"อ๊ะ ขอบใจนะ สะดวกสบายจริงๆ ด้วย"

หยิบมือถือขึ้นมาเช็คไฟล์พร้อมกับโหลดลงเครื่องเก็บเอาไว้ ส่วนตัวเองก็กดโหมดกล้องและเริ่มถ่ายโน๊ตที่จดไว้บ้าง ก่อนกดส่งให้กับเพื่อนเช่นกัน

"ฉันจดคีย์เวิร์ดเพิ่มเติมตอนที่เราคุยกันนิดหน่อยน่ะ เผื่อนายจะใช้เขียนข้อมูลด้วย หวังว่ามันจะไม่อ่านยากไปนะ ฮะๆ"
ถึงเขาจะพูดแบบนั้น แต่ภาพรวมมันก็ดูเป็นเลคเชอร์ที่อ่านง่ายดี มีเส้นโยงข้ามไปมาบางจุด

"อื้มๆ ก็ดีแล้วล่ะที่มีเพื่อนคุยความชอบเดียวกันเยอะแยะน่ะ แต่ถ้านายเหงา ฉันเดินข้ามหอไปหาได้นะ ฮะๆ"

ถึงจะไม่รู้ว่าทำได้มั้ยก็เถอะ เขาแค่พูดไปแบบนั้นแหละ

"ความบากบั่น... ทำสิ่งที่ต้องการ หอของคนขยันสินะเนี่ย เข้ากับนายจริงๆ ด้วย พอนึกแล้วการพัฒนาเทคโนโลยีมันก็ต้องใช้ความมุ่งมั่นมากจริงนั่นแหละ"

พูดไปพลางจดคีย์เวิร์ดจากคำพูดของโพลาริสลงสมุดด้วย

"ถูกเผง พยายามเข้านะ!"

"โอ้ ห้องนั้นฉัน... ไม่เคยเห็นน่ะสิ แต่ก็คงดีแล้วที่ไม่มีโอกาส"

แค่นึกถึงก็เล่นเอาเขาขนลุกไปด้วย ถ้าตามตำนานจะถูกราชินีสั่งตัดหัว ลูก้ายังไม่อยากสิ้นชื่อตั้งแต่ปีแรกหรอก

"บ้าน่า หอนายเท่จะตาย แค่ฉันได้ยินว่าเป็นหอที่ไฮเทคที่สุดในโรงเรียนก็ตาลุกวาวแล้ว ได้อยู่ท่ามกลางอะไรเจ๋งๆ นอกเหนือเวทมนตร์น่ะประสบการณ์ชั้นยอดเลย

ไหนๆ เล่าให้ฟังเรื่องเดอะเกรทเซเว่นในมุมมองของนายหน่อยสิ"

ลูก้าหัวเราะให้กับความเข้ากันจนน่าตกใจของเขากับหอตัวเอง

"พอมาคิดแล้วก็ นั่นสิ บ้านใหญ่ฉันคงจู้จี้จนกระจกเองก็รับรู้ได้แหงๆ"

"นายนี่ใจดีจัง เป็นฉันคงหน้าบูดทั้งวันแหง ฮ่าๆๆ"

ต้องขอบคุณท่านราชินีแดงที่เขียนกฏเกี่ยวกับของกินแล้วล่ะ

"...ตามตรง พอเป็นปีหนึ่งแล้วไม่ค่อยกล้าทำอะไรเลยแฮะ เคยเห็นรุ่นพี่ชอบพูดเล่นเกี่ยวกับการแหกกฎบ้าง แต่ฉันยังไม่อยากประเดิมปีแรกด้วยการโดนจับได้อ่ะ"

ความเจ้าระเบียบอยู่แล้ว นายน่าจะเห็นกฎเกือบพันข้อของหอฉันแล้วถูกป่ะ?"

พูดไปพลางจิบชาด้วย ก่อนจะเริ่มพูดต่อ

"ไม่รู้สิ ถึงจะเยอะและบางข้อก็ดูน่าตลกไปหน่อย แต่ส่วนตัวฉันเชื่อว่าทุกที่มีธรรมเนียมปฎิบัติอยู่ บางทีเธออาจจะสร้างมันขึ้นเพื่อความเป็นระเบียบก็ได้

ก็ ลองคิดดูว่าถ้าไม่มีกฎห้ามกินพายตอนดึก นายตื่นมาเจอคนใช้จังหวะที่ทุกคนนอนมาแอบกินพายของนาย นั่นคงแย่น่าดูใช่มั้ยล่ะ?"

