(ขอบคุณที่มาขมด้วยกันนะ😭🫵)

โอดินมองแผ่นหลังหนาที่เดินจากไป ก่อนที่น้ำตาสีใสกับไหลตามใบหน้างาม เพราะเหตุผลที่ไร้สาเหตุทำให้การรักใครสักคนเป็นเรื่องต้องห้าม

ความรู้สึกลึกๆที่มิอาจกล่าวได้ คงต้องจบด้วยการจากลา

"ลาก่อนนะ อาร์คุง"

(จบโรล)

"...."

ความเงียบคงเป็นคำตอบที่ดีที่สุดของโอดิน ณ ตอนนี้

ริมฝีปากบางยังคงมีรอยยิ้มอ่อนๆ ต่างจากดวงตาสีสวยที่ฉายแววเศร้า ก่อนจะผละมือออกจากผมของรุ่นน้อง

"...อาร์โลคุงน่ะ...สักวันต้องเจอดวงอาทิตย์ที่แท้ของเธอแน่ เหมือนที่ผมเคยบอก"

"เพราะงั้นอย่าได้เสียใจให้กับคนแบบผมเลยนะ..."

คำพูดที่ออกมาจากปากของตนเหมือนดาบสองคมที่ทิ่มแทงหัวใจเขาจริงๆ

แม้จะสนิดกันขนาดไหน แต่เขาไม่คู่ควรกับความรักที่บริสุทธิ์ของอาร์โลเลยแม้แต่นิดเดียว

"ขอโทษนะ" เรียวมือสวยยกขึ้นลูบหัวอีกคนเบา

"..ตัวผมน่ะ ไม่เหมาะกับการเป็นดวงอาทิตย์ของเธอหรอก...ตัดใจเถอะอาร์โลคุง"

"...."

คำพูดที่ออกมาจากรุ่นน้องคนสนิทของตนทำเอาโอดินอึ้งจนนิ่งเงียบไปก่อนจะยิ้มเล็ก

"ที่จริง...ก็รู้สึกดีใจที่เธอพูดมันออกมา..."

เขาเว้นช่วงแล้วพูดขึ้น

"แต่...คงรับความรู้สึกนั่นของเธอไม่ได้หรอกนะ..."

+

โอดินตั้งใจฟังสิ่งที่อีกฝ่ายพูดอย่างเงียบๆ สายตามองอาร์โลที่กำลังมีท่าเขินอาย ก่อนจะพูดขึ้น

"...แล้วเธอเข้าใจว่ายังหรออาร์โลคุง?"

ถึงจะถามออกไปแบบนั้นแต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้ซื่อบื่อขนาดที่ไม่รู้ว่ารุ่นน้องของตนจะสื่ออะไร กลับกันในใจลึกๆกับไม่อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย

พอโอดินได้อ่านจดหมายที่รุ่นน้องส่งมาให้ ก็มาหาตามนัดทันทีพลางคิดสงสัยเนื้อหาในจดหมาย

พอเดินมาถึงก็เจออาร์โลที่นั่งคอยอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว แต่ดูท่าทางว่าอีกคนจะตื่นเต้นแปลกๆนะ?

" ตื่นเต้นอะไรหรอ?"

เขาพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบราวกับแกล้งให้ตกใจก่อนจะยิ้นบางๆออกมา

"ขอโทษที่มาช้านะ รอนานมั้ย?"

ระหว่างที่โอดินกำลังเดินเล่นตามนิสัยส่วนตัว อยู่ๆสายตาก็พลางไปเห็นรุ่นน้องที่คุ้นเคย

ดูเหมือนเจ้าตัวกำลังมีความสุขกับการกินของตรงหน้า

"ต้องการคนนั่งเป็นเพื่อนมั้ยอาร์โลคุง"

เขามองอีกคนด้วยความเอ็นดูก่อนจะยิ้มให้

"ทำไมมาฉลองปีใหม่คนเดียวล่ะ?"

