"หว่า! ไอริสครับ!" กราดิเนียร์สะดุ้งแล้วพยายามจะหาทางช่วย ที่ไม่รู้จะช่วยยังไง สรุปว่ามันอร่อยมั้ยล่ะเนี่ย จริง ๆ เขาก็หยิบสุ่ม ๆ มาจากในครัว จำยี่ห้อไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะเบลอจัด

พอได้ยินเรื่องการบ้านที่อีกฝ่ายพูดมาเจ้าตัวก็ค้างไปนิดนึงก่อนจะตอบกลับมาพร้อมตาไร้แววว่า

"ความสัมพันธ์ต้องพยายามกันสองฝ่ายครับ เพราะงั้นการบ้านต้องทำตัวเอง"

แปลง่าย ๆ ก็... เขายังไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ

กราดิเนียร์ตกใจนิดหน่อย ทั้งกับคำพูดและการกระทำของคนตรงหน้า กราดิเนียร์รับมือคนนิสัยดีแบบนี้ไม่ถูก แถมไม่ได้มีคนชมเขามานานมากแล้ว

เป็นความรู้สึกที่คล้ายว่าไม่ได้สัมผัสมานาน

"เป็นโรคเก่าน่ะครับ ตั้งแต่มาเรียนก็ไม่ค่อยเป็นเท่าไหร่หรอกครับ..."

กราดิเนียร์ทำหน้าเหมือนอมความผิดนิดหน่อย

"จริง ๆ ชาที่ชงมันเป็นชาสำเร็จรูปน่ะครับ... ผมแค่เอาไปแช่น้ำเฉย ๆ ... แต่ถ้าไอริสชอบก็ดีแล้วล่ะครับ"

"ครับ...?" กราดิเนียร์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าจอเล็กน้อย ชื่อฟังดูไม่คุ้นหูเอาซะเลย... หรือเป็นเพราะเป็นอาหารจากตะวันอกกันนะชื่อถึงออกเสียงยากขนาดนี้

"ถ้าแบบนั้นล่ะก็นวดแป้งเป็นแผ่นบาง แล้วใส่ไส้เนื้อผสมผักน่าจะดีนะครับ" กราดิเนียร์ออกความเห็น เอาจริง ๆ ก็พึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเนี่ยแหละ...

พูดไปก็หั่นเนื้อสัตว์ไปพลาง

"ว่าแต่รสชาติมันเป็นแบบไหนนะครับ..."

(ขอโทษที่หายไปนานนะคะ🙇‍♀️)

กราดิเนียร์ไม่ได้พูดอะไรแค่รับฟังอีกฝ่ายพร้อมยิ้มบาง ๆ คืนไป ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะแต่ก็ดูแลคนเก่งจริง ๆ นี่นา

"ขอโทษที่รบกวนนะครับไอริส อาการป่วยของผมมันคาดเดายากผมเองก็นึกรำคาญเหมือนกันครับ" เขาเกรงใจอีกฝ่ายที่ต้องเข้ามาดูแล แต่ก็หาทางลงอื่นไม่ได้ เพราะสภาพร่างกาย

"ชารสชาติพอได้ไหมครับ?" เพราะไม่ได้ชงมานานน่ะนะ หวังว่าจะไม่ขมไปก่อน

"จะพูดว่าไม่เป็นอะไรก็เป็นการโกหกครับ โรคเก่ากำเริบนิดหน่อยครับ แต่ตอนนี้ก็โอเคขึ้นแล้วครับ" เจ้าตัวพูดพร้อมกับการขนของมาวางไว้บนเคาน์เตอร์

พูดไปมือก็หยิบแป้งมาตวงด้วยสายตาก่อนเริ่มผสมน้ำแล้วนวดไปด้วย

"แล้วคุณรองหัวหน้าหอล่ะครับ?" กราดิเนียร์ถามกลับไปอีกครั้ง เขาได้ยินมาว่าหลายคนก็พากันป่วยกันหมด ก็อากาศเลวร้ายนี่นา...

