"จริงๆก็เสร็จแล้วล่ะแค่เอาวางใส่จานส่งให้เจ้าจิ้งเหลนนั่นก็พอ"

ว่าแล้วก็เอาทุกอย่างใส่จาน เทพริกไทยเพิ่มกลิ่นฉุนและรสชาติอีกหน่อยก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

"เอาล่ะ เสร็จแล้ว หวังว่าผลลัพธ์จะออกมาถูกใจพอเป็นรางวัลให้รุ่นพี่ได้นะ"

เขาจัดการเอาเนื้อมาแล่เป็นชิ้นบางๆ วางลงบนแป้งที่ปิ้งไว้ก่อนหน้าแล้วก็เริ่มวางสารพัดพริกย่าง พริกหวาน พริกฮาบาเนโร พริกหนุ่ม พริกกระเหรี่ยง หัวหอม กระเทียม และซอสพริกที่ปั่นด้วยพริกขี้หนูแท้ๆโดยฝีมือเขาเองก่อนจะค่อยๆห่อใส่จาน

"เท่านี้ก็...หืม?"

ถึงกับหันไปมองรุ่นพี่ข้างกายเมื่อได้ยินว่าอะไรซักอย่าง

"จะให้รางวัลงั้นเหรอ? อะไรกันนะ? แต่..ดูดีรึเปล่าล่ะ?"

เขาหันไปจัดการพวกเนื้อ ย่างจนได้ที่แล้วจัดการปาดซอสพริกโรลพริกลงไปหลากหลายแบบก่อนจะปล่อยไว้แบบนั้นต่อพลางเดินไปดูที่รุ่นพี่ช่วยเขาย่างไว้

"อืม..น่าจะได้แล้วล่ะครับ พี่เอาขึ้นพักไว้เลยนะ เหลือแค่เนื้อแล้วค่อยหั่นซอยแล้วห่อรวมกับพวกเนื้ออีกที"

รอยยิ้มแสยะเหี้ยมเมื่อนึกภาพเวลาจิ้งเหลนน้ำแข็งนั่นกินเข้าไป

"คราวนี้มันได้ร้องหาแม่มันแน่.."

"อืม..ประมาณ5-10 นาที พี่คอยกลับมันไปมาอย่าให้มันไหม้ แต่.."

เขาเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะเอาผ้ามาปิดจมูกและปากให้กับอีกฝ่าย

"กลิิ่นมันจะแรงมาก เดี๋ยวสำลักเอา ใส่นี่กันไว้หน่อยจะดีกว่านะรุ่นพี่"

ก่อนจะโบกมือเดินกลับไปจัดการพวกซอสเตรียมเอามาใส่และทาลงบนเนื้อที่เอาไปย่าง พลางเอาแป้งที่ปิ้งเอาไว้ออกมาวางพักไว้เตรียมรอห่อ

"ตอนนั้นมัวแต่กำลังคิดหาทางแก้เผ็ดเจ้าจิ้งเหลนอยู่น่ะ เลยไม่ได้สนใจเลยว่ามันต้องการอะไรบ้าง"

ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ในเมื่อไม่มันก็คงต้องใช้วิธีย่างกับผัดแบบไร้น้ำมันไปแทน..

"เฮ้อ..วุ่นวายจริง..งั้นผมกวนพี่เอาพวกพริกที่หั่นหนาหน่อยไปย่างบนเตาแล้วกันนะครับ ฝากเนื้อที่หมักนี่ไปด้วย"

ก่อนส่งเนื้อโรยพริกและเกลือหย่อมหนึ่งส่งให้อีกคนไปแบบหน้าเซ็งๆ เพราะเสียดายเนื้อ ไม่อยากให้นี่นา..

"ไม่เป็นไรๆ ไม่อยากให้พี่เจ็บเพิ่มน่ะ เสียเลือดให้จิ้งเหลนตัวนี้ไม่ค่อยคุ้มเท่าไหร่"

เขาคว้าพวกพริกมาหั่นอย่างชำนาญแล้วโยนใส่ในชามรอเอาไปผัด

"จะว่าไป..เงื่อนไขมีอะไรบ้างนะ อะไรมันๆ ใช่มั้ย?"

