" เจ้าเหมือนคนที่จะหนีออกจากงานไปเที่ยวมากกว่านะ "

อดไม่ได้ที่จะพูดแซวคนตรงหน้า สายตาเสมองไปทางอื่น สำรวจงานที่พวกเขาลงทุนลงแรงทำให้ราชินีและราชา ' ฟรี '

...

" ข้าชอบงานเรียบๆ ไม่ต้องมีคนมากมายขนาดนี้ "

เงยหน้าขึ้นมาสบตานาย ก่อนจะพูดต่อให้พอได้ยินกันสองคน

" หากมีเจ้าสาว ข้าก็อยากอยู่แค่สองคนในงานแต่งมากกว่า "

หือ ยังไม่ทันคลายสงสัยที่อีกฝ่ายจ้องมาดวงตาเบิกขึ้นนิดหน่อยด้วยความตกใจ เลยหรอ??

" ข้าไม่ยักกะรู้ว่าเจ้าเต้นรำเป็นด้วย ? "

ปลายเท้าขยับเปลี่ยนทิศทางไปตามจังหวะเสียงเพลง ผ้าคลุมขยับพริ้วสไหว ดอกไม้ประดับบนชุดสะท้อนแสงไฟชวนเตะตาคนรอบข้าง

" หึ เจ้าชอบงานแต่งแบบนี้หรอ?? "

ในหัวคิดตามว่าถ้าหากมีงานแต่งของเขาจริงๆ มันจะออกมาเป็นแบบไหนกันนั้น?

ผละออกมาชื่นชมผลงานตัวเองก่อนจะพยักหน้าพอใจ

" ค่อยพอดูได้หน่อย "

คนปากแข็งเอ่ยชม..ที่จริงแล้วมันดูดีมากเลยล่ะ สมแล้วจริงๆที่ตนเป็นคนเลือกเองกับมือ...

" เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้ว "

พูดตอบคำชมด้วยความมั่นใจ ก่อนจะงอแขนเป็นที่จับยื่นไปให้นาย..ก็คืนนี้มาในฐานะคู่ควงแขนเข้างานนี่นะ

" มาสิ "

....

ดวงตาสีแดงไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่ได้พูดบ่นอะไรคนมาสาย ทว่ากลับยืนเต็มความสูงยื่นมือขึ้นมาจัดทรงผมให้นายดีๆ

ขยับผ้านิดหน่อย...อืมมม เหมือนจะขาดอะไรไปแฮะ?

เป๊าะ

เสียงดีดนิ้วดังขึ้น ทันใดนั้นทรงผมของอีกฝ่ายมีดอกไม้เล็กๆประดับอยู่บนผมดั่งท้องฟ้ายามค่ำคืน

(+)

( เวลจั้มนะะ 🤭 )

( คิดถึงค่ะ ไม่ไหวแล้ว ขอมาหวานๆกับว่าที่แฟน(ในตอนนั้น)เล่นไปก่องนะ 🤭 )

แต่แล้วก็มีภูตตนหนึ่งที่ลำตัวมีแสงสว่างเปล่งออกมาดั่งตะเกียงไฟใช้นำทาง แหวกเข้ามาในดงหนามนั้นอย่างไม่เกรงกลัว ซึ่งหน้าแปลกที่ดงหนามนั้นทำอะไรเจ้านี่ไม่ได้ แถมพูดคุยละเล่นอย่างกับว่านี่เป็นทุ่งดอกไม้มิใช่ดงหนามแสนน่ากลัว นั่นทำให้เขาได้รู้ว่าตอนนี้เขาแสงดวงเล็กๆเพียงหนึ่งเดียว...ที่เขาสามารถคว้าไว้ได้โดยไม่ต้องทำใครบาดเจ็บ หรือพรากชีวิตใครอีก....แบบนี้ใครจะโง่ยอมปล่อยแสงนี้ไปกันล่ะ?

เขาจึงเอาเคียวมาคอยตัดหนามทิ้งแต่ก็ไม่ทันที่ดงหนามคมนี้ขยายจำนวนได้อยู่ดี เขาพยายามเดินทางอยู่ตลอดเวลาเพื่อลดจำนวนคนเสียชีวิตเพราะเขาเองหากแต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่ามันจะหยุด จำนวนหนามและเศษซากที่หนามเกี่ยวติดมาด้วยนั้นทำเขาเริ่มเดินไม่ออก เขาเหนื่อยล้าเกินกว่าที่จะก้าวไปต่อ หรือแม้กระทั่งตัดหนามนั่นทิ้งจึงหยุดอยู่กับที่ปล่อยให้ดงหนามนั้นขยายจำนวนปกคลุมตัวเองจนมองไม่เห็นแสงด้านนอก

(+)

Concepts :: แฟร์รี่มังกรผู้เกิดมาพร้อมดงหนามแหลมล้อมรอบกาย บนต้นหนามนั้นมีดอกกุหลาบสีแดงสดที่คอยส่งกลิ่นหอมหลอกล่อผู้คนเข้ามาติดกับต้นหนาม พวกเขาโดนหนามเกี่ยวพันได้รับบาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิตในที่สุดโดยที่แฟร์รี่มังกรตนนี้ไม่ได้ต้องการอย่างนั้นเลย นับวันเข้ายิ่งมีคนตามกลิ่นดอกไม้มาเท่าไหร่ดงหนามนี้ก็ยิ่งเจริญพันธ์มากเท่านั้น

(+)

( กลายเป็นเป็ดย่าง เสิร์ฟให้พี่ชายทานแน่ 🫵🔥)

" ...เจอกัน "

หันหลังกลับเข้าห้องตัวเอง ไม่ลีลายื้อไปมากกว่านี้ ไม่งั้นคงเสียแผนแน่ๆ..ตัวเขาในตอนนี้ต้องโฟกัสตัวเองกับครอบครัวก่อน เมื่ออะไรผ่านไปได้ด้วยดีแล้ว...วันนั้นจะเป็นเขาเองที่มอบความรักให้นายได้อย่างเต็มที่

ถ้านายมีคนอื่นระหว่างนี้ล่ะก็ โดนย่างสดแน่!

