( เจ้าหญิงดิสนีย์เพเนคุงงง มาแลกคอนแทคกัน😭💖 )

( ทำได้ดีแล้วนะ ป่ะ ไปกินเนื้อย่างกัน😭😭😭😭 )

01 FEB

ผลสอบได้ส่งไปยังที่บ้านของ @twdleon.bsky.social

โดนดันออกก็เงยหน้ามายิ้มให้หัวเราะแหะๆ อุตส่าห์ฉวยโอกาสซุกสักหน่อย ไม่เนียนหรอเนี่ย?

"เดี๋ยวผมล้...."

ไม่ทันได้ตอบจานก็ถูกขโมยไปทั้งหมดซะแล้ว ยอมก็ได้ตัดสินใจลุกไปดันเก้าอี้แต่ละตัวเก็บเข้าที่แทน

"ไปสิ!" จัดเสร็จก็หันขวับไปหา รีบวิ่งไปอยู่ข้างๆ

"กลับห้องผมกัน"

ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุดเลย

ไอค่อกแค่กไปพลางยกมือขึ้นมาทุบอกสองสามทีก่อนจะคว้าน้ำมากระดกลงคอให้หมด

"เห้อ....ไม่เป็นไรแล้วๆ"

ดื่มหมดก็ถอนหายใจตามเบาๆ มือยกขึ้นมาเช็ดน้ำที่หกเลอะเล็กน้อยจากการรีบดื่มเมื่อครู่ให้เรียบร้อย

"เกือบตายแหน่ะ"

เอาหน้าจุ่มซุกท้องคนที่มาเช็คอาการโดนลูบหลังด้วย ฟิร ถ้าตายขึ้นมาก็คุ้มอยู่ล่ะมั้งนี่

"เข้าใจแล้ว"

ยิ้มแป้นพยักหน้าหงึกๆให้ รีบโซ้ยข้าวเข้าปากตามสั่ง ถ้าอีกฝ่ายเปลี่ยนใจขึ้นมาคงแย่แน่ๆเลย

ตักคำใหญ่ๆในที่สุดแล้วก็มาถึงคำสุดท้าย นึกว่าจะกินเสร็จอย่างปลอดภัยแต่ดันมาตกม้าตายตอนจบ สำลักข้าวซะงั้น

"แค่กๆ-"

ปิดปากไอสองสามที แอบลนไปนิดหน่อยเกือบเสียชีวิต...

ตักข้าวใส่ช้อนขณะฟังอีกคนไปด้วย กำลังเตรียมจะอ้ำเข้าปากได้ยินตัวเลือกที่สองก็ชะงัก มองอีกฝ่ายตาค้างสตั้นท์ไปสองวิ ช้อนเกือบร่วงตกออกจากมือ

"ไปห้องผม!"

ยกมือตอบด้วย อย่างกับเป็นนักเรียนตอบคำถามแย่งคะแนนกับเพื่อนในคาบ เหนือความคาดหมายจนเกือบจะตอบไม่ทันซะแล้ว

มองอีกคนตาเป็นประกายวิบวับเหมือนถามย้ำทางแววตาว่า จริงป่าว พูดจริงอ่อ จะมาหรอ จริงอ่ะ?

เป็นบ้าเสร็จก็หายใจลึกๆหนึ่งทีแล้วกลับมานั่งหลังตรง ถึงจะเจ็บอยู่บ้างแต่ก็ไม่เท่าครั้งแรกๆ เป็นที่อีกฝ่ายยอมอ่อนให้หรือเขาเริ่มชิน?

เริ่มกินข้าวแล้วก็คิดไปเรื่อย คำแรกเข้าปากก็ส่งเสียงในลำคอเบาๆให้รู้ว่าอร่อยมากครับเชฟ ยิ้มพริ้มเคี้ยวอย่างมีความสุข

"อย่างน้อยก็นั่งเล่นให้ย่อยก่อนค่อยกลับไม่ได้หรอ"

เพราะเอาแต่ขำคนเดียวเลยเริ่มกินช้ากว่าหน่อยทำให้หมดไม่พร้อมกัน แต่จานเขาก็ถือว่าหายไปพอสมควร

"อั้ก—"

โดนหมัดเข้าเต็มๆก็ตัวงอเป็นกุ้ง มือกุมสีข้างตัวเองเอาไว้

ระหว่างที่อีกคนเดินไปกินข้าวแล้วเขาก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดอยู่ตรงนี้ แต่สุดท้ายก็เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าจานตนสำเร็จ

"ขอบคุณนะพี่"

แอ่ก ขอบคุณสำหรับอาหารเสร็จก็เอาหน้าจุ่มโต๊ะ ขอฟื้นฟูตัวเองสักครู่ รู้สึกเหมือนน้วยแมวแล้วโดนตะปบเลย คิก พี่เป็นแมวล่ะ ตลกจัง... คิดอยู่ในหัวแล้วก็ขำเบาๆ

