( /บีทบ้อก 😭😭😭😭 เกินลิมิตคำชมนะคะเดี๋ยวอินโทรเวิร์ดคลุมผ้าหนีหายเอา )

( ฮึ้ย 😳😳🫰🫰งั้นแฮปๆฮาโลวีนย้อนหลังเลยค่ )

( ว่างาย 🥺 )

(แบบไม่มีผ้าค่ )

เขารับใบแสตมป์มาก่อนจะปั๊มแล้วส่งคืนให้ผู้เป็นเจ้าของ พอเงยมาเห็นอีกฝ่ายหน้ามุ่ยเหมือนอารมณ์บูด เจ้าตัวก็แอบหัวเราะเอ็นดูเบาๆคืน

" ไม่ยิ้มแล้วหรอ "
" เมื่อกี้น่ารักออก "

" ..... "

มือของผู้สะท้อนในกระจกค่อยๆยื่นเอื้อมหาอีกฝ่ายที่อยู่ด้านหน้าเรื่อยๆอย่างไร้เสียง

หากอีกฝ่ายหันมาก็จะร้องแฮ่พร้อมทำท่าหลอกใส่ หวังว่าจะทำให้ตกใจได้บ้างนะ

" อื้มๆ "
" แบบนี้แหละ น่ารักมาก "
หลังเห็นรอยยิ้มอีกฝ่ายเขาก็พยักหน้าหงึกๆอารมณ์ดี

ตามที่สัญญาไว้ เขาเลยถอยไปด้านข้างพลางผายมือเห็นว่ากล่องสมบัติซ่อนอยู่หลังประตูห้องที่อีกฝ่ายเปิดเข้ามา เท่านี้อีกฝ่ายก็เคลียร์เกมแล้ว

เขายื่นมือข้างนึงออกมารอรับกระดาษและอีกข้างก็เป็นที่ปั๊ม

" ส่งมาให้ผมสิ "

" ไม่เป็นไรๆ "

ยกมือสองข้างพร้อมส่ายหัวประมาณไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษนะะ

" อืม.. "
ผู้รับบทเป็นผียืนคิดสักพักก่อนออกข้อเสนอ

" ผมเป็นผีใจดี ...เพราะงั้นถ้าคุณลองยิ้มน่ารักสักครั้ง "
" ผมอาจจะบอกก็ได้นะ "

" ก็.. ไม่คิดว่าเธอจะหันทันทีเลยนี่ "

ตอบด้วยน้ำเสียงหงอยๆ จริงๆก็อยากทำให้กลัวกว่านี้เหมือนกัน

"นั่นสินะ... "
" แต่เธอต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยนกับมัน "
" ว่าไง "
คนใต้ผ้าคลุมรอคำตอบจากอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มบาง

ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหันกลับมาไวมาขนาดนี้เลยกลายเป็นคนใต้ผ้าคลุมสะดุ้งแทนซะงั้น แต่ก็ยังไม่ลืมบทผีของตัวเอง

" หากุญแจเจอแล้ว...สินะ? "
" ถ้างั้น.. "
" อยากรู้รึเปล่าว่ากล่องอยู่ที่ไหน "

" ..... 💦💦 "
" ไม่ได้ไม่ชอบหรอก ..ผมแค่ ครั้งแรกน่ะ "
" ไม่ชิน "
คนขี้อายก้มหน้าตาปริบๆพร้อมหูที่ขยับดุ้กดิ้กภายใต้ฮู้ด

" นั่นสินะ ลองดูก็ไม่เสียหาย "

( อะเคเลยค่า 🥺🫶 )

( ได้เลยค่ /ดรอปวาง 🥺 )

( ตราย ชุดจึ้งมาก คุนรูมเมทเขินตัวบิดชัวร์ค่ะ 😭😭 )

" .... "
ฟังอีกฝ่ายพูดจนจบ สองมือที่ปิดปากอยู่ก็ค่อยๆลดมือลง

" อื้อ ได้สิ "

" ? "
" อ้าม? "
ริมฝีปากงับเข้าส้อมที่อีกฝ่ายป้อนแบบงงๆ ก่อนเคี้ยวหยุบๆแล้วตาวาวทันที

" อร่อย! "

ที่ปกติไม่ค่อยชอบแสดงสีหน้าก็เพียงเพราะความเคยชินของคนแสดงอารมณ์ออกต่อหน้าคนอื่นไม่ค่อยเก่ง ไปๆมาๆเลยกลายเป็นปิดกั้นตัวเองในเรื่องนี้ไป กลายเป็นต้องคุมให้หน้าตัวเองนิ่งโดยอัตโนมัติตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พอได้เป็นตัวเองจริงๆเลยไหลตามความรู้สึกนั้นไป แสดงออกมาจนหมดโดยที่ไม่ต้องคิดพะวงรอบข้างอีก ที่กลับมานั่งรู้สึกผิดเพราะไม่รู้ว่ามันมากไปสำหรับอีกฝ่ายรึเปล่าที่เขาแสดงออกเยอะขนาดนี้

+

" ล่าสุดก็เครื่องดูดในห้องตอนนี้จะกลายเป็นโรบอทผู้ช่วยแล้วล่ะ นอกจากดูดฝุ่นเอง ผมพยายามจะใช้ความใหญ่ของมันให้เป็นประโยชน์ดูเลยอยากให้รับคำสั่งช่วยหยิบของได้ด้วย แต่ยังต้องคำนึงถึงปัญหาอีกหลายๆอย่างเลย "

" แล้วก็ๆนะ ผมน่ะ... "

จนขนมทั้งหลายมาเสิร์ฟถึง ชาริลถึงเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองร่ายยาวอีกแล้วเลยนั่งเอาสองมือปิดปากตัวเองด้วยความรู้สึกผิด

" ข ขอโทษ ผมพูดมากอีกแล้ว "

" เฟรอสก็ด้วยหรอ? "
ชาริลเอียงคอสงสัย ไม่นึกว่าอีกฝ่ายก็ไม่ต่างกัน

" นั่นสิเนอะ ไม่ได้กลับหลายเดือน ผมก็เห็นร้านค้าเปิดใหม่ใกล้ๆบ้านเยอะเหมือนกัน "
" แบบนี้นี่เอง "

" ... "
พออีกฝ่ายพูดถึงเรื่องนี้ก็ไปสวิตซ์ออนโหมดชาริลการช่างเข้าให้

" ช่วงปิดเทอมผมทดลองศึกษาด้านทางโปรแกรมจริงจังดู ไว้เพิ่มความสะดวกในการใช้งานมากขึ้น "

+