"นายเหมือนพ่อฉันเลย เขาอบคุกกี้อร่อยมากๆ เหมือนกัน บางทีเราน่าจะมาแชร์สูตรประจำบ้านเกิดตัวเองดูนะ"

ระหว่างเดินทางกลับโต๊ะก็พูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นไปเรื่อยเปื่อย รู้ตัวอีกทีก็มานั่งหยิบทาร์ตฟักทองเข้าปากบนที่นั่ง โดยมีเจ้าวัลเพนั่งดูอยู่ซะแล้ว

"ช่าย เราไปยืนกันหน้ากระจก แล้วเขาก็พูดชื่อหอออกมา ฉันตื่นเต้นจนตัวสั่นแหนะ ฮะๆ"

"ถ้าพูดถึงท่านราชินีแดงเหรอ? แน่นอนว่าเด่นๆ เป็นเรื่อง(+)

"นายทำคุกกี้เป็นด้วยเหรอ? แย่ละ ฉันเริ่มอยากลองกินคุกกี้ฝีมือนายดูบ้างซะแล้วสิ"

มีความตื่นเต้นแฝงอยู่ในน้ำเสียงของคำทั้งประโยคเลยล่ะ ราวกับว่าจะคอยตั้งตารอ
พอเห็นโพลาริสเดินไปสั่งอาหาร เขาก็หายไปอีกร้านหนึ่งพร้อมกลับมากับของว่างบนถาด

"ฟู่ว จริงด้วย กลิ่นอาหารเนี่ยดีจริงๆ เลยน้า—
การบ้าน? อ้อ ใช่ๆๆ เกี่ยวกับเดอะเกรทเซเว่นประจำหอตัวเองน่ะ จำได้ดีเลยเพราะเนื้อหาเยอะสุดๆ"

"มื้อเย็นนายฟังดูน่าอร่อยจัง เอ... แต่ของฉันเหรอ?"

เขาทำหน้าตาเคร่งเครียดมากขึ้นเมื่อนึกถึงชื่อเมนูร้อยแปดในโรงอาหาร พอไม่ต้องรีบเลยมีเวลาคิดนานขึ้น

"อื้ม.. ทาร์ตฟักทอง คุกกี้แล้วก็ชาซีลอนสักแก้วล่ะ"

ศักดิ์ศรีตัวกินคุกกี้จะให้วันนี้ไร้คุกกี้ตกถึงท้องก็ไม่ได้สิ ถึงเมนูจะซ้ำกับเมื่อวานแล้วก็วันก่อนๆ ก็เถอะ

ได้ยินคำว่าขนม ทางลูก้าก็ดีดตัวผึงขึ้นมาจากตำราเล่มใหญ่ในมือแทบจะทันที จริงด้วย เขาลืมทานอะไรมาก่อนถึงที่นี่ด้วยสิ

"พูดได้ดีนี่นา! ไหนๆ เราก็มานั่งกันในโรงอาหารแล้ว จะไม่หาขนมกินกันสักหน่อยก็เสียเที่ยวเนอะ"

ยกตัวลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะบิดขี้เกียจเล็กน้อย

"งั้นเราเดินหาอะไรมากินระหว่างทำงานกันหน่อยดีมั้ย?"

"ของคนอื่นในหอก็ยังมีอยู่นะ นายไม่อยากเก็บคอลเลคชั่นน้องเม่นบ้างเหรอ"
ถือโอกาสนี้ขายบูธตัวเองเพิ่มด้วย หาเพื่อนเพิ่มให้เจ้าเม่นน้อยลูก้าไง ของทุกคนในหอน่ารักหมดจะบอกให้

"...จริงอ่ะ?"
จากสีหน้ากึ่งเซ็งๆ ขำๆ ตัวเองเริ่มมีประกายขึ้นมาอีกรอบ นี่เป็นการแลกเปลี่ยนที่เขาดวงจางรึเปล่านะ

"อยากสิ!"

ตั้งท่าพร้อม หนึ่ง สอง และ...