ถามซ้ำอีกทีเพราะเขาไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่นักด้วยความรำคาญจิ้งเหลนเรื่องมากตัวนั้น

ซีดาร์ปล่อยให้รุ่นพี่ไปล้างผักและหั่นพริกส่วนเขานั้นก็ไปเตรียมแป้งตอนผสมและนวดรอเวลาก็ต้องชะงักมือไปเมื่อได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ

"เป็นอะไรรึเปล่า?อ

ว่าพลางเดินมาหาก่อนจะจับมืออีกคนขึ้นมาดูเห็นว่าโดนมีดบาด

"พี่ไม่ค่อยได้ทำอาหารล่ะสิ?"

ว่าพลางจับนิ้วอีกคนเข้ามาในปากตัวเองเพื่อช่วยห้ามเลือดพลางเอาผ้ามาพันนิ้วให้

"ผมทำต่อก็ได้ พี่คอยส่งผักมาก็พอ เดี๋ยวเป็นแผลอีก"

"อืม..คิมบับห่อไส้พริก จะกรุณาใส่เนื้อไปให้นิดนึงแล้วกัน ส่วนซอสก็เป็นซอสพริกกับพวกพริกหวาน"

แน่นอนว่าเขาจะทำให้เผ็ดจนลืมหนาวไปเลยเจ้าจิ้งเหลนบ้าเอ้น..

"งั้นพี่ช่วยล้างพวกผักกับหั่นผักได้รึเปล่า?"

"โมโหหิวก็ไปหากินที่อื่นสิ ทำไมต้องที่โรงเรียน? ไร้สาระมาก เฮ้อ"

ยีหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดเสียเต็มประดา เขาพยายามทำใจให้ร่มก่อนจะมองหน้ารุ่นพี่ของเขาเองแล้วพยักหน้า

"ก็..พอคิดได้แล้ว แต่ยังไงก็ต้องมีผู้ช่วยนะครับ พี่คนสวยสนใจช่วยรึเปล่าล่ะ?"

แหงล่ะ..ลากเขามาตรงนี้ก็คงอยากให้เขาช่วยอย่างแน่นอน..

"เรื่องมากแบบนี้ทำไมไม่หากินเองแล้วต้องมาลำบากพวกเราทำให้ทานกันนะ? น่ารำคาญชะมัด"

ยังคงบ่นด้วยความหงุดหงิด ไปไหนก็ไม่ได้ แล้วมาปล้นวัตถุดิบของโรงเรียนแบบนี้อีก เป็นจิ้งเหลนหิมะอะไรก็ช่างแต่แบบนี้มันต้องสั่งสอนสักหน่อย

"พอใจ? เดี๋ยวจะทำให้พอใจจนน้ำตาไหลเลยไม่ต้องห่วง แต่พวกพริกคงต้องผัดปรุงหน่อย ให้มันดูมีระดับ"

ถึงใจอยากจะหั่นแว่นแล้วห่อส่งไปทั้งแบบนั้นเลยก็ตาม

"จะเอาให้ลิ้นพอง ละลายกลายเป็นน้ำเลยไอ้จิ้งเหลนยักษ์..."

ซีดาร์ที่เหมือนจะมัวแต่สรรหาวัตถุดิบเจ็บแสบมาแก้แค้นเหมือนจะไม่ได้ฟังสิ่งที่รุ่นพี่ลากเขามาเลยแม้แต่นิดเดียวจนถูกถามก็หันไปหาก่อนวางบรรดาสารพัดของเผ็ดให้ดู

"ในเมื่อเรื่องมากนักก็เอาเป็นคิมบับไส้พริกมั้ย?"

