(ขอบคุณค่า เปงพี่สาวล่ำๆ🔥✨)

“เพราะจำเป็นเหรอ..?”

เกรย์เอ่ยในขณะที่จัดเรียงหนังสือกลับเข้าในกระเป๋าสัมภาระดังเดิมและยืนสนทนากับอีกฝ่ายหนึ่ง

“ถึงอย่างนั้น คุณก็มีความรู้รอบตัวที่เป็นประโยชน์มากเลยล่ะครับ”

ชายหนุ่มยกยิ้มบางๆ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ รุ่นพี่อิลเลย์”

“ถ้ามีอะไรที่อยากให้ผมตอบแทนก็สามารถบอกได้เลยนะครับ”

ชายหนุ่มกล่าวกับอีกฝ่ายด้วยความยินดี เขาสังเกตเห็นคนข้างๆ นั่งตัวขดจนดูตัวเล็กลงไปอีก แต่กระนั้นเกรย์ก็ยังอดไม่ได้ที่จะรักษาระยะห่างด้วยความเคารพรุ่นพี่อยู่ดี

เกรย์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะรับหนังสือเล่มนั้นมาอยู่ในมือด้วยความทะนุถนอม

“ยังไงก็ขอบคุณนะครับ ที่เอามาให้”

เขายังคงเอ่ยตอบอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกขอบคุณ เพราะแม้ทีแรกจะโดนแกล้งนิดหน่อย แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่หยิบมาให้เขาก็คงลำบากเหมือนกัน

“ผมเกรย์ วาเลนโทวิช ปีสอง คุณ..?”

“อ้อ..ครับ โชคดีนะครับ”

เกรย์จัดระเบียบทั้งกระเป๋าสัมภาระใส่หนังสือและจัดระเบียบตนเองให้เรียบร้อย เพื่อก้าวเดินกลับหอพักของตนต่อไป

(จบโรล)

”อาจจะ ?“

เมื่อเห็นอีกฝ่ายยกขึ้นมาต่อหน้าก็มั่นใจได้ในทันทึ แต่กลายเป็นว่าพอเห็นรอยยิ้มขี้เล่นแบบนั้นที่ไม่ได้ไม่เป็นมิตรแบบนั้นก็ทำเอาเจ้าตัวแข็งกระด้างใส่ไม่ลง จะให้คว้าหนังสือกลับมาทันทีก็กระไรอยู่ เขาอยากจะคงความสุภาพของตนไว้

”เอ…ผมว่านั่นน่าจะของผมนะครับ”

ร่างสูงเอียงศีรษะเล็กน้อยอย่างคาดหวัง

“เกรย์ วาเลนโทวิช ปีสอง”

เขาตอบสั้นๆ ในขณะที่เซ็นชื่อตนเองลงไป เขาเหลือบมองช่องว่างลายเซ็นที่เหลือบนกระดาษ พบว่าในระยะเวลาเท่านี้ แต่อีกเพียงช่องเดียวก็ครบสามแล้ว คงนับว่าอีกฝ่ายตามหาลายเซ็นได้รวดเร็วพอสมควร

“คุณเองก็…ถ้ามีปัญหาอะไร ไม่ต้องกลัวที่จะเข้าหาผมนะครับ”

เกรย์ส่งมอบบัตรกระดาษใบนั้นคืนแก่อีกฝ่าย

“เก่งมากครับ ไพเราะมากเลย“

ร่างสูงเอ่ยอย่างพอใจ ดูเหมือนว่าเขาจะได้มอบภารกิจที่เหมาะกับอีกฝ่ายไปโดยบังเอิญ แต่นั่นก็คงถือว่าดีแล้วล่ะนะ

“ผมขอรู้จักคุณอีกหน่อยสิ..ชื่อ? อะไรแบบนั้น”

เกรย์เอ่ยถามอีกฝ่ายโดยไม่มองหน้า เนื่องจากตนที่กำลังหยิบบัตรกระดาษออกมาพร้อมปากกาด้ามเล็กที่พกติดตัวเพื่อกำลังจะเซ็นชื่อให้แก่อีกฝ่ายตามที่ตกลงกันไว้

“ร้องเพลงให้ผมฟังซักฮุคหนึ่งสิ”

มุมปากยกยิ้มบางๆ ตอบรับรอยยิ้มของชายหนุ่มรุ่นน้อง

”ไม่ยากใช่ไหม?“

น้ำเสียงของเกรย์ดูเรียบจนไม่แน่ใจว่าเขากำลังเป็นห่วงอีกฝ่ายจริงหรือไม่ แต่ที่แน่นอนคือดวงตาคู่นี้ฉายแววความคาดหวังและตั้งใจฟังพอสมควร

เกรย์รับบัตรเซ็นชื่อมาราวกับคนว่าง่าย เขาพินิจที่บัตรกระดาษนั้นสลับกับใบหน้าของชายรุ่นน้อง

