ผัดเห็ดสโตรกานอฟถูกเสิร์ฟพร้อมมันบดเนื้อเนียนคลุกพริกไทยฉํ่าๆ

แม้หน้าตาจะออกมาดูไม่ดี แต่อยากให้มองที่ข้างใน

เจ้าแมวแห่งสะวันน่ามีพลังเต็มเปี่ยมในการอยากจะช่วยเหลือเรียวโจจึงเพิ่มกล้วยแกะสลักรูปมังกรเหมันต์เป็นเครื่องเคียงลงไปด้วย

[ เมนูที่ 3 ความอร่อย 10/10 ]
[ หน้าตา -99/10 ]
[ กล้วย ชํ้า / 10 ]

แคสเปอร์ที่กำลังจัดผ้ากันเปื้อนของตนให้เข้าที่เข้าทางอยู่ เมื่อได้ยินคำว่า 'มังกร' ก็หันขวับกลับมา

จริง ๆ แล้วก็อยากลองชิมเนื้อมังกรดูเหมือนกัน...

"พร้อมแล้วล่ะ !"

"แต่เนื้อมังกรนี่ เขารับจัดหาให้รึเปล่านะ-?"

ถ้าเป็นเนื้อปกติก็คงสั่งจากน้าผีเอาได้ แต่ถ้าเป็นเนื้อมังกรล่ะ?!

"แล้วผมก็ไม่เคยทำอาหารจากเนื้อมังกรด้วย..."

ถ้าเกิดเนื้อมังกรมีขั้นตอนการเตรียมที่แตกต่างจากเนื้ออื่น ๆ ล่ะ?!

สองคนวิ่งควบกันจับแว่น...จับได้ของหายากสินะครับเนี่ย

ว่าแล้วก็วิ่งเข้าไปรวมกลุ่มด้วยเป็นสามคน เพราะเขาก็ต้องหาแว่นเหมือนกันยังไงล่ะ

” ขอผมร่วมด้วยนะครับ “

(เราอบอุ่นกันมาก🥺)

ในที่สุดก็วิ่งมาถึงตัว เห็นคูมาเรียที่กำลังปิดปากปิดตา ถึงแม้จะสงสัยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะจุดมุ่งหมายของเขาคืออย่างอื่น?!

คว้ามือหมับ

"นายโคตรเก่งเลย ไม่มีนายฉันตกแน่"

สิ่งที่เขาทำก็คือเดินเข้ามาขอบคุณและเขย่ามืออีกฝ่ายไปมาแสดงความยินดี

นายคนนี้คนดีชะมัด แถมเก่งปรุงยาอีก?! โคตรเท่เลย!!!

"นายด้วย"

ว่าแล้วก็ปล่อยมือคูมาเรียไปเชคแฮนด์กับมอร์แกนแทน

"มีน้ำใจให้ยืมแว่น"

มองเพื่อนร่วมกลุ่มสองคนที่กำลังวิ่งไล่กันไปมา ในหัวกำลังคำนวณว่าควรทำอะไรต่อไปกับชีวิตดี

"เอาด้วยแล้วกัน"

ว่าแล้วก็ใส่แว่นกันแดดของตัวเอง แล้วก็กระดกยาจนหมด เมื่อยาออกฤทธิ์ก็ทำให้เขาสว่างจนแว่นกันแดดก็อาจจะกันได้ไม่หมด?!

สว่างแบบนี้คะแนนต้องดีแน่ เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาจะวิ่งไปขอบคุณคนปรุงเจ้านี่แบบต่อหน้า

เข้าไปขอบคุณ... ใช่... ขอบคุณ

"พวกนาย! รอด้วย!!"

ตกดึกก็ไปทดลองประสิทธิภาพยาที่หอตัวเอง

คิดได้อย่างงั้นก็เลยเดินไปหยิบแว่นกันแดดที่มอร์แกนกำลังจะถือขึ้นมาสวมไปดื้อ ๆ

"นายใส่แว่นอยู่แล้ว ไอนี่ไม่จำเป็นหรอกเนอะ"

ไม่รอให้ตอบ แคสเปอร์ก็วิ่งเอาแว่นกันแดดที่จิ๊กมาจากคนอื่นไปยัดใส่มือของคูมาเรีย

"นายใส่แว่นสองชั้นแล้วกัน ส่วนพวกฉันไม่เป็นอะไรหรอก"

