(ได้เลยครับโผม)

ผมยาวสีเข้ม ใบหน้าและส่วนสูงที่คุ้นเคยดี นั่นมัน..
“ยูยะจัง?”

สังเกตเห็นหยดนมไหลลงมาเป็นทาง ฝ่ามือเอื้อมไปรองใต้คางก่อนมันจะหยดโดนยูนิฟอร์ม
“อยู่นิ่งๆก่อนนะ“

ค้นกระเป๋าแบบไม่ได้รีบร้อนมาก แค่ไม่กี่อึดใจก็หยิบผ้าเช็ดหน้าสภาพใหม่ออกมาหวังจะช่วยซับ แต่เมื่อหันไปสบกับแววตาสุดเซ็งนั้นก็หลุดขำพรืดออกมาอย่างอดไม่ได้

“ขอโทษน้า ไม่ได้ตั้งใจให้ต้องมาเปื้อนแบบนี้“

ถ่มเลือดซิบๆจากปากทิ้ง จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนกำลังประมวลผลบางอย่าง

เลือดนักเลงเก่าแล่นพล่าน ทำให้เกิดภาพจินตนาการสดๆร้อนๆขึ้นในหัวเป็นฉากๆ

“………….”
แต่ในความเป็นจริงเขายืนนิ่งอยู่ที่เดิม ก่อนจะถอนลมหายใจยาวๆ

“หมัดยังหนักเหมือนเดิมเลยนะ“
พูดเสียงเรียบ แววตาอาลัยให้กับตัวเอง

“ฉันลืมไอ้นี่ไว้น่ะสิ” ยกหูกระเป๋าที่กำลังพูดถึงขึ้น

“เกือบแย่เลย มีโน้ตที่ต้องใช้วันนี้ด้วย”

“ยูกิจังล่ะ? ทำไมมาอยู่ในตึกค่ำๆแบบนี้ ทำเวรหรอ“

แม้ขายาวๆไม่ได้รีบร้อนเดินตามมากนัก ใข้เวลาไม่นานก็ยังตามทันขนาบข้างตัวชิกิบุ

“ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ดูเหมือนความเร็วจะตกไปซักหน่อยนะ“

”ชิกิจัง ..กลัวหรอ?“

รอยยิ้มเย้าแหย่ผุดขึ้นจางๆ โคลงหัวมองสังเกตอีกฝ่ายครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหน้ากลับไปทิศทางเดิม ดวงตาสีอ่อนยังคงเหลือบมองเธออยู่

”หรือว่าจริงๆแล้ว ก็อยากเดินกลับด้วยกัน?“

อุเมมิยะรับรู้ถึงท่าทีที่ลังเลเล็กน้อยตรงนั้น
“ฮะๆ” สุดท้ายก็ตอบรับหมด เป็นเด็กดีจังเลยน้า

“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เดินไปด้วยกันสิ”
เขาเอ่ยชวน พร้อมกับดันหลังเบาๆให้เดินไปต่อ

“เมื่อกี้โทโมะจังกำลังฟังอะไรอยู่หรอ?”

((โดนวิญญาณผีสาวผมแดงตามทวงทุกวัน))

เขากำลังมองหาชมรมที่เข้าตา หลังจากเดินผ่านมาหลายแห่ง สายตาก็มาหยุดอยู่ที่ผมทรงรีเจนท์สุดเท่กระชากใจ

“โอ่โห้.. นี่แหล่ะ“

ไม่รีรอ กรอกใบสมัครไวเสียยิ่งกว่าความคิด ส่งให้รุ่นน้องคนนั้นทันที จะแก๊งหรือชมรมอะไรก็เอาเถอะ

“หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วย”

(ได้เลยค่ะ !)

