(กรี๊ดดดดดดด/โบกป้ายไฟ)

อยากจะกายกรรมเอาเท้าก่ายหน้าตัวเอง แต่เล่นเรียกชื่อพวกตนเสียลั่นขนาดนี้ ใครๆก็กันมามองกันหมดแล้ว

"โอบี! เจ้าบ้า! ขอโทษครับๆๆ"

เจดีไดอารีบเข้าไปขวางการไล่กวด(?)แล้วขอโทษขอโพยบรรณารักษ์ ก่อนจะคว้ามือทั้งสองคนออกจากห้องสมุดโดยไว

พอออกมาไกลพอควรแล้วก็หันไปทำหน้ายักษ์ใส่โอบีรอน เสียงเย็นขึ้นหลายส่วน ท่าทางจะโกรธจริงๆ

"ทำไมเตือนอะไรถึงไม่เคยฟังเลยฮะ..."

เจดีไดอาแลบลิ้นใส่อีกคนนิดหน่อย แหงล่ะ ไม่งั้นฟ้าผ่าแน่

"จะรีบร้อนไปไย~ชีวิตนี้ยังอีกยาวนานครับ"

"แต่ตอนนี้ผมก็แฮปปี้ดีนะ"

"เธอเถอะ ทำตัวแบบนี้ระวังคนรักจะวิ่งหนีเอา"

หมายถึงไอ้เจ้านิสัยประหลาดๆชอบแกล้งชาวบ้านไปทั่วเนี่ย...

ครั้นพอถูกบีบจมูกก็หยีตาน้อยๆ แต่คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เจดีไดิาคลายกังวล ข้างแก้มแต้มหลุมแอ่งตื้นที่เกิดจากรอยยิ้ม

"แหะๆ"

รอยยิ้มของเขาทึมทื่อสิ้นดี

"อื้ม จะตามไปเรียกลีปัสทุกที่เลย"

"เพราะงั้นห้ามหนีนะครับ"

(เอ็งเลิกเกบ้างได้มั้ยเพื่อน)

ครั้นพออีกฝ่ายเอนหัวมาพิงก็สะดุ้งน้อยๆ เมื่อหันหน้าไปเพียงนิดก็สบกับดวงตาสีน้ำทะเลสดใส นั่นทำให้คนผิวเข้มหน้าขึ้นสีขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

จู่ๆก็เขินอาย กระทั่งคำพูดยังเรียบเรียงได้ไม่มั่นคง

"เอะ..เอ่อ ม..ไม่ได้ครับ!"

"คุณเองก็คงไม่บอกเหมือนกันแหละ"

ทั้งๆที่พึ่งบอกไปแท้ๆว่าไม่ใช่เด็กแล้ว แต่พอถูกกล่อมแบบนี้ก็ดันคล้อยตามง่ายๆเสียได้

คงเพราะเสียงฮัมเพลงกับสัมปัสแสนอบอุ่น ไม่นานเจดีไดอาก็ผล็อยหลับไปจริงๆ

"ฟี้..."

(แงคุณ น่ารักม้าก😭🩷)

เสียงที่เริ่มเบาลงของอีกฝ่ายและการกระทำเล็กๆ ทำให้เขารู้สึกเอ็นดูรุ่นน้องตรงหน้า

“ อืม พี่เชื่อเธอนะตอนนี้ก็พักก่อนนะ ”

เขาเอ่ยเสียวนุ่มก่อนจะเห็นรุ่นน้องตรงหน้าใกล้หลับแล้วจึงขยับเด็กข้างๆให้มานอนตักดีๆ และนำผ้ามาห่มให้อีกฝ่ายเเทน

มือเรียวเกลี่ยผมหน้าของเด็กตรงหน้าไปมาก่อนจะลูบหัวเเผ่วเบา พลางฮัมเพลงกล่อมไปตามท่วงทำนอง

"ฝันน่ากลัวมากเลย" เจดีไดอาเสียงแผ่ว น้ำตารื้นราวกับย้อนกลับไปเป็นเด็กตัวน้อยมอมแมมในวันวาน

"ฝันว่าทุกคนทิ้งผมไปหมด แล้วต้องกลับไปอยู่ที่นั่น..ที่ๆไม่มีหิมะ ไม่มีสวนดอกไม้ ไม่มีคุณพ่อ ไม่มีพวกเธอ"

"ดีจังที่แค่ฝัน"

"ฮึๆ แน่อยู่แล้วครับ ผมจะหลอกกลับให้ขนหัวลุกกันเลย"

ปากเก่งไปแบบนั้นทั้งๆที่ตนเองนี่แหละที่น่าจะโดนหลอกจนขนหัวลุก

"พนันได้ว่าหอคุณต้องเตรียมทีเด็ดไว้แล้ว"

"ไม่ยอมแพ้หรอกนะครับ"

เด็กหนุ่มส่ายหน้าน้อยๆ ทว่าการกระทำกลับตรงกันข้าม ดวงตาเขาปรือปรอยลงทุกที

การลูบหัวแผ่วเบาทำให้เจดีไดอารู้สึกสบาย และคิดถึงคนที่อยู่ไกลกันขึ้นมา เลยยิ่งเบียดซุกกับรุ่นพี่ราวกับหาความอบอุ่น

"โธ่ ผมไม่ใช่เด็กๆนะ..."

"ไม่มีหรอก" เจดีไดอาเอนศีรษะน้อยๆพลางยิ้มซื่อราวกับว่านั่นเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว

"ผมตกหลุมรักง่ายมากๆ แต่ไม่เคยมีใครตกหลุมรักผมเลย เพราะงั้นไม่มีแน่ๆ"

"อ๊ะ หรือว่าคนคนนั้นคือเธอกันล่ะ?"

Jedidiah 💫 : ขอให้เป็นวันที่มีแต่รอยยิ้มนะครับ อ๊ะ ไม่สิๆ ต้องบอกว่าขอให้มีรอยยิ้มในทุกๆวันเลย สุขสันต์วันเกิดนะ💫✨🌈🩷