(ผมจะไปซุ่มปั้นระเบิดคืน คุณโดนแน่😭🤲)

(การที่อยู่ๆคุณทำแบบนี้😭💕🔥🔥🔥)

เมื่อได้รับคำขอบคุณที่ไม่คาดคิดเขาก็เงยหน้ามองผู้เป็นรุ่นพี่พร้อมดวงตาสีทองที่เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความสับสนและประหลาดใจ

"ข-ขอบคุณอะไรกันครับ..."

ลีปัสอึกอักทำตัวไม่ถูกเมื่อไม่อาจปั้นหน้ายิ้มและรักษาความสงบได้ตามปกติ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันทำหน้ามุ่ยเล็กน้อยขณะที่ใบหูขึ้นสีแดงจางๆ

"เอาเป็นว่าไม่ต้องสนใจคำพูดของผมมากก็ได้..."

"อ๋อ เรื่องนั้นเองเหรอครับ"

ลีปัสลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

"อาา ก็ในคืนเทศกาลแบบนี้ถ้าอยู่คนเดียวมันก็คงจะเหงามาก เพราะแบบนั้น... ผมก็เลย...."

เขาพยายามจะหาเรื่องเฉไฉเพื่อหลีกเลี่ยงการตอบตรงๆ แต่เมื่อสบตาอีกฝ่ายอยู่ๆก็ดันพูดไม่ออกขึ้นมา ครั้นพอตั้งใจจะยอมรับก็รู้สึกอายแปลกๆถึงได้แผ่วเสียงลงและเบือนหน้าไปทางอื่น

"ครับ...ผมอยากเจอรุ่นพี่ไฮน์..."

"ครับ?"

เขาเงยหน้าไปสบตากับคนอายุมากกว่าอีกครั้งพร้อมเอียงศีรษะเล็กน้อยด้วยความงุนงง

พอได้ยินคำเกริ่นแบบนั้นในหัวก็เกิดการจินตนาการไปต่างๆนาๆว่าอีกฝ่ายจะถามอะไร นี่ก่อนหน้านี้เขาพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ หรือเพราะว่าเผลอทำตัวแปลกๆไปโดยไม่รู้ตัว...

หลังจากตั้งสติได้ถึงได้กระแอมเบาๆอีกครั้งและปั่นหน้ายิ้มตามเดิม

"ขึ้นอยู่กับว่ารุ่นพี่จะถามอะไรผม..."

ลีปัสชะงักไปเล็กน้อยพร้อมกับคิ้วที่เลิกสูงขึ้น ดวงตาของเขากระพริบถี่ๆด้วยความสับสนก่อนที่จะกระแอมไอเบาๆ

เขาไม่ได้เฉลยในทันทีเพียงแค่หลบสายตาไปทางอื่นและกินขนมในมือเงียบๆสักพักจนในที่สุดก็เอ่ยด้วยเสียงพึมพำ

"ก็... ถึงจะไม่ใช่คำตอบแรกในใจผม แต่ก็ขอไม่ปฏิเสธคำตอบนั้นแล้วกันครับ"

ลีปัสส่ายหน้าเล็กน้อยและหัวเราะเบาๆให้กับคำพูดของคนอายุมากกว่า

"แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะรุ่นพี่เป็นแฟรี่อยู่แล้วครับ"

เขาฮัมเพลงเบาๆในลำคอ ดวงตาสีทองเป็นประกายขณะจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความคาดหวัง ใบหน้ายังคงเปื้อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนเช่นเคย

ริมฝีปากเผยรอยยิ้มยียวน ดวงตาสีทองเหลือบมองไปทางอื่นพร้อมกับแสร้งทำท่าทีครุ่นคิด

"เอ...นั่นสิน้า...."

