ส่วนนี่ก็นั่งกินข้าวผัดไข่แบบไม่ช้าหรือเร็วมาก เทียบกับคนตรงหน้าแล้ว มันก็ต่างกันจนน่าเกาหัว

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธคำที่อีกฝ่ายยื่นมาด้วยสายตาที่เป็นประกาย ...แต่พอเคี้ยวข้าวผัดที่มีรสจัดกว่าจานของตนแล้วก็นึกขึ้นได้ ว่าเขาพึ่งกินช้อนเดียวกับคนที่เขารักไป

วินเซนต์หยิบทิชชูมาเช็ดปากเพื่อกลบเกลื่อนความประหม่า ก่อนจะตักข้าวผัดไข่ขึ้นมายื่นให้ทางนั้นบ้าง

"อา คุณเอวาลองกินไหมครับ?"

"เอาสิครับ"

ตกลงไปด้วยความอยากนั่งกินข้าวด้วยกันนาน ๆ -ใบหน้าของเขาที่พยายามจริงจังในขณะที่แก้มโดนบีบคงดูตลกไม่น้อย

...ไม่นาน พวกเขาก็รับจานข้าวผัดมา ก่อนจะไปที่โต๊ะ ซึ่งแน่นอนว่าของคุณเอวามากกว่าเขาหลายเท่า

ใครมาเห็นคงแปลกใจว่าอีกฝ่ายกินขนาดนั้นได้ยังไง แต่วินเซนต์ก็ชินกับภาพที่คาดไม่ถึงนี่แล้ว

ยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ดีด้วย ยิ่งกินเยอะก็จะยิ่งมีแรงไปต่อในช่วงบ่ายล่ะนะ

ถ้าวันหลังเขารู้ความหมายนั่นเข้า คงไม่พ้นการมองหน้าอีกฝ่ายไม่ติดเพราะอายจนทำหน้านิ่งแบบทุกทีไม่ได้

"เอาน่ะ คุณเอวากินหมดทันอยู่แล้ว"

ให้กำลังใจ (?) แล้วก็เดินทางไปโรงอาหารด้วยกันในสภาพที่อีกฝ่ายเกาะหลังอยู่ ระหว่างทางก็มีคนบางส่วนหันมามองพวกเขาบ้าง แต่วินเซนต์ไม่ใส่ใจกับมันนัก

เมื่อถึงที่หมายก็พบว่าคนยังไม่น้อยลงนัก ยังดีที่มันหาโต๊ะได้ง่ายอยู่

"-คุณเอวาว่าจะกินอะไรดีล่ะครับ?"

"อ๋า..."

เดี๋ยวว่าง ๆ ไปอ่านข้อมูลของมันคงไม่เสียหาย -ดูเจ้าพวกนี้แล้วรู้เลยว่าถูกเลี้ยงไว้อย่างดีแน่ ๆ สภาพดีกันทั้งพุ่มแบบนี้

เดิมทีวินเซนต์ไม่ได้สนใจในเรื่องดอกไม้นัก แต่บางทีเขาก็อยากจะค้นคว้าเกี่ยวกับมัน แน่นอนว่าแรงปลุกใจนั้นคือแฟรี่แห่งพืชตรงหน้า

"ถ้างั้น... เราไปโรงอาหารด้วยกันไหมล่ะครับ คุณเอวายังไม่ได้ซื้ออะไรใช่ไหม?"

จากนั้นก็เริ่มเป็นบทเรียนสั้น ๆ ที่สอนวิธีถือกล้องนิ่ง ๆ วิธีกดที่หน้าจอเพื่อไม่ให้เป้าหมายมันเบลอ และวิธีหามุมที่ถ่ายแล้วจะดูโอเคมากที่สุด

ผ่านไปสักพักก็ได้ภาพที่ไม่เบลอออกมา ทางนั้นเป็นคนเรียนรู้ไวอยู่แล้วนี่นะ

"...จะว่าไป ดอกไม้พวกนี้คือดอกอะไรนะครับ?"

