ใบหน้ายังคงเปื้อนด้วยรอยยิ้ม เขามองธาเลียอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยตอบคำถามทั้งหลายที่ได้รับนั้น

"ก็, แดนนี่น่ารักขนาดนั้นนี่"

รอยยิ้มขี้เล่นปรากฎขึ้นเล็กน้อ เขากำลังแหย่คู่สนทนาเหมือนเคย

"ส่วนโรงละคร, เรียบร้อยดีครับ" เขาบอด้วยความผ่อนคลาย "และก่อนมาผมจัดรายละเอียดการแสดงกับช่วยพวกเขาดูชุดทั้งหมดที่จะใช้ในช่วงที่ผมกลับมาเรียนเรียบร้อย"

"อืม ผมคิดว่านะ"

เลตัสหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น

"จะให้ผมทำไงได้ล่ะ แดนนี่น่ารักขนาดนั้น, ผมดุเขาไม่ลงหรอกนะ"

แม้จะโดนคำพูดกระแนะกระแหนก็จามเลตัสยังคงเผยรอยยิ้มและดวงตาที่จ้องมองอีกคนด้วยความเอ็นดูปะปนอยู่ในดวงตาสีมะกอกนั้น

"สบายดีครับ, ทุกคนฝากบอกคิดถึงธาเลียและก็รอบหน้าคุณแม่อยากทำขนมสูตรอื่นๆ ให้ทานด้วย"

พอเห็ยรอยยิ้มของอีกคน, เลตัสก็ดูผ่อนคลายลงและก็ถอนหายใจเบาๆ เขามองสตอเบอรี่อบแห้งในมือด้วยรอยยิ้มและเลื่อนตาขึ้นมองคนเบื้องหน้า

"แดนนี่เป็นเด็กดีคุณรู้, ชุดพวกนั้นอาจจะขาดเพราะมีคนไม่ระวัง"

เลตัสบอกก่อนจะเก็บสตอเบอรี่นั้นลงกระเป๋าและหันมาดูเขา

"แล้วเดินทางมาเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า, ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?"

เลตัสมองของในมือนั่นตาปริบๆ อยู่ครู่หนึ่งราวกับสมองคำนวณสิ่งตรงหน้าไม่ทันก่อนที่เขาจะหัวเราะ

"ใจดีจัง, ยังจำได้หรอว่าผมชอบ?"

เขาบอกพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ลดลงเลยกลับกันมันดูมีความสุขขึ้น

"แต่ว่าขนมนี้ คุณแม่ฝากมาให้ธาเลียโดยเฉพาะเลย"

เขาบอกพร้อมชี้ไปที่ถุงในมืออีกฝ่าย

พอโดนลูบผม, เลตัสก็ยังคงยิ้มและมองคนตรงหน้าไม่ล่ะสายตาอยู่ครู่หนึ่ง จนเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถามคำถาม, เด็กหนุ่มก็ตอบทันควัน

"เรียบร้อยดี อืม ผมว่าแบบนั้นนะ แต่แค่รีบเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง"

เขากล่าวพลางกับล่วงมือลงไปหยิบถุงกระดาษจากในกระเป๋าของเขาแล้วยื่นให้อีกคน

"ผมมีขนมมาฝาก"

เขาก้าวออกมาจากบานกระจกพร้อมกระเป๋าสัมภาระสองใบ เส้นผมบนหัวดูยุ่งเล็กน้อยอาจจะด้วยความเร่งรีบที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ เขายืนนิ่งสักพักก่อนจะหันไปตามเสียงที่ได้ยิน

"พอดีว่าต้องแก้ชุดที่จะใช้แสดงของรอบต่อไป, ผมปล่อยให้มันขาดแบบนั้นไม่ได้ทั้งที่เห็นไปแล้ว"

เลตัสกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฎบนใบหน้าแทบทันใด เขาเดินเข้าไปหาคู่สนทนาเพื่อหลบคนที่เดิมตามหลัง

"รอผมนานรึเปล่า?" เขาถาม