พวกฉันที่ว่านับรวมใครบ้างก็ไม่รู้

จากนั้นก็วิ่งกลับมาในจุดที่มอร์แกนผู้ที่พึ่งจะโดนวิ่งราวไปหมาด ๆ ยืนอยู่

"พร้อมแล้ว ลองเลยไหม"

รับยามาอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะควัก()แว่นกันแดดที่อาจารย์แจกให้ขึ้นมา อย่างน้อยในวันที่เขาไม่รับความรู้อะไรจากอาจารย์เลย เขาก็ยังรับแว่นกันแดดมา

หันไปมองคนที่มาแก้สถานการณ์ยุ่งเหยิงด้วยความสงสัย การที่ยืนห่างออกไปแบบนั้นหมายความว่าหมอนั่นไม่ถูกกับแสงรึเปล่า ถ้าใช่ล่ะก็ แว่นตากันแดดอันเดียวไม่พอแน่ ๆ เราต้องสละแว่นตากันแดดให้เพื่อนผู้ช่วยเกรดเรา?!

กะพริบตาปริบ ๆ หลังได้ยินว่าจะต้องเป็นคนกินยาที่ปรุงขึ้นมา

แต่มันเป็นแค่น้ำยาโชติช่วงนี่นา กินไปก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร นอกเสียจากว่า...

"นายแว่น น้ำยาโชติช่วงไม่ได้มีผลข้างเคียงอะไรแปลก ๆ ใช่ไหม"

อย่างเช่น กินแล้วกลับไปพบกับบรรพบุรุษที่โลกหน้า เป็นต้น

"ใช่ไหม..."

จ้องเข้าไปในแว่น (แต่ไม่เห็นอะไรเลย หมอนี่สายตาแย่มากงั้นเรอะ) ด้วยความคาดหวัง

พอโดนตบบ่าก็เลยหันกลับไปจ้อง ทั้ง ๆ ที่ทำตามที่นายบอกแล้วมันดันพลาดล่ะเห้ย

"ไหนว่าให้เทใส่ให้หมดนี่เลยไง"

จ้องเข้าไปในดวงตา

"ถ้านายว่าจะทำใหม่ก็ได้ แต่คราวนี้นายนำนะ" ว่าแล้วก็หันไปตอบอีกคนที่ดูพึ่งพาได้กว่า จนกระทั่งอีกฝ่ายพูดคำว่า [แต่] ออกมา

บรรยากาศจู่ ๆ ก็เริ่มดูน่าสงสัยและกดดันขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ แคสเปอร์เลยเลือกที่จะยืนนิ่ง ๆ รอคนอื่นพูดต่อ

🧍‍♂️

(ขอบคุนฮะพ่อ😍💛)

(ขอบคุณคับบ🥺🥺💕💕)

"ก็ทำตามที่บอกแล้วนะ"

ระลึกความหลังเมื่อสิบนาทีก่อน หลังจากที่มอร์แกนวางหมึกหิ่งห้อยใส่มือของเขา แคสเปอร์ก็เทของทั้งหมดที่อยู่บนมือลงหม้อ และเริ่มคนส่วนผสมโดยคนถูกทาง (อย่างไม่น่าเชื่อ)

แต่เดี๋ยวก่อน เมื่อครู่หมอนี่พึ่งพูดคำว่าน้ำหมึกออกมางั้นเรอะ

"ไม่ใช่ว่าให้ใส่หมึกทั้งตัวหรอ..."

เค้าลางแห่งความเคราะห์ร้ายเริ่มมาเยือน เหงื่อเม็ดใหญ่หยดลงมาจากใบหน้าของเด็กหนุ่ม (ซวย)

มองตามคนสั่งที่กำลังเดินออกจากห้องจนกระทั่งลับสายตาไปด้วยเครื่องหมาย ? ในหัว

คงต้องเตรียมของตามที่เจ้าตัวว่าไปก่อนสินะ...

ว่าแล้วก็เดินไปหาน้ำตามสั่ง ก่อนที่จะเดินกลับมาที่จุดนัดพบอีกครั้งหนึ่ง

"นายเตรียมหม้อแล้วใช่ปะ" หันไปถามเพื่อนร่วมชะตากรรม "แล้วเราต้องทำอะไรต่อกันนะ"

บอกตามตรงแล้ว ตอนนี้แคสเปอร์เหมือนจะเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาบ้างเลย

(ภาพจำลองของอีก๋อยแคสเปอร์)