการณ์ที่ดีกว่านี้ เพราะฉะนั้น—ฉัน … ”

เป็นเธอที่ผุดลุกเงยหน้าขึ้นมาด้วยผมยุ่งเหยิง
⠀

⠀
เธอสะบัดหัวเบา ๆ

⠀“ ฉัน… จะพยายามนะคะ
เพียงแต่ว่าตอนนี้ ฉันยังสบายดีค่ะ

เนอะ ”

หันไปหาคนเออออทีมี่แต่ตัวสี่ขายิ้มหน้าแป้นอยู่ตรงนั้น ทาโกะจังส่ายหางไปมาทั้งยังเอนศีรษะด้วยสงสัยในมนุษย์

⠀“ เอ.. คือว่า
ฉันน่าจะต้อง แบบว่า–กลับ น่าจะต้องกลับแล้วค่ะ ”

โทรศัพท์แบบฝาพับสีดำถูกเปิดขึ้น
เด็กสาวพิมพ์ข้อความยุกยิกก่อนจะกดโทรออกหาใครสักคน ดูเหมือนจะเป็นพ่อของเธอนะ
⠀

⠀
⠀“ ยังไงก็ …ขอขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ”

เธอโค้งศีรษะก่อนจะลดตัวลงนั่งเยื้องกัน

⠀“ เอ ฉันเหรอคะ–ฉันคิดว่า
..ฉันชวนคุยไม่เก่งหรอกค่ะ ”
⠀

⠀
⠀“ ฟุมิโนะจังอยู่คนเดียวบ่อย ๆ
ฉันเองก็เหมือนกับเธอ…

เพราะเหลือกันแค่สองคนแล้ว
พ่อก็มักจะกลับค่ำเสมอ ๆ ค่ะ ”

พูดออกมาอย่างง่ายดาย ดังว่าเป็นชีวิตประจำวัน

⠀“ ดูสงบดีค่ะ
ถึงจะเปล่าเปลี่ยวเกินไปหน่อย ”
⠀

⠀
‘ なるほど [อย่างนี้นี่เอง] ’

ทำนองนั้นปรากฎขึ้นเป็นคำบรรยายใบหน้ามนพยักเพยิดงึกงักพร้อมเสียงอืออาในลำคอ

คาเรนสอดส่องมองดูทั้งซ้ายขวาในโรงอาหารที่วุ่นวายที่สุดในคูเมอิ

⠀“ วันนี้…
ทุกคนมาที่โรงอาหารกันเต็มไปหมด

ถ้าฉันบอกว่า—ขอนั่งด้วย
จะเป็นการรบกวนมากเกินไปไหมคะ ”
⠀

⠀
⠀“ อยู่คนเดียวจะเหงาแย่ เธอพูดไว้แบบนั้นค่ะ ”

พูดไปเกาหลังทาโกะจังไปพลาง

⠀“ ฤดูใบไม้ผลิตอนกลางคืนจะมีอากาศเย็น

ทำไมเซนเซย์ถึงอยู่ข้างนอกนี้คนเดียวล่ะคะ ”
⠀

⠀
ทำไมเหมือนมีใครอยู่ตรงนั้นกัน
ทั้งที่เธอไม่พบอะไรแต่ความว่างเปล่า

หรือจะเป็นนิสัยอย่างที่เธอเคยมี
การพึมพำประโยคที่ตัวเองพึ่งพิมพ์ระหว่างสนทนาบนเว็บบอร์ด

ก็เป็นไปได้…

“ เอ… ขออภัยนะคะ
ตรงนั้นมีคนนั่งประจำอยู่หรือไม่คะ ”
⠀

⠀
“ ไม่… ไม่—ไม่เลยค่ะ
ฉัน ฉันเป็นคนผิดเองค่ะ ! ”

เธอคุกเข่าลงกับพื้นโค้งคำนับงุดหน้าหายไปกับกลีบซากุระและพื้นหญ้า

แย่แล้ว แย่… แย่แน่ ๆ เธอเสียมารยาทกับเพื่อนใหม่ไปหรือเปล่านะ

แต่ไม่—ไม่สิ
ท่าทางสุขุม และอ่อนโยนแบบนี้
จะต้องเป็นรุ่นพี่… ปีสองหรือปีสามนะ

แปลว่าเธอเสียมารยาทกับรุ่นพี่ไปหรือ ? ! ? !
⠀

⠀
⠀“ ฉันจะต้องไป…
ธุระ–ใช่ ธุระอื่นอีกค่ะ

ถ้าเมื่อครู่หิวโซคงจะยื้อยึดฉุดแย่ง แต่เพราะไม่ใช่ งั้นฉันให้ดีกว่าค่ะ ”

เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู หันหน้าหันหลังแล้วเดินไปคว้าเมล่อนปังที่เหลือเป็นตั้งแทน
⠀

⠀
⠀“ คนเรายืดเยื้อเพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการเสมอค่ะ… ”

เพราะเป็นมนุษย์ จึงทิ่มแทงและแย่งชิง

⠀“ ถ้าเป็นเป้าหมายใหญ่โตก็คงจะดีนะคะ แต่ว่าเรื่องเล็กน้อยในชีวิตประจำวัน พอปล่อยวางลงบ้าง ชีวิตก็ผ่อนคลายขึ้นเยอะเลยค่ะ ”

แต่ถ้าเรื่องใหญ่ที่ว่าเป็นการแย่งมรดกกับเหล่าทายาทนับสิบเสียแล้วก็ …ไม่เอาด้วยหรอก
⠀
+
⠀

⠀
⠀“ อยู่อีกฟากของซันสึคาวะ ที่ฉันไม่สามารถข้ามไปได้ค่ะ ”

คาเรนจงใจเลี่ยงบาลี ด้วยไม่อยากให้เข้าใจว่าเธอตำหนิไป

เรื่องที่ย้ำเตือนเธออยู่ทุกวัน แม้ความทรงจำในวัยเด็กนั้นเลือนรางและจางหาย

⠀“ ปกติแล้วฟุมิโนะจัง… หมายถึง–เพื่อนบ้านค่ะ

เธอมักจะออกมาเดินเล่นในช่วงเย็น แล้วฉันก็จะไปเป็นเพื่อนเธอ วันนี้ก็ด้วยค่ะ ”

ไม่ลืมจะตอบรับความห่วงใยที่คนเป็นผู้ใหญ่กว่านั้นมีให้
⠀