“ขอบคุณครับ“ เขายิ้มรับ แต่เมื่อเห็นท่าทางกระตือรือร้นและปุบปับของคนตรงหน้าแล้ว เขาก็ไปไม่ถูก

เขารับทั้งตั๋วสุ่มและแสตมป์กลับมาขณะมองมือที่ผายเชิญไปอีกทางสลับกับมองหน้าเจ้าของมือ

“โอ้…เอ่อ…ขอบคุณครับ”

‘ถึงงั้นก็เถอะ หางรุ่นพี่เขาดูนุ่มฟูจัง…น่ารักดีแฮะ’

สุดท้ายก็ตัดสินใจวางถุงขนมมันทอดที่ว่าจะเอาไว้กินเล่นให้รุ่นพี่เขาไป ก่อนจะเดินไปสุ่มรางวัล

“เลี้ยงครับ สุขสันต์วันฮาโลวีนนะครับ”

“ถ้าอ่านจบแล้วผมอาจจะมาถามหาที่ซื้อก็ได้นะครับ” เขาหัวเราะให้กับคำแซว ก่อนจะมองกระจกลายโดโลเลที่เคลื่อนไหวได้แล้วอดยิ้มไม่ได้

“น่ารักแฮะ ขอบคุณนะครับ” โอซิเอลรับของที่ถูกยื่นมาให้และมองคู่สนทนาด้วยรอยยิ้ม

“สุขสันต์วันฮาโลวีนเช่นกันนะครับ”

“ขอบคุณครับ” เขารับของคืนพร้อมยิ้มตอบ

“แฮปปี้ฮาโลวีนเช่นกันนะครับ”

ตึง!

“!!!”

และแล้วในที่สุดก็ชนะ โอซิเอลเก็บยาบางอย่างลงกระเป๋าอย่างรวดเร็วและยิ้มอย่างผู้ชนะทันที

“แพ้ผมจนได้สินะครับ แหมๆ ถึงจะไม่ได้อยากชนะขนาดนั้นแต่ผมก็ชนะอยู่ดีสินะ” รอยยิ้มที่ดูกวนบาทาประดับอยู่บนใบหน้า ถึงจะไม่ได้จำเป็นต้องชนะ แต่เรื่องอะไรที่เขาต้องแพ้กันล่ะ เพราะงั้นถึงจะต้องใช้ทางลัดนิดหน่อยแต่ชนะก็คือชนะอยู่ดี

“ลูคุงทำได้ดีแล้วล่ะครับ“

เพราะใกล้ได้เวลานอนแล้ว โอซิเอลจึงเลือกที่จะใช้เงินแก้ปัญหา เขาเดินเข้าไปสั่งน้ำและสั่งไปเผื่อเพื่อนๆ คนอื่นของเขาด้วย

“ขอน้ำ 4 กระป๋องครับ” เขามองลายของกระป๋องน้ำแล้วอดถามไม่ได้ “ไม่มีแบบสีแสบตากว่านี้บ้างเหรอครับ?”

ถึงจะมาช้าจนหอเดียซอมเนียเกือบเก็บบูธไปก่อน แต่คนเฝ้าบูธก็ยังใจดีให้โอซิเอลได้ลองเล่น และเขาก็สามารถชนะการยิงเป้าได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

“เกมสนุกมากเลยครับ” เขาโค้งให้คนเฝ้าบูธอย่างสุภาพก่อนจะยื่นใบปั๊มแสตมป์ให้

“เจอครบหมดแล้วครับ ชิ้นส่วนอื่นๆ ผมวางคืนที่เดิมให้แล้วนะครับ“

เขาส่งของทั้งหมดให้ ขณะอีกมือถือหนังสือ BL ที่ได้รับมาถึงสองเล่มไว้อ่านทีหลัง

โอซิเอลส่งแหวนของจริงให้พร้อมกระดาษสำหรับปั๊มแสตมป์ ในขณะที่สายตามองแหวนเด้งดึ๋งในมืออย่างสนใจ

“ดีจังผมกำลังจะหายางไปมัดถุงแกงพอดีเลย“ เขายิ้มอย่างอารมณ์ดี

โอซิเอลมองแขนตัวเองที่แนบกับโต๊ะเป็นรอบที่ 6 อย่างหมดคำจะพูด จากนั้นก็ตั้งท่าท้าอีกรอบ

“…”

โอซิเอลกำหมัด มองแรงแขนตัวเอง แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้และตั้งท่าอีกรอบ

ครั้งนี้เขาไม่พูดอะไรแล้วเตรียมตัวงัดข้ออีกรอบ

“…อีกรอบครับ”

“…” เป็นอีกครั้งที่แพ้อย่างรวดเร็ว โอซิเอลมองแขนตัวเองด้วยสายตาปลาตาย

“ขะ ขออีกรอบครับ…”

ตึง!

“…”

โอซิเอลมองแขนของตัวเองที่แนบสนิทกับโต๊ะ แก้มเขาแดงขึ้นมาเล็กน้อยกับความพ่ายแพ้ที่รวดเร็วนี้

“อะแฮ่ม…ถือว่าซ้อมมือละกันนะครับ…” เขากระแอมอย่างเขินอายก่อนจะสะบัดข้อมือและตั้งท่าใหม่

“ขออีกรอบครับ”

“ผมมาตามสัญญาแล้วครับ มา! ลูคุง”

@twdlucien.bsky.social

โอซิเอลวางแก้วน้ำผักที่หมดลงบนโต๊ะ

“ง่ายกว่าที่คิดนะครับ“

เขายื่นกระดาษแสตมป์พร้อมยิ้ม

“ขอบคุณครับ ลูคุง ตุ๊กตาน่ารักมากเลยครับ จะเก็บไว้อย่างดีเลยครับ”

โอซิเอลรับแสตมป์และตุ๊กตามาพร้อมยิ้มตอบ

โอซิเอลมองตัวเลข เขายกนิ้วขึ้นคำนวณอะไรบางอย่าง

“ขอเลข 88 ได้ไหมครับ?”