"ได้เลยครับ" กราดิเนียร์ยิ้มกริ่มออกมา

เขารู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้าจริง ๆ นะถึงอีกฝ่ายจะโตกว่าเขาก็เถอะ แต่ท่าทางที่จริงจังและพยายามไปหมดก็ดูเอ็นดูจริง ๆ

"งั้นเดี๋ยวผมนวดแป้งไว้แล้วเดี๋ยวจะไปจัดการเนื้อสัตว์ให้นะครับ" ว่าพลางก่อนที่จะเดินไปไล่หาวัตถุดิบกับอุปกรณ์ที่ต้องการ

"ระวังไอระเหยตอนเปิดฝาหม้อนะครับ ไอร้อนทำมือลวกได้เลย อย่าลืมใส่ถุงมือนะครับ"กราดิเนียร์พูดพลางเดินไปพลาง

กราดิเนียร์เชื่อสุดใจว่าอีกฝ่ายดูเป็นคนแข็งแรงสุด ๆ แค่เวลาไม่นานก็เดินไปเดินมาตั้งหลายที่ เป็นเขาคงหอบกินตั้งแต่แรก

"ไม่เป็นไรครับ พอได้ผ้าห่มที่ไอริสเอามาให้ก็อุ่นขึ้นมาเยอะเลย"

"แต่เรื่องออกกำลังคงจะต้องรอฟ้าใสกว่านี้แหละครับ" ถึงเขาจะเป็นโรคหอบ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่ออกกำลังกาย

"ไอริสเป็นคนดูแลคนอื่นเก่งสินะครับ" เขาพูดตามจริง อีกฝ่ายดูเป็นพวกขี้สปอยล์จริง ๆ นะ

ยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไป อีกฝ่ายก็เดินออกไปแถมกลับมาไวสมคำกล่าวที่บอกว่าตื่นเช้ามาออกกำลังกาย

เป็นคนแข็งแรงจริง ๆ ด้วย

"ขอบคุณนะครับไอริส" กราดิเนียร์รับผ้าผืนใหญ่ที่อีกฝ่ายอุตส่าห์เดอนไวออกไปเอามา ก่อนจะเอามาห่อตัว นั่งขดตัวสั่น ๆ กลายเป็นก้อนสีม่วงบนโซฟาจริง ๆ

"ไอริสดื่มชามั้ยครับ?" เขาเอ่ยถามออกไป ถึงจะดูน่าเกลียดไปเสียหน่อย แต่ชาที่เขาชงไว้ยังเหลืออีดเยอะเลย

พอมองอีกฝ่ายที่กะขนาด 'พอดีคำ' ก็เหงื่อตก

แย่แล้วเอยท่านเทพมาดร แลดูครั้งนี้เราจะเสียวัตถุดิบไปอย่างมหาศาล...

"แป้งห่อเนื้อสัตว์งั้นเหรอครับ?" เขาคิดตามก่อนจยิ้มตอบกลับไป

"ฟังดูดีนะครับ ของที่เรามีตอนนี้พอจะลองทำขนาดเล็ก ๆ ได้พอดีทานกันด้วย ถือซะว่าทดลองสูตรดีมั้ยครับ?" กราดิเนียร์ถามรองหอกลับไป

แต่ถ้าจะต้องทำจริง ๆ น่าจะต้องเกณฑ์คนทั้งหอมานั่งห่อแป้งแล้วล่ะ...

กราดิเนียร์หลุบตาลงนิดหน่อย

อ่า ดูท่าจะซ่อนไม่เนียนแฮะ...

"ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะครับไอริส.." กราดิเนียร์ตอบกลับด้วยเสียงแห้ง ๆ

"ว่าแต่ไอริสตื่นเช้าจังเลยนะครับ" กราดิเนียร์เอ่ยออกไป น้ำเสียงที่ออกมาดังเบาสลับกันเพราะอาการหายใจลำบากเล็กน้อย แต่ไม่เป็นอะไรมากเท่าไหร่นัดหรอก แค่หอบตอนพูดเฉย ๆ เอง

เวลานี้ดูจะเป็นเวลาที่เร็วเกินจะตื่นแท้ ๆ ...

"คำสั่งฟังดูวุ่นวายจังเลยนะครับ..."