"เข้าใจแล้วๆ"

พออีกคนหันมาแล้วก็กวาดตามองสำรวจจนทั่วทันทีก่อนจะยิ้มแป้นอย่างภูมิใจ คิดถูกจริงๆที่เลือกใช้สีม่วง

ยิ่งคิดว่าสิ่งที่อีกคนสวมอยู่เป็นสิ่งที่เขาทำเองกับมือก็ชวนให้หัวเราะคิกคักชื่นใจ มือโอบเอวดึงมาใกล้แล้วกอดหมับ ใบหน้าซุกไซ้นัวเนียชมไม่หยุด

"พี่น่ารักจัง เหมาะสุดๆเลย"
"น่ารัก น่ารักๆ!"

เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมสามีถึงมีความสุขทุกครั้งหลังกลับมาถึงบ้านแล้วเห็นภรรยากำลังยืนเตรียมข้าวเย็น

"จะเสร็จแล้วหรอ? ไวจัง"

เลิกพิงขอบประตูสักที ตัดสินใจเดินไปยืนมองใกล้ๆแต่ก็พยายามจะไม่ไปเกะกะการโชว์ฝีมือของอีกฝ่าย ทำเสร็จแล้วก็ตบมือชื่นชม เป็นการแสดงที่น่าประทับใจ

ผ้ากันเปื้อนถูกสะบัดหนึ่งทีก่อนจะถูกสวมให้อีกคน ยอมให้ใส่ให้ด้วยแหล่ะดีใจจัง

"เรียบร้อย!"

เดินอ้อมไปอยู่ข้างหลังแล้วผูกเชือกเป็นโบว์เสร็จก็พูดขึ้น เท้าเอวรอชมผลงาน

"ไหน พี่หันมาให้ผมดูหน่อย"

"งั้นเดี๋ยวผมมา"

อีกฝ่ายเห็นด้วยแล้วก็วิ่งหายวับไปในทันที ผ่านไปไม่นานเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นมาแต่ไกลก่อนเจ้าของจะโผล่มาเกาะขอบประตู ยืนหายใจหอบ

"...มาแล้ว..มาแล้ว"

เสียงปนหอบดังขึ้น ก่อนจะค่อยๆช้าลงแล้วกลับไปเป็นปกติในไม่นาน

"พี่จะลองใส่มั้ย เดี๋ยวผมใส่ให้"

กางผ้ากันเปื้อนที่พับไว้อย่างเรียบร้อยออกมาดู มีผูกเชือกด้านหลังปกติแล้วให้คนอื่นใส่ให้น่าจะสะดวกกว่าเยอะเลยด้วย

"เก่งจัง น่านับถือจริงๆ"

ส่งเสียงอ่อให้แล้วก็ชมไปสักหน่อย ผ่านไปไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงห้องครัวเสียดายขนมที่ขโมยมาไม่ได้กลับมาถึงที่นี่ด้วย

"อ้อ จริงสิผ้ากันเปื้อนที่ผมให้พี่วันคริสต์มาสพี่ลืมไว้ที่ห้องผม ให้วิ่งไปหยิบดีมั้ย?"

นึกขึ้นได้ ว่าจะให้คืนนานแล้วก็ไม่มีโอกาสดีๆสักที

โดนดันหนีไปซะแล้ว แต่ก็ดูจะไม่ปฏิเสธนะ? แถมเมื่อกี้พูดเรื่องแต่งงานก็ไม่ทักท้วงอะไรด้วย? อะไรกันๆ🤭

แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ข้อสรุปว่าอีกฝ่ายท้องได้จริงรึเปล่า...ช่างมันก่อน ปล่อยไปก็ได้

"แล้วพี่เรียนวิธีทำอาหารมาจากเดซี่รึเปล่า?"

เปลี่ยนเรื่องให้ก็ได้ รีบก้าวขาเดินให้อยู่ข้างๆกัน ได้ยินว่าเมื่อกี้บอกว่าทำอาหารอร่อย

ใบหน้าขยับเข้าไปใกล้ใบหูอีกครั้ง มือยกขึ้นมาป้องปากกันคนนอกรู้เรื่องสุดๆ
กระซิบตอบกลับไป

"ทำไมผมจะทำไม่ได้ล่ะ ครั้งที่แล้วพี่ก็ดูสุขสมน่าดูเลยนี่"

"หรืออยาจะบอกอ้อมๆว่าลืมสัมผัสไปแล้วอยากจะให้ผมทำอีกรอบ?"

"ผมไม่เกี่ยงหรอกนะ จะคิดชื่อลูกเตรียมไว้เลยเป็นไง? ซัก 10 คน?"

ถึงครั้งที่แล้วจะเจออุปสรรคล้านอย่างจนไม่จบก็ตามทีแต่ก็ใช่ว่าจะเอามาอิงไม่ได้สักหน่อย