เห็นท่าทีหวาดผวาของอีกฝ่าย รุ่นพี่ที่แสนดีก็พร้อมแกล้งตีเนียนต่อ(..) เสียงต่ำๆยานคางเอ่ยขึ้นอย่างเนิบช้า

”อืม.. มนุษย์หลงเข้ามาในเขตแดนต้องห้าม“

มือค่อยๆยื่นออกมา

”หรือว่า.. ข้าจะต้อง.. จับเจ้ากินเสียดีไหม?“

เสียงช่วงท้ายสั่นเครือสุดจะกลั้น จับหมับบีบเข้าที่บ่าคนตรงหน้า

(555555555555!)

ถึงแม้จะมีทักษะการต่อสู้แต่ก็ไม่ได้เตรียมใจว่าจะโดนคว้าคอเสื้อไว้เลย เมื่อถูกยึดก็ทำแค่จับต้านแรงหน่อยๆไม้ให้ตัวเองล้ม

ตบแขนเบาๆเป็นสัญญาณให้หยุด

“โว้วๆๆ ยูกิจัง จำกันได้รึเปล่า นี่พี่ไง พี่เอง“

แค่เสียงฝีเท้าเบาๆจนแทบไม่ได้ยินนั้นก็เดาอยู่แล้วว่าต้องเป็นอีกฝ่าย เสียงหัวเราะไล่ตามหลังเธอมาเบาๆ

“เดินรอกันหน่อยสิครับ คุณหนู“

“ช่วงเวลาโพล้เพล้แบบนี้ต้องเกาะกลุ่มกันไว้ไม่ใช่หรอ?”

(ได้เลยค้าบ🙌🏼)

“ใครกันล่ะเนี่ย หน้าไม่คุ้นเลย”
ขยับยืดตัวเต็มความสูง ก้าวขาออกมา เลื่อนปิดประตูห้องให้เรียบร้อย

“ปี3 ห้องE ฮิโรเสะ อุเมมิยะ ขอฝากตัวด้วยคร้าบ~“
เสียงลากเนือยๆ ยิ้มร่าจนตาปิด ยื่นมือมาทางคนตรงหน้าคล้ายขอเช็คแฮนด์

เมื่อเดินมาถึงห้องที่ตั้งใจไว้ เขาเดินตรงไปหยิบกระเป๋าที่วางทิ้งอยู่บนโต๊ะ แต่ก่อนที่จะก้าวออกไป เสียงฝีเท้าปริศนาก็ดังขึ้นจากทางเดินด้านนอก

อุเมมิยะหยุดนิ่ง มุมปากยกยิ้มเล็กน้อยพร้อมท่าทางผ่อนคลาย เขาเคลื่อนตัวไปยืนหลบหลังประตู และเมื่อเสียงฝีเท้าค่อย ๆ เข้ามาใกล้ก็โผล่ตัวออกมาพร้อมกับเอ่ยเสียงเบาแต่ชวนสะดุ้ง

“Boo!”

(แวะบวกได้ครับผม😊✨)

(ผ่านมาถอนหายใจ)

“..?” อุเมมิยะจ้องเธอตาปริบๆ ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

เหลือบมองเครื่องปรุงในตะกร้า
“อา นั่นสินะ เผลอใส่ผิดตะกร้าซะได้” น้ำเสียงขี้เล่นเอ่ย

มือเลื่อนไปหยิบขวดออกมาจากตะกร้าของตัวเอง ทำท่าจะส่งมันให้กับเธออีกครั้ง แต่แล้วก็ทำเหมือนจะหย่อนลงตะกร้าตัวเองอีกหน คราวนี้เขาหลุดหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ แล้วยื่นขวดให้กับเธอจริงๆ

“เอาไปครับ คราวนี้ไม่แกล้งแล้ว”

(โอ้โห สงสัยต้องโทรเรียกรถดับเพลิงไว้รอแล้วมั้ง)

(เสียงเหมาะมากเลยค่ะะ เฮ้อ กุมอกประทับใจ เพื่อนเท่สุดๆ😌)