(ดันเต้ๆ)

ดัสตินชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ราวกับไม่ได้ใส่ใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ อ่าครับ ”

เขาพูดโดยยังคงเดินต่อไป ไม่แม้แต่หันกลับมามอง

เขาเดินไปข้างหน้า ปล่อยให้เควนตินเกาะหลังอยู่แบบนั้นโดยไม่แสดงท่าทีตอบสนองใดๆ ราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงอากาศ

เขาจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่งสนิท และคิ้วที่ขมวดคล้ายกับจะติดอยู่เช่นนั้นเสมอ หลังจากถูกชกเบาๆ ที่ไหล่

“ฉันไม่ได้อยากเป็นพี่ของใครทั้งนั้น”

เมื่อพูดจบ ดัสตินตาพริ้มตาลงก่อนจะจับมืออีกฝ่ายที่โอบไหล่เขาไว้ แล้วเดินนำหน้าแฝดพี่ออกไปก่อน

เขามองดูท่าทีที่ดูจะตื่นตัวเป็นพิเศษของผู้พี่

“ ครับ ”

ดัสตินตอบกลับสั้นๆด้วยน้ำเสียงไร้ซึ่งสีสันและอารมณ์ มันคงไม่น่าแปลกสักเท่าไหร่สำหรับตัวเขา

แน่นอนว่าตั้งแต่ ณ วันนี้เราทั้งคู่จะได้เป็นรุ่นพี่แต่ยังไงดีล่ะ..อีกฝ่ายที่ยังทำตัวแบบนี้อยู่ดูน่าเป็นห่วงไปหรือเปล่านะ เขาคิดแบบนั้น

“ ระวังล้มด้วยครับ “