เขาเดินวนไปวนมารอบๆก่อนจะมาหยุดตรงหน้าอีกฝ่ายอีกครั้ง

"รุ่นพี่ลองเดาดูสิครับ"

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่อันที่จริงก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษขนาดนั้นหรอก แค่อยากลองถามดูเล่นๆเท่านั้นเอง

คนอายุน้อยกว่าหัวเราะแหะๆแก้เขิน อันที่จริงเขาก็แค่หาขออ้างให้อีกฝ่ายทานด้วยมากกว่า จะให้มายืนถือขนมกินคนเดียวทั้งๆที่อีกฝ่ายอยู่ข้างๆมันก็ดูไม่ค่อยดี

"ขอให้มีความสุขมากๆเช่นกันครับนะรุ่นพี่"

เขาว่าพลางแกว่งไม้ขนมในมือไปมาระหว่างพูดเจื้อยแจ้ว

"แต่ดูเหมือนปีนี้ผมจะโชคดีพอตัวเหมือนกันที่ได้เจอรุ่นพี่ไฮน์เป็นคนแรก"

ดวงตาสีทองหรี่ลง คิ้วสีเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อย มือข้างที่จับแขนเสื้ออีกฝ่ายไว้เปลี่ยนมาถือไม้ดังโงะที่ตนคาบไว้ในปากแทน

หลังจากเคี้ยวเสร็จถึงได้เอ่ยปากพูด

"ถ้ารุ่นพี่รับไปถือแล้วก็กินด้วยเถอะครับ ถือว่าช่วยไม่ให้ผมอ้วนนะ" ลีปัสวางจานลงบนมืออีกฝ่ายพลางยกยิ้มและหัวเราะเบาๆ

"ยังไงก็สวัสดีปีใหม่นะครับ"

ลีปัสเงยหน้าขึ้นมองแสงสีละลานตาบนท้องฟ้ายามค่ำคืนระหว่างเดินเตะฝุ่นไปเรื่อยพร้อมกินขนมในมือ เมื่อลดระดับสายตาลงถึงได้เห็นร่างที่คุ้นตาอยู่ไม่ไกลทำให้เจ้าเด็กขี้เหงารีบก้าวขาเข้าไปหาอย่างกระตือรือร้น

"อักอ่อยอั้ยอับ"

เขาเอ่ยเสียงอู้อี้เมื่อคาบขนมไว้ในปาก มือเรียวกระตุกแขนเสื้ออีกฝ่ายเบาๆตามคำพูดพร้อมกับยื่นจานให้

"ก็ไม่ได้ขยันขนาดนั้นหรอกครับ แค่อ่านไว้ก่อนจะได้มีเวลาไปอย่างอื่น"

ลีปัสว่าโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากหนังสือ นิ้วเรียวใต้ถุงมือหนังพลิกหน้ากระดาษก่อให้เกิดเสียงเสียดสีเบาๆ

"บางทีก็อาจจะเอาเวลาไปแกล้งคน... แต่ล้อเล่นนะครับ"

ว่าแล้วก็ยักไหล่เล็กน้อยแบบไม่ได้ใส่ใจพร้อมกับรอยยิ้มระรื่นบนใบหน้า

"เฮ้อ...พวกบ้านี่..."

ลีปัสถอนหายใจอีกครั้งและปล่อยให้ตัวเองโดนลากไป นัยน์ตาสีทองลอบมองเพื่อนทั้งสองสลับกันก่อนจะกลอกตาอย่างเอือมระอา

เมื่อเห็นเจดีไดอามีท่าทางโกรธขึ้นมาก็เพียงแค่ถอยออกมาเล็กน้อยและกอดอกมองสถานการณ์อย่างเงียบๆ

หากทั้งสองคนทะเลาะกันขึ้นมาจริงๆค่อยห้ามก็ได้มั้ง...

"ไม่ล่ะ ยังไงผมก็จะหนีอยู่ดี"

เขาว่าพลางถอนหายใจและส่ายหัวเบาๆ มือที่บีบจมูกอีกฝ่ายอยู่ชั่วครู่เคลื่อนกับมาวางกับพื้นเพื่อยันไว้ขณะที่เอนตัวไปด้านหลัง

"จะให้ตัวติดกับคุณตลอดมีหวังปวดหัวตายก่อนแก่แน่ๆ"

(รอยยิ้มพี่ไฮน์น่ารักขนาดนี้ ผมรับดาเมจไม่ไหว😭🤲💕)

(ก-การที่คุณทำกับผมบับเน้😭😭😭😭😭💕💓💗💖❤‍🔥)