ดูแล้วก็เป็นดอกไม้ที่มีทรงระฆังชนิดหนึ่ง แต่เขาก็มีความรู้ด้านนี้น้อย ถ้าจะให้บอกชื่อก็บอกไม่ได้

ไม่ว่าจะโดนกอดกี่ครั้ง เขาก็ตั้งตัวกับมันไม่ได้สักที- สุดท้ายก็ลูบหลังอีกฝ่ายระหว่างที่ฟังคำอธิบายไป

เมื่อเห็นภาพที่...เบลอใช้ได้ในจอ เขาก็พอจะรู้ว่าปัญหามาจากอะไร

"ไม่เป็นไรหรอกครับ เท่านี้ก็อิ่มแล้ว"

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เขาก็ประหม่าจนหลบถุงไว้ด้านหลัง -ตั้งใจว่าจะวางตัวดี ๆ เพื่อที่ทางนั้นจะไม่ต้องกังวลอะไร แต่ก็ล้มเหลวจนได้

"-ยังไงก็เปิดกล้องอีกทีสิครับ เดี๋ยวผมช่วยชี้ให้ว่าต้องทำอะไร"

ช่วงพักเที่ยงนั้น วินเซนต์ว่าจะเปลี่ยนบรรยากาศ ไปกินแซนด์วิชอย่างสงบ ๆ ที่สวนพฤกษศาสตร์

และเขาคาดไม่ถึงว่าจะเจอกับคนที่คุ้นเคยเหมือนกัน

"คุณเอวา?"

ถ้าให้เดา แฟรี่ที่ดูหัวหมุนกับโทรศัพท์ในมือน่าจะพยายามถ่ายภาพหรืออัดวิดีโออยู่

"จะถ่ายภาพหรอครับ? มีอะไรให้ผมช่วยไหม?"

ดูใจดีผิดปกติ จนถ้าคนรู้จักคนอื่นมาเห็นคงถามว่านี่ใคร -แต่มันก็เพราะคุณเอวาเขาเป็นกรณีพิเศษนี่นะ

[Vincent G.]

ถ้าผ่านทางกันก็เชิญเลย แค่อย่าเสียงดังหรือขยับตัวเร็วไป ไม่งั้นเจ้านี่จะลอยหนี

"อา เดี๋ยวฉันต้องไปทำความสะอาดต่ออีก"

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างโอเค วินเซนต์ก็ลุกขึ้นมา แต่ก่อนจะกลับเขาก็หันมาหาอีกฝ่าย

"ยังไงก็ขอให้เธอมีคืนที่ดี และก็ขอให้ปีนี้ผ่านไปได้แบบราบรื่นล่ะ โดโรเรล"

...แม้ว่าตนนี่แหละที่เป็นตัวการปัญหาที่มารบกวนรุ่นน้องคนนี้ วินเซนต์ก็ยังอยากจะพูดสิ่งที่สมในฐานะรุ่นพี่ก่อนจะเดินออกไปจริง ๆ

(ไหน ๆ ก็จะจบโรลแล้ว ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคะ 🤝)

[Vincent G.]

อาจารย์บอกแบบนี้ขนาดมาตรฐานแล้ว แต่ฉันว่าเจ้านี่ใหญ่กว่านั้น

"หืม?"

รู้ตัวอีกทีก็เสร็จแล้ว พอลองดูเวลาก็พบว่ามันผ่านมา 10 นาทีได้ -ไวเกินคาด

เมื่อรับกระจกมาดู วินเซนต์ก็ประหลาดใจกับฝีมือของอีกฝ่าย จนสิ่งที่คิดในใจหลุดปากออกมา

"...นี่สินะมืออาชีพ"

ถ้าเป็นเขาแต่งในระดับนี้ 10 นาทีก็ไม่พอ -นั่นเป็นเพราะมือเขาชอบสั่น ทำให้บางทีมันเบี้ยวจนต้องเริ่มใหม่

วินเซนต์เดินไปหาอีกฝ่าย แต่ก่อนจะนั่งลงเขาก็นำลูกอมกำหนึ่งออกมาวางไว้แถวนั้น

"-ยังไงก็รับนี่ไปสิ ถือเป็นค่าตอบแทน"