กราดิเนียร์คิดอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยถามกลับไปด้วยน้ำเายงจริงจังว่า

"ว่าแต่พอดีคำนี่พอดีคำใครนะครับ มังกรหรือพวกเรานะครับ..." ถ้าพวกเรายังพอไหวแต่ถ้าพอดีคำมังกรก็ค่อนข้างที่จะ อ่า เอ่อ

ดูท่าคุณลูกค้าเอาใจยาก (ที่มำให้ลำบากกันทั้งหมด) จะต้องเดาใจเยอะหน่อยซะแล้วสิ...

พอเห็นแววตาเป็นประกายของอีกฝ่ายก็อดยิ้มไม่ได้

"ถึงจะไม่มั่นใจว่าจะทำได้ตามที่มังกรขอก็เถอะครับ..."

"แต่ถ้าเป็นเมนูทั่วไปก็พอไหวครับ" กราดิเนียร์ตอบกลับรองหอไปแบบนั้น

เท่าที่เขารู้สิ่งที่มังกรร้องขอมันเหมือนกับศัพท์วัยรุ่นที่บอกว่า 'บรีฟถอดสมอง' ชัด ๆ

"งั้นเรามาฝึกมือกันก่อนดีไหมครับ? จะได้เป็นมื้ออาหารของคนในหอไปในตัวด้วย" กราดิเนียร์เอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ

กราดิเนียร์พยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ๆ รองหัวหน้าหอตามคำเรียก

อุ่นกว่าจริง ๆ ด้วย...

"ไม่เป็นไรครับ ยังไม่รู้สึกอยากทานอะไรเท่าไหร่" เจ้าตัวตอบปัดไป กลับกันเขามองวัตถุดิบรอบ ๆ ตัวเองก่อนจะถามรองหัวหน้าหอกลับไปว่า

"ให้ผมช่วยไหมครับ? ถึงจะห่างครัวไปนานแต่ผมก็เคยช่วยทำอาหารในโรงแรมอยู่บ้าง"

(มาขอ + นะคะ💖)

กราดิเนียร์ได้กลิ่นหอม ๆ ลอยมาจากในครัวตั้งแต่ช่วงเช้าของวันจนอดตั้งคำถามไม่ได้ว่ามีใครกำลังทำอะไรอยู่นะ...

พอเดินเข้าไปในครัวจึงได้ไปเจอกับรองหัวหน้าหอที่กำลังนั่งทำหน้าเครียดอยู่ในครัวก่อนจะทักออกไป

"รองหัวหน้าหอกำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ? ท่าทางดูจริงจังเชียว" เจ้าตัวถามออกไปด้วยเสียงแห้ง ๆ

(ยินดีเลยค่า🥺💖💖)

กราดิเนียร์เงยหน้าขึ้นไปตามเสียงของอีกฝ่ายที่ค้ำหัวของเขาอยู่ พร้อมกับพยายามหาคำตอบที่ดีที่สุดที่จะตอบออกไป

แต่จะปฏิเสธภาพการณ์ก็จะเป็นการแก้ตัวน้ำขุ่นเสียเปล่า

"ผมโอเคขึ้นแล้วครับไอริส ขอบคุณนะครับ" เขาตอบกลับไปด้วยเสียงแหบ ๆ

"ไอริสไม่หนาวเหรอครับ?" เขาจงใจถามกลับ ถ้าจะเอาผ้าเพิ่มให้เขาแล้วอีกคนจะไม่หนาวแย่เหรอ...

ถึงเขาจะอยากได้เพิ่มก็เถอะ...

แก้วอุ่น ๆ และชาชนิดโปรดทำให้ใจกราดิเนียร์สงบลงบ้าง ลำคอที่แห้งเพราะการพ่นยาที่ถึงแม้จะบ้วนปากแล้วก็ยังคงไม่ได้ช่วยทำให้ผลข้างเคียงที่ทำให้เสียงแหบหายไป

กราดิเนียร์นั่งดื่มชาอยู่แบบนั้นสักพัก จนกระทั่งเห็น...

....

