#TWDcommu
"ขอแสตมป์ด้วยครับ"
วางกระดาษสะสมพร้อมวางแหวนของจริงที่หยิบถือเกร็งมาตลอดทางเพราะกลัวหาย
"ขอแสตมป์ด้วยครับ"
วางกระดาษสะสมพร้อมวางแหวนของจริงที่หยิบถือเกร็งมาตลอดทางเพราะกลัวหาย
"ขอแสตมป์ด้วยครับ"
วางกระดาษสะสมแปะ
"ขอแสตมป์ด้วยครับ"
วางกระดาษสะสมแปะ
ถึงจริง ๆ เขาคิดว่าถึงอยู่คนเดียวก็น่าจะเอาตัวรอดได้ แต่ในที่ไม่คุ้นเคยเกาะกลุ่มไว้น่าจะอุ่นใจกว่า
@twddeandean.bsky.social
@twdcarlos.bsky.social
ถึงจริง ๆ เขาคิดว่าถึงอยู่คนเดียวก็น่าจะเอาตัวรอดได้ แต่ในที่ไม่คุ้นเคยเกาะกลุ่มไว้น่าจะอุ่นใจกว่า
@twddeandean.bsky.social
@twdcarlos.bsky.social
"ขอ ขออันนี้ครับ"
สุดท้ายก็เลือกมาใบนึง
"ขอ ขออันนี้ครับ"
สุดท้ายก็เลือกมาใบนึง
"ก็ ก็ไม่ได้กลัวขนาดนั้นหรอก.."
พูดตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะทำให้ดูมั่นใจ ก่อนจะพยักหน้าหงึกพอโดนชวนไปกินขนม
"ก็..ก็ได้อยู่หรอก งั้นไว้เจอกันนะ"
"แล้วก็แฮปปี้ฮาโลวีนนะ!"
เก็บใบสะสมแสตมป์ก่อนจะโบกมือลาเตรียมรัชชิ่งไปบูธต่อไป
"ก็ ก็ไม่ได้กลัวขนาดนั้นหรอก.."
พูดตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะทำให้ดูมั่นใจ ก่อนจะพยักหน้าหงึกพอโดนชวนไปกินขนม
"ก็..ก็ได้อยู่หรอก งั้นไว้เจอกันนะ"
"แล้วก็แฮปปี้ฮาโลวีนนะ!"
เก็บใบสะสมแสตมป์ก่อนจะโบกมือลาเตรียมรัชชิ่งไปบูธต่อไป
"จ เจอสมบัติแล้วครับ"
วางใบแสตมป์
"จ เจอสมบัติแล้วครับ"
วางใบแสตมป์
"ค ครบแล้วครับ"
วางแสตมป์
"ค ครบแล้วครับ"
วางแสตมป์
รับรู้ถึงแรงจิ้มจึก ๆ แต่เจ้าตัวกลับแค่ส่งเสียงงึมงำพร้อมขมวดคิ้วหน้ามู่ทั้งที่ยังหลับตาอยู่
"..อือ..."
แพนด้าแดงขี้เซาหนีความรำคาญด้วยการมุดหน้าลงกับหางฟูตัวเองพร้อมเสียงอือราวกับไม่อยากตื่น
รับรู้ถึงแรงจิ้มจึก ๆ แต่เจ้าตัวกลับแค่ส่งเสียงงึมงำพร้อมขมวดคิ้วหน้ามู่ทั้งที่ยังหลับตาอยู่
"..อือ..."
แพนด้าแดงขี้เซาหนีความรำคาญด้วยการมุดหน้าลงกับหางฟูตัวเองพร้อมเสียงอือราวกับไม่อยากตื่น
ดูท่าเจ้าแพนด้าแดงตัวนี้จะขี้เซากว่าที่คิด พอมีความอบอุ่นมาคลุมตัวเข้าก็คลายอ้อมกอดจากหางฟูและมุดคู้ให้พอดีเสื้อคาร์ดิแกนอุ่นนั่น
"...ฟิ้.."
เสียงกรนเบา ๆ แสดงถึงจ้าตัวที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง
ส่วนหางที่ใหญ่เกินความจำเป็นก็ขยับหาที่สบาย ๆ จนสุดท้ายกลายเป็นละเมอจนปลายหางเกยตักอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจซะงั้น
ดูท่าเจ้าแพนด้าแดงตัวนี้จะขี้เซากว่าที่คิด พอมีความอบอุ่นมาคลุมตัวเข้าก็คลายอ้อมกอดจากหางฟูและมุดคู้ให้พอดีเสื้อคาร์ดิแกนอุ่นนั่น
"...ฟิ้.."
เสียงกรนเบา ๆ แสดงถึงจ้าตัวที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง
ส่วนหางที่ใหญ่เกินความจำเป็นก็ขยับหาที่สบาย ๆ จนสุดท้ายกลายเป็นละเมอจนปลายหางเกยตักอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจซะงั้น