"อื้อ ผมเองก็ว่าแบบนั้น แต่อยู่กันไปสักพักเดี๋ยวก็คงมีมุมที่ได้รู้จักกันมากขึ้นแหละนะ ฮ่ะๆ"

ถ้าให้อิงจากคนรู้จักที่ดูน่ากลัวในชั้นปีเดียวกัน ก็มีหลายคนที่ดูน่ากลัว แต่ก็น่ารักในบางมุม ส่วนปี1นี่แต่จะได้เห็นรึป่าวก็อีกเรื่อง อิลเลย์ไม่ค่อยอยู่เป็นที่เลยไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พูดคุยรึป่าว

เขาส่ายศีรษะ พลุบตาหลับยิ้ม

"ผมแค่มาเดินเล่นๆน่ะ ไม่มีที่ไหนจะไปเป็นพิเศษครับ =^^="

"อ้ะ ว่าแต่ผมมารบกวนคุณรึป่าว"

"อ๋า..."

พอได้ยินคำว่าเรื่องยุ่งก็ผงกหน้าเบาๆอย่างเข้าใจความรู้สึก ก็ว่าอยู่ว่าทำไมถึงไม่ค่อยเห็นเขาเลย

"ตอนนี้สบายขึ้นรึยังครับ(=^^=)"

ไม่รู้เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะรีบไปไหนรึป่าว แต่อย่างน้อยหากใช่ก็ว่าจะมอบคำอวยพรดีๆในฐานะคนเกิดมาเป็นแฟรี่ลม บนโลกนี้คงไม่มีใครรู้หรอกว่าลมก็อยู่กับทุกคนตลอดเวลานะ!?

"อย่างว่าหอนี้ค่อนข้างต้องใช้ประสบการณ์มากหน่อย มีเข้ามาก็ถือว่าสุดยอดแล้วนะครับ!"

หากมองในมุมกลับกันมันก็เป็นเรื่องที่ดีในอีกด้านแหละนะ อิลเลย์คลี่ยิ้มแสดงความยินดีจากระยะไกล แผ่ออร่าสุขด้วยลมอ่อนสบายแก่คนรอบข้าง เรือนผมสีเงินสะอาดพลิ้วไหวเล็กน้อย ฮิฮิ

"แบบนี้ก็น่าจะคุมง่ายดีด้วยเนอะครับ ดีเน้อคุณเรย์"

เขาหันไปยิ้มกับคนข้างกาย

ผงกหน้าหงึกๆเข้าใจแต่ใบหน้าก็ยังคงแสดงความไม่น่าเชื่ออยู่ ไหวจริงรึป่าวนะ.. เท่าที่จำได้จากภายนอกอีกฝ่ายดูขี้เซา แต่เขาบอกว่าไหวก็คงไหวแหละ

อิลเลย์มองคนที่มีท่าทีง่วงด้วยสายตาปริบๆ

"อื้ม ดูท่าจะเป็นแบบนั้นสินะครับ"

อิลเลย์ทอดสายตามองออกไปไกลเพื่อสังเกตอีกคร้ัง เสียงลมพัดกระทบก็ดูแผ่วเบามากกว่าปกติ

+

เมื่อทั้งคู่ได้สัมผัสกันเขาก็กระชับมือให้มั่นก่อนชะใช้พลังลมของตนช่วยประคองร่างสูงไว้

"ไปทำอะไรมาครับเนี่ย"

อิลเลย์ยิ้ม กวาดสายตาสีหวานราวความฝันพิจารณาหาสิ่งแปลกรอบตัวอีกฝ่าย

"คุณไม่กลัวความสูงใช่มั้ย"

ที่เขาขอจับมือเพราะว่าไม่อยากเห็นอีกคนลอยไปไกลนัก แล้วก็จำไม่เห็นได้ว่าคนตรงนั้ันก็บินเป็น

ฟุ่ว...เมื่ออีกฝ่ายห้ามปรามเขาก็กลับมาหยัดตัวขึ้นดังเดิม พร้อมทั้งคลี่ยิ้มอ่อนโยนอีกครั้งเพื่อแสดงคำขอบคุณ

"....นั่นสินะครับ"

อิลเลย์ชะงักก่อนตอบเหมือนชุกคิดอะไรได้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ดูเหมือนเขาจะมีปัญหาเรื่องการนอนจริงๆนั่นแหละ

เขายิ้มตอบ

"อื้อ วันหลังจะพยายามพักผ่อนให้ได้เยอะกว่านี้นะครับฮ่ะๆ"

แค่นเสียงหัวเราะ

อิลเลย์หัวเราะเบา ๆ เมื่ออีกฝ่ายพูดจบ การที่เขาชอบโดดไปทำอะไรตามใจตัวเองน่าจะกลายเป็นเรื่องที่ปกติไปแล้วสินะ

"จริงด้วยสินะครับ ผมแทบจำอะไรเกี่ยวกับงานปฐมนิเทศไม่ได้เลยสักปี"

พูดไปก็ยิ้มไป เขาสังเกตอีกฝ่ายที่ใกล้จะหลับเต็มทีก็อดไม่ได้ที่จะถามเพราะความเป็นห่วง

"คุณเรย์...ยืนไหวมั้ยครับนั่น."

(มานั่งรับลมเย็นๆเยียวยามาน้องมาฮือ แม้ไม่ต้องขอการรักษาลมก็พัดมาคลอเคลียได้ตลอดนะ ฟุ่วๆ😭😭😭)