ก่อนจะ ‘เก็บ’ บัตรนั้นไว้ในอกเสื้อแทนที่จะเซ็นมัน

”…ถ้ามีเงื่อนไข คิดว่ารุ่นน้องคงจะสนุกกว่าสำหรับกิจกรรมนี้สินะครับ“

แม้จะไม่ได้ยิ้มออกมาตรงๆ แต่ในแววตานั้นฉายความสนอกสนใจราวกับกำลังสนุกอย่างไรอย่างนั้น

“…“

เกรย์ชะงักไปเมื่อทราบเงื่อนไขที่อีกฝ่ายตามหา เอาเข้าจริง เขาเปลี่ยนรูปแบบการใส่ต่างหูให้เข้ากับทุกชุดที่ใส่ราวกับมันคือแฟชั่นที่ขาดไม่ได้ ไม่นึกว่ามันจะมามีประโยชน์กับคนอื่นเสียอย่างนั้น

”ส่งบัตรมาสิ“

เกรย์ไม่ซักไซ้อะไรเรื่องที่อีกฝ่ายไม่ต่างการให้ตอบแทน คิดเพียงแต่ว่าหากมีโอกาสครั้งหน้าก็คงไม่พลาดที่จะตอบแทนอยู่ดีนั่นเอง

“มีเทคนิคแบบนั้นด้วยนั่นเอง..เข้าใจแล้วครับ ผมจะลองไปทำตาม”

เขาพึมพำด้วยความสนอกสนใจเมื่อได้ยินคำแนะนำที่ดูเป็นประโยชน์เช่นนั้น

“หรือว่าคุณราสคาลก็ชอบอ่านหนังสือเหรอครับ?”

“…”

ชายหนุ่มดูทำตัวไม่ถูกเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีของคนที่นั่งยองอยู่ข้างๆ ใจหนึ่งก็เกรงว่าอาจจะเป็นของอีกฝ่ายที่หน้าตาคล้ายกัน ใจหนึ่งก็ไม่แน่ใจว่าใช่ของที่ตนกำลังตามหาไหม

“หนังสือเล่มนั้น..ของคุณเหรอ ?”

ดวงตาสีหม่นจดจ้องไปที่หนังสือเล่มนั้นในมืออีกฝ่ายอย่างเพ่งพินิจ แม้จริงๆ จะมั่นใจไปแล้ว 80% ว่ามันคือของตนก็ตาม

”หน้าโรงเรียนงั้นเหรอ..เกือบไปแล้วจริงๆ แฮะ“

เกรย์รับหนังสือเล่มนั้นมาถือไว้อย่างทะนุถนอมพร้อมกับพยักหน้าอย่างไม่หืออือ ยอมรับแต่โดยดีว่าอีกฝ่ายพูดถูก ใช่ว่าจะมีคนใจดีเก็บให้ตลอดเสียเมื่อไหร่

“ครั้งนี้ผมโชคดีเพราะคุณเลย ขอบคุณนะครับ”

เขาโค้งหัวเล็กน้อยอีกครั้งด้วยความเคยชินจากนิสัยติดสุภาพ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ รุ่นพี่เอ็ดมัน”

เขาโค้งหัวลงเล็กน้อยอีกครั้งอย่างเคยชินในความติดสุภาพของตน

จริงๆก็แอบรู้สึกจักจี้สำหรับคำว่าเด็กน้อยน่ารักอยู่เหมือนกัน คงเพราะไม่ได้ยินคำนี้มานานตั้งแต่เริ่มตัวโตนั่นแหละนะ

“ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับ”

(( มีคุณรองหอเป็นไอดอลคับ💖 ))

“อ่า..สายัณห์สวัสดิ์?”

หลังจากตนเพิ่งจัดระเบียบสัมภาระคร่าวๆ และออกมาเดินยืดเส้นยืดสายภายในหอ ร่างสูงเหลือบมองชายหนุ่มรุ่นน้องที่เดินเข้ามาทักตนด้วยความสงสัย

ทันใดนั้นความทรงจำตอนปี 1 ก็ลอยเข้ามาทันที…หรือว่าจะเป็นล่าลายเซ็น?

“มีอะไรรึเปล่าครับ?”

“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”

เกรย์รับหนังสือเล่มหนามาจากอีกฝ่ายหนึ่งด้วยความยินดี

“ผมเกรย์ ปีสอง ไม่แน่ใจว่าขอทราบชื่อคุณได้ไหมครับ..เผื่อว่าจะได้ตอบแทน?“

เขาเอียงคอเล็กน้อยมองคนตัวเล็กกว่า หนังสือหายากเล่มสำคัญเช่นนี้หากหายไปคงนั่งซึมอยู่หลายวัน จึงคาดหวังว่าตนจะได้ตอบแทนอีกฝ่ายบ้าง