[ END ]
.
.
.
( เย้!!! สตอรี่ซีซั่น 1 จบแล้ว!!! 🎉🎉)

" อือ "

พยักหน้ารับคำก่อนจะขยับตัวออกจากอ้อมแขนนายลุกขึ้นยืน

" กลับหอกัน.. "

ใช้เวทย์ยกของขึ้นมาให้ลอยตาม ยื่นมือไปทางนาย หวังจะช่วยดึงขึ้นมายืนดีๆ

" เพ้อเจ้อ "

บีบจมูกนายส่ายไปมา หมันเขี้ยวกับความคิดไร้สาระของหมอนี่ มันจะอะไรกันนัก...นี่ขนาดไม่เป็นคนรักยังหวงกันขนาดนี้เลยนะ

" จะรอดู ว่าไม่ปล่อยจริงไหม? "

หึ ไม่ขัดนิสัยเด็กๆของนายกลับชอบด้วยซ้ำไอ้ท่าทีง้องแง้งนี่ ดูไร้สาระดี ในทางกลับกันคนขี้เบื่ออย่างหมอนี่อาจจะหาคนเล่นด้วยใหม่ก็ได้ หากได้ห่างกัน

แต่มาทำให้โจนายผู้นี้ชอบแล้วล่ะก็ เขาเองก็ไม่ปล่อยนายเช่นกัน...

"เป็ดบื้อ "

นิ้วเรียวสานเข้าหากันล็อคมือนายยกขึ้นมาให้ได้เห็น..

" เจ้ายังใช้ชีวิตได้เหมือนคนทั่วไป ไม่ต่างกันสักนิด...เจ้ายังกอดข้าได้เลย..จะคิดมากไปทำไม? "

หันใบหน้าไปหานาย ปลายจมูกชนเข้ากับกรามเชิงเป็นหอมแบบกลายๆ

จับมือนายมากุมไว้อีกครั้งไม่ให้ซนไปมากกว่านี้ เงยหน้าเอียงให้ผิวหน้าของทั้งคู่สัมผัสกัน..

" ไม่เห็นเป็นไรเลย แบบนี้ก็ดูดี.. "

พูดปลอบให้นายสบายใจขึ้น ไม่อยากให้นายรู้สึกแย่กับการที่ไม่มีแขนจริงๆมากนัก ไม่ว่านายจะมีแขนจริงหรือไม่มุมมองที่มีกับนายไม่เคยเปลี่ยนไปแม้แต่น้อย

...

ถึงจะเคยบลูลี่เรื่ิองแขนนายก็เถอะ-

(+)

เอียงคอคิดคำตอบของคำถามนั่นนิดหน่อย ก่อนจะส่ายหน้าเป็นคำตอบ..แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่านายทำตัวดีหรือป่าวอยู่ดี

" อืม ดีขึ้น "

เอนตัวทิ้งน้ำหนักไปหาคนตัวใหญ่กว่า สายตาเหม่อมองป่าด้านหลังที่เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวฉะอุ่ม เหล่ากระรอกกระโดดหยอกล้อไล่กันชวนเพลิดเพลิน...

...

จับมือกลของนายขึ้นมาพลิกดูเล่น จับๆกดๆตามข้อต่อด้วยความสงสัย

" เจ้าเจ็บไหม? ตอนที่ขยับหรือถอดมัน? "

หืม?

" อะ- "

ยังไม่ทันจะคลายสงสัยลำตัวก็ถูกจับยกลอยขึ้นมาแหมะบนตัวนายเสียก่อน นั่งงงไปได้สักพักรอยยิ้มเล็กๆค่อยผุดขึ้นมาโดยไม่ให้นายเห็น ความกังวลเมื่อครู่หายไปในพริบตา

" อันนี้ช่วยคลายเหงาข้า หรือช่วยตัวเองกันแน่? "

ไม่วายพูดแซวแกล้งนายที่กอดปลอบตนเองอยู่ แต่อีกแง่..นายอาจจะมาเนียนขอกอดรึป่าว เจ้าเป็ดนี่?หึ

น่ารักจริง...

( มีแค่เป็ดบี้มากวนโอ้ยทุกวันก็พอแล้วค้าบบบ ลูบๆคุนนะะะ )

" ... "

'ติดต่อมาด้วยล่ะ' คำพูดที่พูดอยู่ในใจไม่เอ่ยออกมาให้ได้ยินด้วยอีโก้อะไรสักอย่าง ยังอยากได้รับความสนใจของคนตัวใหญ่ตรงหน้าอยู่

วันนี้เขางอแงเกินไปจริงๆ..

....

" ใช้นี่แทนแล้วกัน "

ใส่พลังเวทย์ลงไปบนโชคเกอร์ให้มันกลายเป็นอุปกรณ์สื่อสารระยะไกล.. ปลายนิ้วชี้ลองแตะลงที่ดอกกุหลาบ หน้าจอลอยขึ้นมากลางอากาศจนกระทั่งตนแทะที่ตุ้มหูอัญมณีของตัวเองจึงเกิดภาพของตัวเองผ่านจอนาย

แบบนี้เรียกว่า วิดีโอคอล?? ล่ะมั้งนะ

" เท่านี้ก็...ใช้ได้ "

นิ้วแตะที่ตุ้มหูอีกครั้งเพื่อวางสาย เอนตัวขยับมาพิงนายอีกครั้ง

(+)