“อืม…ถ้าหน้าตาล่ะก็ฉันให้ผ่าน แต่รสชาติอาจจะต้องลองชิมน่ะ..”

สายตาพินิจมองจานอาหารหน้าตาน่าทานที่อยู่ตรงหน้า จริงๆเขาก็พอใจตั้งแต่ที่อีกคนยอมทำอาหารแล้วล่ะ

แต่มันหวาดเสียวตรงที่มีความแค้นกับเจ้าของบรีฟเมนูนี่แหละ…

”เรา…ควรชิมกันก่อนเอามันไปเสิร์ฟมั้ย?“

“ก็..ขึ้นอยู่กับผลลัพธ์ของอาหารที่เธอทำอยู่~“

เอ่ยพลางยิ้มกว้างให้ อย่างน้อยตอนนี้ก็อาจจะพอมั่นใจได้รึเปล่านะว่าเจ้าอาหารนี่จะออกมาอร่อย

”อืม ดูเหมือนใกล้จะเสร็จแล้วนะเนี่ย“

ดูการจัดจานแล้วก็ถือว่าหน้าตาดูดีไม่น้อยเลย แต่อาหารน่ะตัดสินแค่หน้าตาไม่ได้น่ะสิ

พยักหน้าเบาๆแล้วทำตามที่อีกฝ่ายบอก

“ดูแค้นจริงๆนะเนี่ย…ฮะๆ”

ได้แต่หัวเราะเบาๆกับท่าทางเตรียมเอาคืนเต็มที่ เจ้าเด็กคนนี้ขี้แกล้งอยู่แล้ว ไว้ใจได้เลย…เริ่มกลัวว่ามังกรจะโกรธกว่าเดิมมั้ยนะ…

“…ถ้าออกมาดีฉันจะให้รางวัลอย่างนึง สนใจมั้ย?”

ลองถามดูระหว่างยืนดูอีกฝ่ายลงมือทำอาหารต่อ

“โอเค~”

ประคองผ้าปิดจมูกพร้อมกับคอยกลับพริกที่กำลังย่างตามที่อีกฝ่ายบอกจนทั้งหมดถูกย่างเรียบร้อย

“เรียบร้อย~ ประมาณนี้ได้มั้ย มีอันไหนต้องย่างเพิ่มรึเปล่า?”

พูดพร้อมกับยกถาดใส่ของที่ย่างเสร็จแล้วไปให้ดู

“ฮะๆโอเค”

หัวเราะเบาๆกับท่าทางเซ็งๆของอีกฝ่ายก่อนจะรับเนื้อหมักและพริกมาถือไว้แล้วจึงทำการเปิดเตา

“แล้ว…แต่ละอย่างต้องย่างนานแค่ไหน? ฉันกลัวทำมันไหม้น่ะ”

ถ้าเสียไปนอกจากจะเสียดายของยังเสียเวลาอีกด้วย

“เอ…แต่เนื้อแค่นี้พอหรอ?”

“ไม่ๆๆ ไม่มัน ไม่มันนะ! เขาบอกว่าไม่ชอบอะไรมันๆน่ะ“

มือไม้โบกไปมาพร้อมกับบอกปฏิเสธทันที ก่อนที่อะไรๆมันจะสายเกินแก้

”ไม่ได้ฟังเงื่อนไขเลยสินะเนี่ย…เอาเถอะ ฉันจะทวนข้อที่เราจะทำให้ฟังอีกรอบนะ เขาบอกว่า อยากกินอาหารรสเผ็ด ที่ไม่ใช่ประเภท ต้ม หรือ นึ่ง และ ไม่ชอบของ มัน “

เน้นให้ชัดๆว่าในรีเควสไม่เอาอะไรบ้าง

“อือ นานๆทีจะทำน่ะ..“

พลิกดูนิ้วที่ถูกพันด้วยผ้า เอาไว้ก่อนจะส่งผักที่หั่นแล้วและยังไม่หั่นให้อีกฝ่าย เอาไว้ช่วยทำอย่างอื่นแทนแล้วกัน

