ใช้เวลาซักพัก จนกว่าจามาลจะแน่ใจว่าหน้าตัวเองจะหายแดงเหมือนมะเขือเทศ จึงผละออก ปล่อยดิมิทรีเป็นอิสระ

“ เพราะสวยเลยขี้แกล้งเหรอ ”

คำถามทึ่ม ๆ นั่นไม่ได้หวังเอาคำตอบ ที่จริงตั้งใจค่อนแคะอยู่ในที

ก็ทั้งสวยทั้งชอบแกล้งเลยนี่นา

มองตามปลายนิ้วอีกฝ่ายแล้วก็โคลงหัวรับคำ พึมพำเบา ๆ ว่าเข้าใจแล้ว

“ ขอบใจ ”

เขาหันหลัง ตั้งใจจะเดินกลับหอ แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนความคิด หันกลับมาหาเด็กอิกนิไฮด์ เห็นว่าไม่ทันระวังตัว จามาลจึงเข้าไปเป่าหูคืนเสียจนอีกคนย่นคอหนี

“ หายกัน ”

มุมปากยกยิ้ม พอใจอย่างมาก คราวนี้เดินกลับไปจริง ๆ

( สู้คนนะ ! )

( พี่คนสวยขี้แกล้ง ! 😭 )

ยิ่งถูกต้อนเขายิ่งทำตัวไม่ถูก ลมแผ่วที่พัดผ่านใบหูชวนให้ขนลุกชัน สมองแทบไม่ประมวลผลเมื่อคนงามตรงหน้ากระซิบถ้อยคำด้วยน้ำเสียงหวานทุ้ม

“ ฮืมม ”

สุดท้ายก็ซุกหน้าผากลงกับลาดไหล่ของคนตัวเล็กกว่า รั้งเอวบางให้ขยับมาชิดกัน จามาลบ่นงึมงำเหมือนหมีกินผึ้ง จับใจความได้ว่า ‘ เธอนิสัยไม่ดี แกล้งคนไม่มีทางสู้ :( ’

“ ! ”

จามาลสะดุ้ง ยกมือจับหูทันควัน ไม่ว่าใครก็มีจุดอ่อนที่หูกันทั้งนั้นไม่ใช่หรือ

“ แกล้งทำไม… ”

หน้ามุ่ยลง วันก่อนอุตส่าห์ชมไปตั้งหลายทีว่าเป็นคนดีอย่างนั้นอย่างนี้

ที่แท้ก็ขี้แกล้งอีกคนหนึ่ง

[ jamalik_rajhi ]

จามาล อัลราจีฮ์ ปี 1 สคาราเบีย

( เซียนแล้วคับ ทำมานาน- )

( พี่ก็รักเธอน้องพฤหัส 😌🫰🏻 )

( ร่างทองจามาล 😎👍🏽 )

“ … ”

ใบหน้าเรียบตึงร้อนฉ่า ซับสีเลือดฝาดเสียเต็มสูบ เหนียมอาย ประหม่า รู้สึกเหมือนชายหนุ่มที่พึ่งเคยเห็นข้อเท้าของสาวสะพรั่งเป็นครั้งแรก

“ อย่าแกล้ง… ”

จามาลโอด ส่งเสียงครวญครางในลำคอ ไม่กล้าดึงมืออีกฝ่ายออกจึงทำได้แค่มุดหน้าลงกับฝ่ามือนุ่ม

( ตุวแม่แต่งให้ไม่สวยได้ยังไงคะ 😋 )

มือขวายกขึ้นลูบท้ายทอย เก้อเขินเล็กน้อย กะว่าจะมาทักทาย ดันเป็นฝ่ายถูกทักเสียก่อน

" เธองามกว่าอีก "

ซื่อบื้ออย่างจามาลก็คิดว่าดิมิทรีกล่าวชมจันทร์ เขาไม่เห็นว่าสวยงามอย่างไร ก็เป็นก้อนกลม ๆ สีเหลืองนวลเท่านั้น

ผินมองเสี้ยวหน้าเธอสลับกับบุหลันไปมา ก็ว่าคิดไม่ผิด

" ทำเลี้ยงปีหนึ่งสิ จำได้ตอนฉันเข้ามาใหม่ ๆ หดหู่แทบตาย "

ทั้งจากบ้าน จากครอบครัวมาไกล ถิ่นฐานใหม่ยากจะปรับตัว อาการโฮมซิคน่ะเกิดขึ้นบ่อยทีเดียวกับนักเรียนอย่างเรา ๆ

" อย่างน้อยได้กินของอร่อยจะได้นอนอิ่ม "

ไม่มี ไม่มีความคิดเรื่องกองทัพเดินด้วยท้อง กินอิ่มแล้วนอนเท่านั้น

" อืม คนเกาะนี้กินอะไรจืดชืด "

จามาลขมวดคิ้ว เมื่อมาถึงประเด็นอาหารซึ่งสำคัญรองลงมาจากการนอนของเขา

" ฉันบอกแม่บ้านให้แพคเครื่องเทศมาด้วยนะ จะทำแกงกะหรี่ที่หอทุกคืนเลย "

ถ้าไม่ง่วงหลับไปตั้งแต่เข็มนาฬิกาชี้เลข 7 ล่ะก็นะ

คิ้วหนาเลิกสูง

" ถึงคราวสคาราเบียล่มสลายเลยนะ "

กลั้วหัวเราะ ก็ออกจะกล่าวเกินจริงไปเสียไกล ...ที่จริงก็ไม่ไกลเท่าไหร่

" นูรีฮานเหมาะแล้ว "

เหมาะจะเป็นทั้งเจ้าคนนายคน ทั้งที่ปรึกษาคนใหญ่คนโต มารดาเขายังบอกหัดเอาอย่างนูรีฮานเสียบ้างสิ

" ปีนี้ข้าวโรงอาหารจะอร่อยขึ้นไหมนะ "

( ป๊าจะไปเปิดศึกกับเออร์ซู*าเพื่อหนู )