"แอ่ก!"
ไม่รู้ว่าเพราะอีกฝ่ายแรงเยอะจนน่าตกใจ หรือวันนี้แขนเขาเลือกจะทรยศร่างกายตัวเอง ยังไม่ทันยื้อได้สักสิบวิเจ้าตัวก็โดนล้มแขนแล้ว

"โถ่ แพ้ซะแล้วอ่ะ แต่ยินดีด้วยนะโพลา! อันนี้รางวัลของนาย"
หยิบตุ๊กตาเม่นหน้าตาเหมือนตัวเองกับสติ๊กเกอร์ยื่นให้อีกฝ่าย

"น่ารักใช่มั้ยล่า? ดูแลเจ้าหนูนี่ให้ดีๆ นะ"

โผล่ออกมาจากบูธตามเสียงเรียก โฮ่ นายเองก็จะมาเอาตุ๊กตาเม่นสินะ

"หึๆ ผมน่ะ ถึงจะเห็นแบบนี้แต่แรงก็ไม่ใช่น้อยๆ นะจะบอกให้"
เลิกแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้สะดวกมากขึ้น พร้อมตั้งฉากด้วยใบหน้าสุดมั่นใจ

"จัดมาเลยโพลา!"

"ใช่มั้ยล่า– ตอนที่สืบทอดมาจากหม่าม๊าน่ะ ฉันเห็นหน้าหมอนี่แล้วตกใจแทบแย่"
พูดไปก็ขำไป น่าเสียดายที่ยูนีคมาโฮถูกห้ามใช้โดยพละการในห้อง ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงได้เห็นลูคตัวจริงไปแล้ว

เสียงเปิดประตูและร่างของอาจารย์ที่เดินเข้ามาทำให้บทสนทนาจบลง เด็กหนุ่มหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาพร้อมหน้าบูดๆ ประวัติศาสตร์เวทมนตร์อีกแล้วเหรอ

"อื้ม ได้สิ! หลังจบคาบมาถ่ายรูปกัน"
ทำเล็บใหม่ทั้งทีนี่นะ

"หืมม จริงอ่ะ?"
มองวัลเพสลับกับโพลาแล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ คล้ายกับจะสื่อว่าถ้าเขาขอลูบอีกฝ่ายบ้างจะได้ผลเดียวกันรึเปล่า

"เฮ้ ถ้านายกับวัลเพเหมือนกัน งั้นของฉันก็ตรงข้ามแล้วล่ะ ฮะๆ"
พูดจบก็ยื่นโทรศัพท์ที่เปิดรูปถ่าย ฝาแฝด? แต่ดวงตาเป็นสีดำและสีหน้าเบื่อหน่าย

"นี่ลูค ยูนีคมาโฮ ผู้ช่วยและพี่น้องแสนดีของฉัน! ถึงจะหน้าตายกับเข้าใจยากไปบ้างก็เถอะ เขาเป็นคนดีนะ"
น้ำเสียงภูมิใจสุดๆ เลยล่ะ

ชีวิตลูก้าอยู่กับกลไกของเล่นมาสิบกว่าปี รู้ทุกอย่างยกเว้นพวกวงจรเทคโนโลยีเนี่ยแหละ ฟังเพื่อนเล่าไปก็ชักเหมือนเล็คเชอร์นอกรอบ นี่สินะที่พ่อบอกว่าคนใหม่ๆ มักมาพร้อมความรู้ใหม่ๆ

"พอรู้ที่มาแล้วเท่กว่าเดิมอีกแฮะ เหลือเชื่อเลยว่าทุกอย่างรวมกันในเจ้าจิ๋วนี่"
ยกมือลูบหัววัลเพเล่นพลางมองดูสีเล็บใหม่

"สีตัดกันแล้วเข้ากันจริงด้วย ...อ้อ! เรื่องนั้น"
แค่อธิบายคงยาก เขาเลยหันไปล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาแทน

"นายสร้างมันเองเลยเหรอ เจ๋งชะมัด เจ้านี่ขับเคลื่อนด้วยกลไกแบบไหนกันนะ?"