(เช่นกันคับบบ😉)

โอดินพยักหน้าแล้วหยิบขึ้นมาดู

[🕊️O_O ]

🕊️O_O : //ส่งสติ๊กเกอร์ตอบกลับ

"แค่นี้ก็เรียบร้อย ไว้เจอกันนะอาร์โลคุง"

โอดินผงะเล็กน้อยเมื่ออีกคนขยับหน้ามาใกล้ๆ แล้วมองด้วยสายตาปริบๆ

"อะ...อื้ม ได้สิ ถ้าอยากคุยก็มาได้เสมอนะอาร์โลคุง"

อย่างน้อยๆ การมีรุ่นน้องคนนี้คอยแวะมาคุยด้วยคงคลายเหงาไปได้เยอะ

"ถ้างั้นแลกมาจิคาเมะก่อนเนอะ ส่วนเจอกันครั้งต่อไปไว้จะเตรียมของอร่อยๆไว้ให้นะ"

"ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตามต่อให้ตรงนั้นมีผู้คนเยอะขนาดไหนเราก็มองเห็นแต่คนนั้น เหมือนประโยคที่เธอชอบไงล่ะ "

พูดจบก็หันมายิ้มให้อาร์โลก่อนที่เรียวมือสวยจะยกขึ้นลูบหัวอีกคน

"สิ่งนั้นล่ะที่เรียกว่าความรัก ตอนนี้เธออาจจะยังไม่เข้าใจ แต่สักวันเธอต้องเจอพระอาทิตย์ดวงนั้นของอาร์โลคุงแน่นอน"

เขาพยักหน้าเบาๆ

"สำหรับผมละนะ ที่จริงไม่ใช่แค่มองแต่ต้องใช้ตรงนี้ด้วยนะ"

โอดินจิ้มไปที่อกข้างซ้ายของอาร์โลเบาๆ

"มันขึ้นอยู่กับใจของเธอด้วย บางครั้งมันก็เกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ตอนแรกอาจจะคิดว่าหัวใจเราเต้มแรงขนาดนี้เป็นโรคหัวใจรึเปล่านะ? แต่พอมาคิดดูแล้วรู้ตัวอีกทีก็มีคนนั้นอยู่ในสายตา"

+

น้ำเสียงที่สดใสที่เป็นเอกลักษณ์เรียกความสนใจให้โอดินที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ไม่น้อย ที่แท้ก็เด็กปี1 ที่พึ่งเจอกันเมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง

"หืม?"

คำพูดของอีกคนทำเอาโอดินอึ้งไม่น้อย ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา

"พรึบ! คิดไม่ถึงเลยว่าอาร์โลคุงจะถามเรื่องนี้ ว่าแต่ทำไมอยู่ๆถึงอยากรู้ล่ะ?"

เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองรุ่นน้องที่อยู่ข้างๆตน

เจ้าตัวมองการกระทำของคนตรงหน้าก่อนจะหลุดหัวเราะเล็กน้อย

"ถึงว่าทำไมไม่เคยเห็นหน้าเธอเลย ที่แท้ก็เด็กปี 1 นี่เอง"

"โอดิน อัชเชอร์ เลนน็อกซ์ ปี2 พอมฟีโอเร่ เรียกสั้นๆว่าโอดินก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะอาร์โลคุง"

"ถ้าหาเพื่อนคุยหรือรู้สึกเหงาสามารถมาหาผมที่นี่ได้นะ ถือว่าหาคนคุยแก้เหงาล่ะกัน"

"ดื่นชาก่อนสิ ถ้ามันเย็นแล้วระวังจะเสียรสชาติเอานะ"

โอดินยิ้มให้อีกคนอย่างเอ็นดู ก่อนจะยื่นหนังสือที่ตนอ่านให้คนข้างๆ

"มันออกจะอธิบายยากหน่อย แต่ถ้าเธอได้อ่านมันน่าจะเข้าใจได้มากกว่า"

เรียวมือยกแก้วขึ้นจิบน้ำชาแล้วพูดต่อ

"พออ่านจบ ลองมาเล่าให้ผมฟังก็ได้นะ ถือว่าช่วยๆกันอ่าน"

แต่ว่า....

"จะว่าไปแล้ว ผมยังไม่รู้จักชื่อเธอเลยนิ..."

เขาถามออกไป

5

โอดิน อัชเชอร์ เลนน็อกซ์

Happy Birthday
[โอดิน อัชเชอร์ เลนน็อกซ์] @twdodin.bsky.social