( ใครก็ได้ ช่วยผมที ผมต้องการความช่วยเหลือจากคนทุกหอ )

( .นอนร้องไห้ ใช่สิ เลาไม่สำคัญกับเทอแล้ว ฮือๆๆๆ )

( เห้ยไม่ได้ !? รักเรามันเก่าแล้วหรอ 😭 .ดึงแขน )

( คือผมกลับมาก็โดนทำร้ายแล้วดูจิ 😭😭 )

( งงส์นิ )

( นกตัวนั้นมีสีชมพู .จิ้ม )

( ว๊าย สาวน้อย )

เขายักไหล่ท่าทางไม่สนใจคำพูดจากรุ่นน้อง ก่อนโบกมือให้เจ้าเถาวัลย์ , ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วก็เลือกที่จะเดินออกไปและรับแสตมป์

“ ไร้สาระกันเสียจริง ”

“ ทำไมฉันถึงต้องมาอยู่ร่วมโลกกับพวกเธอด้วย ? ”

คำถามที่ไม่น่าต้องการคำตอบพร้อมกับยื่นแผ่นแสตมป์ให้

“ ♪ ”

เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนที่จะ [ค่อย ๆ เดินหลบหลีก] เถาวัลย์ที่กำลังตั้งท่าจะโจมตี ทำหูทวนลมเหมือนไม่ได้ยินประโยคอะไรก่อนหน้านี้นัก

ถึงใจจริงอยากจะผลักยัยเด็กนี่ให้ไปโดนเถาวัลย์พันอีกสักรอบก็เถอะ

หน้าที่ช่วยมันไม่ใช่หน้าที่หลักของเขาสักนิด การปล่อยให้อาร์มันไปคนเดียวคงดีกว่าเป็นไหน ๆ

เพราะงั้นในครานี้เขาถึงเลือกนั่งยอง ๆ เท้าคางมองคนที่โดนเถาวัลย์รัดด้วนสีหน้ายิ้มแย้ม

“ กระด้างปากที่จะขอความช่วยเหลือจากผมขนาดนั้นเลยหรือไงกัน ? ”

“ ทีตอนตามตื้อให้ไปเล่นบทตัวร้ายนั่นแทบจะบังคับขู่เข็ญเลยแท้ ๆ ”

( ขออนุญาตนะคะสุดหร่อ 😔 .จีบคว่ำจีบหงาย )

( ขอเป็นมือที่จับแขนเธออยู่ได้มั้ย 🤭 )

“ โง่แบบหล่อนอะไรพิเศษ ๆ น่าจะวิ่งหนีแทนนะ ”

ปกติก็ชอบทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่แล้วจะให้ทำตัวปกติก็กระไรอยู่ เขาจึงเลือกที่จะ [ย่องไปแบบสายลับ] แทน

ไม่ว่าคนรอบตัวจะเป็นอะไรก็ตาม เขาถือคติที่ว่าตัวเองต้องรอดไว้ก่อน ในบางที ?

ในเมื่อรุ่นน้องทั้งสองเลือกทางตรง คนเป็นรุ่นพี่อย่างเขาก็ชอบตามใจซะด้วย

ซึ่งนั่นก็เป็นเอกฉันท์ต่อดวงชะตา [เดินตรงไป] คือคำตอบยังไงล่ะ

“ ดูสนุกกันจังเลยน้า ”

ปลายนิ้วแตะปากหัวเราะในลำคอ , คุณนักบุญคนนี้ดูท่าจะชิลสุด ๆ ไปซะแล้ว จนซะจะต้องเลือกว่า [ วิ่งประจันหน้าแบบแถวตอนเรียงหนึ่ง ] เลยทีเดียวเชียว

เอาล่ะพุดดิ้ง ถ้าเธอล้มผมจะได้ช่วยสงเคราะห์เธอดี ๆ ไงล่ะ 😉

เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอีกคนถึงได้มั่นหน้าขนาดนั้น ขนาดนามสกุลยังยืมของคนอื่นมาเลย

แต่ช่างเถอะอะไรตรงหน้ากลับดูน่าสนุกกว่าเยอะ

“ ใครเสียขวัญคนแรกเท่ากับแพ้นะ ”