พูดจบก็นั่งลงพร้อมหลับตาตามที่ตนตรงหน้าบอก

ในเทศกาลนี้ เขาได้ของหวานมามากจนกินได้หลายวันอยู่แล้ว ถ้าแบ่งให้คนอื่นไปสักกำสองกำก็ไม่มีปัญหาอะไร นอกจากนี้มันยังเป็นค่าเสียหายสำหรับเรื่องก่อนหน้าด้วยล่ะนะ

"เข้าใจแล้ว เธอเองก็ด้วย ถ้ามีปัญหาอะไรที่ฉันช่วยได้ก็มาบอกกันได้เสมอ"

เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายจัดการกับปัญหาต่าง ๆ ได้ดีกว่ากันแน่ ๆ แต่วินเซนต์ก็ยังพูดสิ่งที่สมฐานะรุ่นพี่ไป

แต่เขาก็หมายความอย่างที่ว่าจริง ๆ แม้หลังจากนี้พวกเขาอาจจะไม่ได้เจอกันอีกก็ตาม

"ฉันต้องขอตัวไปก่อน... ยังไงก็ขอให้มีคืนที่ดี และขอให้ปีนี้ผ่านไปได้แบบราบรื่นล่ะ ลิเวียน"

ว่าแล้วเขาก็ตรวจดูว่าตนลืมอะไรไว้ไหมก่อนจะกลับ

เป็นรุ่นน้องจากหอพอมอย่างที่เดาไว้จริงด้วย ถ้าตัวเขาตอนปี 1 มาเห็นตัวเองในตอนนี้คงจะผิดหวังน่าดู อุตส่าห์ตั้งมั่นไว้ว่าจะกลายเป็นรุ่นพี่ที่น่านับถือทั้งที

"ขอบใจ... แต่จะดีหรอ? เดี๋ยวเธอต้องไปทำอะไรต่อหรือเปล่า?"

เขาพูดออกมาด้วยความเกรงใจระหว่างที่เช็ดหน้า แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธไปตรง ๆ ทางนั้นเสนอมาแล้วทั้งที

ถึงเอาเข้าจริงเขาจะปล่อยหน้าสดไปเลยก็ได้ ไม่ได้ทำงานอยู่ฝ่ายที่ต้องพบปะผู้คนนี่นะ

วินเซนต์ได้ยินมาว่าลิเวียนอยู่ปี 2 ก็จริง แต่ก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะมีวันที่ตนถูกหัวหน้าหอเรียกว่ารุ่นพี่ แถมใจกว้างแบบที่เทียบกันไม่ติดอีก -คิดแล้วก็เก็บลูกอมในมือกลับไป

"จะว่าไป นี่ฉันรบกวนเวลางานของเธอหรือเปล่า?"

ดู ๆ แล้วนี่น่าจะเป็นเวลาพักของอีกฝ่าย แต่ก็ถามไว้ก่อนเพื่อความแน่ใจ เพราะถ้าใช่ขึ้นมาก็จะรู้สึกผิดอยู่ล่ะนะ

...เอาเข้าจริงเขาเองก็หยุดทำความสะอาดเพื่อไล่ตามผ้านี่มาได้สักพักแล้ว

วินเซนต์ก็แปลกใจกับทักษะการแต่งหน้าของอีกฝ่ายมาก มันต่างกับเขาที่มือสั่นตอนแต่งจนเสียเวลาไปสุด ๆ

"ส่วนฉันวินเซนต์ ปี 3 จากหออิกนีไฮด์ -ขอบคุณนะลิเวียน"

ดูแล้วก็เหมือนที่แต่งไว้ตอนแรกไม่มีผิด นี่สินะมืออาชีพ

"อา ใช่ รับนี่ไปสิ ถือว่าเป็นค่าตอบแทน... และก็ค่าเสียหายจากเรื่องเมื่อกี้ด้วย"

ว่าแล้วก็ค้นดูของในกระเป๋า ก่อนจะยื่นลูกอมที่เขาได้จากแต่ละกิจกรรมกับที่ซื้อไว้ออกมาประมาณกำหนึ่ง