ระหว่างที่รอให้เล็บแห้งก็เอียงคอสำรวจรอบตัววัลเพไปด้วย ขยับแถมพูดได้อีก ยิ่งกว่าของเล่นทุกชิ้นที่ร้านเลย

"อ้อ เปล่าๆๆ ลูคไม่ใช่สัตว์เลี้ยง เขาเป็น— เอ่อ ว่าไงดี ยูนีคมาโฮน่ะ"

ลูก้าหันกลับมาดูเล็บ แห้งสักข้างรึยังนะ
"เขาเหมือนฉัน ทุกอย่างเลย! ยกเว้นหน้าตาเบื่อๆ ตลกๆ น่ะ"

เขากำลังจะเอ๋ยปากถามอยู่แล้วเชียว จนสะดุดตากับหุ่นจิ้งจอกจิ๋วเสียก่อน

"น่ารักจัง! เหมือนตุ๊กตาเลย"

ถ้าไม่ติดที่ว่ามือข้างนึงสีเล็บยังไม่แห้ง ส่วนอีกข้างก็ยืนให้โพลาไปแล้ว เจ้าวัลเพน่าจะโดนลูก้าจับมาสำรวจใกล้ๆ ก่อนแน่ๆ ว่ากลไกของมันทำงานยังไง

"ฟู่ว เย็นสบายดีแฮะ เจ้าหนูนี่เป็นผู้ช่วยของนายเหรอ? เหมือนกับลูคเลย"

โพลาทำไปลูก้าเองก็มองตามไปด้วย ถ้าเงยหน้ามองจะได้เห็นเขากำลังโยกหัวตามทิศทางของแปรง และคำตอบของเพื่อนก็ทำให้หัวสีขาวแดงนั่นหยุดกึก

"ท ทาแล้วลบทุกวัน!? มิน่าล่ะถึงรู้สึกว่ามือนายดูไม่เหมือนเดิมตลอด ขยันเกินไปแล้วเนี่ย"

แค่นึกสภาพว่าต้องนอนดึกหรือตื่นเช้าแค่ไหนเพื่อทาเล็บใหม่ เป็นเขาคงทนได้ไม่เกินสามวันแหง

"จัดให้คร้าบผม"
ยกมือออกแบบระวังสุดชีวิตจนสั่นกึกๆ พลางยื่นอีกข้างให้

"ก็เหมาะกับสีผมนายดีล่ะนะ"

เพื่อนเผ่าจิ้งจอกอาร์คติกตรงหน้ามีสีที่หลากหลายอยู่รอบตัวจริงๆ พอลองนึกภาพแล้วก็ดูเข้ากันนะ

ลูก้ามองเล็บแต่ละเล็บที่ค่อยๆ ถูกแต่งเติมน้ำยาลงไป มันแสบตาก็จริงแต่แปลกใหม่ดีอย่างเหลือเชื่อ

"นี่ โพลา นายทาเล็บมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย ช่ำชองสุดๆ"
ดูจากความไวของอีกฝ่ายก็พอๆ กับตอนเขาเรียงโดมิโน่ แสดงว่าต้องฝึกมาประมาณหนึ่งแหละ

พยักหน้าตาม สงสัยเขาต้องหาอะไรมาตัดความร้อนแรง(?)ในตัวบ้างแล้วสิ

"งั้นสีฟ้าน้ำเงินก็ดูไม่เลวเลยนะ!"

ในตัวเขาแทบหาสีฟ้าไม่ได้เลย ถ้าเติมเข้ามาก็ช่วยเพิ่มสีสันเอาเรื่อง ครุ่นคิดพร้อมกับยื่นมือไปหาตามที่อีกฝ่ายบอก

"แล้วนายล่ะ จะทาเป็นสีอะไรเหรอ?"
กวาดตามองขวดสีเล็บ แอบเดาเอาเองในหัวไปก่อน

"นั่นมันเจ๋งไปเลยนี่นา ฉันเองก็ไม่ได้ทำอะไรกับเล็บมานานแล้วแฮะ ถ้าเป็นนายล่ะก็ฝากด้วยล่ะ!"

ยกนิ้วโป้งให้กับเพื่อนรัก เขาเชื่อว่าอีกฝ่ายน่าจะชำนาญกว่าเยอะ พลางมองขวดยาทาเล็บหลากสีสันที่ถูกดึงออกมา พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มแต้มไปด้วยความสงสัย

อื้ม สีเจ็บตากว่าที่เคยเห็นมาเยอะเลย เล่นเอาอึ้งไปนึดหนึ่ง

"ฮืม.. สีแดงในตัวจะเยอะเกินมั้ยนะ นายคิดว่าไงบ้าง?"