กราดิเนียร์ตัดสินใจหยิบถุงชาขึ้นมาชงกับน้ำร้อนที่ต้มไว้ก่อนที่จะเทใส่แก้วเท่าจำนวนที่จะดื่ม ก่อนจะกลับมานั่งโซฟาตัวเดิมที่ยังคงเหลือร่องรอยความอุ่นอยู่บางเบา

ถ้าตามปกติแล้วกราดิเนียร์คงเลือกหยิบกาน้ำชาพร้อมถ้วยชาใส่ถาดครบชุด พ่วงกับขนมทานเล่นอีกอย่างสองอย่างจัดใส่ถาดแล้วถือถาดเข้ามานั่งหน้าเตาผิง

แต่เพราะเขารู้ตัวดีนั่นแหละ...

ถึงได้รู้ว่าตัวเองไม่มีแรงถือถาดที่หนักนั่นหรอก...

กราดิเนียร์รู้จักตัวเองดีพอที่จะรู้ว่าการคิดไม่หยุดของตัวเองจะทำให้อาการเลวร้ายลงอย่างอันตราย
.
.
.

หลังจากนั่งทนอากาศหนาว ๆ ไปสักพักกราดิเนียร์จึงตัดสินใจที่จะลุกออกไปหาอะไรดื่มสักหน่อย ถึงแม้ว่าอาการจะไม่สู้ดีนัก แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าตอนแรก

กราดิเนียร์ก็มักจะเก็บซ่อนมันเอาไว้เสมอมา รวมถึงตอนนี้ที่ตัวเขาเองดำรงตำแหน่ง
"นายหญิง" ของบ้านเช่นกัน

ถึงแม้ไม่อยากยอมรับมันแต่เขาไม่มีทางเลือกเลยสักนิดเดียว... การต้องปั้นหน้ายิ้มมันเหนื่อยจริง ๆ นะ

กราดิเนียร์มองออกไปนอกหน้าต่าง ถึงแม้เวลาในนาฬิกาจะเป็นเวลาเช้าแต่นอกหน้าต่างกลับมองเห็นแต่สีขาวโพลนของหิมะ เหมือนกับในหัวของเขาที่พยายามไม่คิดอะไรเลยสักอย่าง

ในครั้งนี้เขาคิดจริง ๆ ว่าเขาคงปั้นหน้าแสร้งยิ้มราวกับไม่มีอาการใด ๆ ต่อไปไม่ไหวแน่ ๆ

ถึงแม้ว่าโดยพื้นฐานและปกติของตัวเอง กราดิเนียร์เป็นคนยิ้มแย้มและไม่เคยบอกความต้องการให้ใครฟัง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่กราดิเนียร์คิดจริง ๆ

'อยากมีใครสักคนอยู่ด้วยจริง ๆ'

เพราะเติบโตมาแบบปากกัดตีนถีบตั้งแต่เด็ก การอ้อนขอความรัก หรือแม้แต่การแสดงความอ่อนแอเล็ก ๆ ของตัวเองในวัยเด็ก

ในทางกลับกัน พายุหิมะก็ยังทวีความรุนแรงต่อเนื่องไม่หยุด

กราดิเนียร์ซุกตัวกับเสื้อไหมพรมที่แทบจะไม่ช่วยอะไรเท่าไหร่ ในมือของเขากำยาพ่นเอาไว้ด้วยมือที่ยังคนสั่นอยู่ ราวกับมันเป็นที่พึ่งทางจิตใจ

เพราะไม่อยากเป็นภาระใคร และไม่ได้คิดว่าตัวเองมีค่าพอสำหรับใคร ตั้งแต่เด็ก กราดิเนียร์ก็ไม่เคยต้องทำตัวเป็นภาระของใคร แม้กระทั่งในยามป่วยไข้ เขาก็สามารถดูแลตัวเองและคนในครอบครัวได้เสมอมา

(อากาศหนาวมาแบบไม่บอกไม่กล่าวเลยค่ะ 😭 กราดิเนียร์ไม่ถูกใจสิ่งนี้)

เพราะงั้น อย่างน้อยที่สุดถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมาจริง ๆ ซึ่งเขาแอบหวังว่าอาการจะไม่กำเริบเพิ่มเติม...

อย่างน้อยที่สุดถ้าหมดสติกลางห้องนั่งเล่นหอ คงมีคนเวทนาจัดการกับซากของเขาเองนั่นแหละ

อื้อ คงไม่เป็นไรหรอก...

มั้ง?