”ก็ได้ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกฉันนะ…ที่ไม่เกี่ยวกับการใช้มีดน่ะ…ฮะๆ“

หัวเราะแห้งๆปิดท้าย รู้สึกผิดอยู่นิดหน่อยที่ดูจะช่วยอะไรไม่ค่อยได้

นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนกะพริบปริบๆกับเคบับสารพัดพริกที่อีกฝ่ายว่ามา อืม..แต่ก็เอาเถอะ เมนูนี้มันต้องเผ็ดนี่นะ

“ได้สิ ถ้าแค่หั่นกับล้างก็พอจะทำได้อยู่”

ทาลีสจัดการรวบเอาผักที่ต้องใช้ไปล้างจนมั่นใจว่ามันสะอาดดีแล้ว จากนั้นจึงมาถึงขั้นตอนของการหั่นผัก และมันก็เกิดขึ้นจริงๆ

“อะ…”

มีดบาด…ถึงจะไม่ลึกมากแต่ก็แสบเล็กน้อย เขากดนิ้วกับผ้าเพื่อห้ามเลือดและเตรียมหั่นผักต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หัวเราะเบาๆพร้อมกับตีแขนอีกฝ่ายไปทีนึง

“มาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องช่วยสิ…แต่ฉันไม่ได้มีฝีมือด้านการทำอาหารขนาดนั้น ไม่รู้จะช่วยเธอได้แค่ไหนนะ“

ออกตัวไว้ก่อนเผื่อในอนาคตเกิดอะไรขึ้นเขาจะได้ไม่โดนดุมาก ถือว่าบอกไว้ก่อนแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ตั้งใจจะทำอย่างเต็มที่นั่นล่ะ

”แล้ว…สรุปเราจะทำอะไรกันนะ?“

“เหมือนว่าเขาจะเพิ่งตื่นหลังจากหลับมาเป็นพันปีน่ะ คงโมโหหิวเป็นธรรมดานั่นล่ะ…แต่ทำไมต้องเป็นโรงเรียนเราฉันก็สงสัยเหมือนกัน…”

ได้แต่ลูบหลังอีกคนที่ดูอารมณ์ไม่ดีอย่างเห็นได้ชัด เอาจริงๆเขาเองก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่หรอกที่มาสาปกันแบบนี้

“ถ้าเขาไม่พอใจโรงเรียนเราได้อยู่ในฤดูหนาวตลอดไปแน่… แต่ว่า เธอทำอาหารอร่อยอยู่แล้วนี่เนอะ คงไม่ต้องห่วงใช่มั้ย?”

ลองชมไปสักหน่อยเผื่ออารมณ์จะดีขึ้น

ทาลีสมองวัตถุดิบที่แค่เห็นก็รู้สึกอยากจะได้น้ำเย็นๆสักแก้วสลับกับใบหน้าอีกฝ่ายแล้วได้แต่หัวเราะแห้งๆ

“อ่า..ก็น่าจะได้อยู่..เหมือนว่าเขาต้องการอาหารที่มีรสเผ็ดร้อน ไม่ต้ม ไม่นึ่งและไม่มัน..“

นิ้วเรียวไล่ตามข้อรีเควสประเภทของอาหารที่ได้รับมา

”แต่เราต้องทำให้เขาพอใจด้วยนะ…“

“อา…ยากจังเลย เมี๊ยว”

เขาหัวเราะเบาๆ เอาตามจริงแล้วเขาก็ไม่คิดว่าการที่ต้องร้องเสียงเหมือนแมวต่อท้ายมันแย่เท่าไหร่หรอก

“ฉันไม่มีคนที่เกลียดด้วยสิ เมี๊ยว..”

ทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

อยากลองกลับไปแกล้งรูมเมทด้วยเสียงร้องเหมียวๆแต่ดูท่าน่าจะโดนแกล้งคืนมากกว่า

“เมี๊ยว…ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องปล่อยไว้แล้วล่ะ เมี๊ยว”

(ขอปักไว้ก่อนนะคะ🥺🙌🏻)

(อ่ย😂😂😂 ได้เลยค่—)