รอยยิ้มเหี้ยมแสยะกว้าง พร้อมแผ่ออร่าทะมึน

[Cocka_too🪶]

ขอบใจ จริงๆมันก็ไม่ใช่วันที่พิเศษอะไรมากขนาดนั้นหรอก

[Cocka_too🪶]

อืม..ควรจะบอกว่าอะไรดีนะระหว่าง ขอของขวัญที่ทำให้ฉันตะลึงหน่อยกับคำว่าขอบใจ..

เอาเป็นขอบใจก็แล้วกัน

[LiViEN🪻]

แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะจ๊ะ🎂🥳

"คิดว่าฉันจะเรียกอะไรแปลกๆกันนอกจากคำว่า 'แฟน' "

เน้นย้ำสถานะของพวกเขาอย่างชัดเจน สายตาหลุบมองนิ้วที่ขยัลบลูบเขี้ยวของเขาแล้วผละไปจึงยอมอยู่นิ่งๆ

"ฮะๆ นี่รุ่นพี่ระแวงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ? คิดว่าจะแกล้งอะไรได้มากกว่าที่ทำอยู่กัน?"

"พูดแบบนี้แสดงว่าต่อให้อยู่ข้างนอกก็เรียกอย่างอื่นนอกจากรุ่นพี่ได้งั้นสิ?"

เขาจับมือที่บีบแก้มออกพร้อมกับที่คิ้วขมวดมุ่นเป็นปมก่อนยกมันขึ้นมาขบเบาๆ

"เพราะฉันไม่ได้บอกซักหน่อยว่าเรียกแค่ตอนเราอยู่กันเพียง2คนเท่านั้นนี่?"

ยังไงเรื่องการแกล้งอีกฝ่ายก็เป็นสิ่งที่เขาถนัดนัก

(/แม่ไหว้สามตลบละ/)

มีเพียงเสียงจิ๊ปากเล็กน้อย เขาล่ะเบื่อนักกับการต่อรองยิ่งตอนที่อยากกลับห้องไปนอนหลังงานปฐมนิเทศอีก

"เพราะฉันง่วงหรอกจะหยวนให้ ไปวิ่งแค่รอบเดียวพอ หากยังไม่ทำอีกก็ไปขอลายเซ็นจากคนอื่นไป"

โบกมือประหนึ่งบอกให้รีบทำซักทีเถอะ เขาง่วงอยากนอนแล้ว

"ไม่ล่ะ หอกลางของสคาราเบียเป็นลานที่สามารถมาร้องเล่นเต้นรำกันได้ แถมยังเปิดโล่งพอให้ได้ยินเสียงสะท้อน แค่เสียงตะโกนจากนายคิดว่าจะไม่ได้ยินเหรอไง?"

เขาอ้าปากหาว ไม่มีท่าทีทุกข์ร้อนใดๆ อีกคนจะได้ไม่ได้ลายเซ็นครบไม่เกี่ยวกับเขานี่..

"ทำไม่ทำ? หากไม่ทำฉันจะกลับห้องไปนอนละ"

"อะไรกัน แค่วิ่งในโถงหอสคาราเบียแค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอไง? ปวกเปียกกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก"

ยักไหล่อย่างไม่แยแสพลางกอดอกมองอีกคนพร้อมเรียวคิ้วที่เลิกขึ้น

"ฉันออกกำลังกายทุกเช้าเป็นกิจวัตรอยู่แล้ว ที่สำคัญ..นายมาขอความช่วยเหลือฉันเองนะ เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาแล้วเหรอยังไงเด็กใหม่?"

"อืม.."

เขาลูบคางอยู่ครู่หนึ่งกอดอกพิจารณาอยู่พักใหญ่ก่อนจะคิดอะไรสนุกๆได้อย่างหนึ่ง

"งั้นเอาอย่างงี้ จะให้ไปวิ่งที่ทะเลทรายตอนกลางคืนคงโหดไป วิ่งรอบๆห้องนั่งโถงกลางของหอพักนี้ซัก 3-4 รอบโดยตะโกนบอกชื่อตัวเองไปด้วยก็พอ"

"รับรองได้เป็นที่รู้จักไปทั้งหอแน่เด็กใหม่"