Ama iş yok (ya da çok az), olsa da güvence yok. Ama birileri için bunlar daima var ve bunun için akademik bir beceriye de ihtiyaçları yok.

Ağustosun sonu itibariyle doktoramın bitmesinin üzerinden dört yıl geçmiş olacak. O zamandan bu yana toplam kadrolu çalışma sürem 7 ay. Çok kez akademiyi bırakma düşüncesine gelip, hadi bir dönem daha diye diye bu zamana kadar geldik. Süper bir akademisyen olmasam da fena değilim.

2. Understanding (Sunni) Islam('s current interpretation) as a colonial political rationality, and how this rationality was deployed in 2015 to discipline and pacify the Kurdish population to transform the social and territorial relations for colonial ambitions.

Without going into details, I urge scholars to consider two points:
1. Turkish counterterrorism practices as internal colonial warfare, intensified by the AKP governments after 2015, especially with the collapse of the Assad regime, an opportunity for the Turkish colonial project.

Ama korkum uzun vadede zorun bir şekilde rızayı baskılayabilecek bir kurumsallık seviyesine erişebilmiş olması. Haddim olmadan karşılaştırmalı siyaset alanına girmek istemem, ama etrafımız bunun epey bir örneğiyle dolu...

İslamcı-faşist bir hegemonik öznellik çerçevesinde toplumu köleleştirmek: adı bu olmalı projenin. Ve bunu saklamıyorlar (Mehmet Metiner'in bugün ne dediğine bakın). Temel sorun: toplum buna 'hala' razı değil, o yüzden tek kullanabildikleri zor araçları.

Ülkede kurulan İslamofaşist rejimden büyük destek ve/ya fayda alan kesimler bunlar. 'Ölünce bitecek' iddiası o yüzden bana çok 'çocuksu' geliyor. Bu yüzden, bu elit ittifakı topluma topyekun savaş açmış durumda (orman yangınları ile tutuklamalar arasında bir izdüşüm var).

Ve bir dipnot: bu projenin 'bir adamı kurtarmak' olarak okunması oldukça eksik bence. Bu projenin ardında iktidarla büyüyen veya ona eklemlenen sermaye grupları ('seküler' sermaye dahil), kimi bürokratik çevreler ve ideolojik olarak yakın toplumsal gruplar var.

Toplum hala canlı ve aktif bir biçimde direnme 'potansiyeli' gösteriyor. Fakat ne konfederasyonlar hayatı durduruyor (öyle bir güçleri var mı meçhul), ne de örgütlü bir direniş fikri (pasif direniş unsurları vs.) var. Daha radikal bir fikirle örgütlenmemiz gerekiyor...

Mesele şu: toplum buna rıza gösterecek mi? Şimdilik, anlatılan 'hikayeye' pek rıza göstermiyor gibi, o yüzden zor aygıtları sıkıca devrede. Fakat zor nihayetinde rızayı bir şekilde baskılayabilir. O nedenle hukuk-miting ikiliğini aşarak yeni bir direniş bulmak lazım.

Mevcut egemen blok kimi eskilerin tasfiyesiyle ama bazılarının da devşirilmesiyle (Koç, Sabancı vs.) ortaya çıktı. Hepsini kapsayan bir mücadele planına ihtiyacımız var, yoksa darbe derinleşecek.

Hala o noktada yeni egemenlerin ve onların bürokratik temsilcilerinin endişelenmesine yol açacak bir karşı proje yok maalesef, temel odak hala hukukta. Bu ise enerjimizi sömürüyor, mitinglerden öteye gidemeyen 'toplanmalara' yol açıyor.

Mevcut sol yapılar kitleselleştiremez belki, ama sokağı örgütleyebilir. Büyük ihtimalle, iktidarın hesap edemediği Özel'in böyle bir beceriye sahip olduğuydu (ki kim biliyordu). Ama bunun nesnel de bir hedefi olmalı, o da tüm bu projeyi çöpe atacak alternatif bir toplumsal tahayyül ile mümkün.

Tam bu haliyle, 'hukuk' işlevsiz bir direniş noktası, çünkü yapılanlar aslında 'hukuki': yapılacak her eylemin 'hukuki' bir karşılığı var. O yüzden sokak direnişin adresi olabilir ancak. 19 Mart öncesi sokağı 'bilen' tüm sol kitlesel yapılara operasyonlar yapıldı.

(dipnot: yakında çıkacak bir makalemde 2015 operasyonlarının tam da birikim stratejisi açısından ne işleve sahip olduğunu tartıştığım bir yer var). Dolayısıyla, 2015'ten bu yana içinde bulunduğumuz darbe mekaniğinin nihai hali 19 Mart süreci, kendi halinde bir süreç değil.

Bu proje, bir yanıyla cumhuriyeti tasfiye etmeyi (ve böylece 12 Eylül'ü tamamlamayı) ve diğer yanıyla yeni sermayedarların sonsuz talanına ufuk açacak bir birikim modelinin 'itirazsız' bir şekilde dayatılacağı alanı açmayı hedefliyor

Bu darbe mekaniğinin arkasında ise basit bir 'güç kaybı korkusu' yok, içinde tüm bir anayasal düzeni askıya alarak yeni bir egemen sınıfın ortaya çıkmasıyla (ve eskilerin tasfiyesinde) kristalleşen toplumsal bir proje var.